Ταβερνιάρηδες και παρκαδόροι ενωθείτε

Θυμάμαι τις δεκαετίες του ΄80 και του ΄90 να έχουμε παρασυρθεί άπαντες από τον μύθο του loser Ρενέσες ο οποίος, λέγαμε, ότι έχανε το ένα φάιναλ φορ μετά το άλλο! Πιστεύαμε λοιπόν ότι ο Ισπανός προπονητής κοροϊδεύει τον κόσμο και ειδικά την Μπαρτσελόνα που τον εμπιστευόταν τόσα χρόνια.

Βεβαίως η όλη απαξίωση, για να είμαστε ειλικρινείς, είχε ξεκινήσει από το δημοσιογραφικό σινάφι. Σχεδόν όλος ο κόσμος λοιπόν είχε στο μυαλό του έναν απαράδεκτο προπονητή, που δεν παίρνει χαμπάρι τι γίνεται και χάνει το ένα φάιναλ φορ μετά το άλλο. Γι’ αυτό τον λέγαμε loser την στιγμή που αποθεώναμε ως winner τον Ιωαννίδη…

Πόσα φάιναλ φορ είχε κερδίσει ο Ιωαννίδης και πόσα ο Ρενέσες; Ακριβώς τα ίδια…Κανένα δηλαδή!

Το λαϊκό σπορ του Ελληνα δεν είναι άλλο από την απαξίωση όμως. Ούτε ο Ρενέσες υπήρξε κακός προπονητής κι ας μην πήρε φάιναλ φορ. Όπως και ο Ιωαννίδης ηταν καλός προπονητής. Επίσης κι ας μην πήρε φάιναλ φορ.

Αντί να δούμε την ιστορία, μείναμε στην κοροϊδία, στην ταμπέλα που πιθανότατα αρέσει (δυστυχώς) περισσότερο. Το ότι ο Ρενέσες έβαλε στην βασική πεντάδα της Μπανταλόνα τον 16χρονο Χιμένεθ, το ότι ο Ναβάρο, ο Γκασόλ, ο Ντε Λα Φουέντε από τα 17 ήταν βασικά στελέχη της Μπαρτσελόνα, το ότι ο 15χρονος Ρούμπιο και ο 18χρονος Ρούντι Φερνάντεθ ήταν οι ηγέτες μιας Μπανταλόνα που κέρδισε το Eurocup και κέρδισε το εισιτήριο για την Ευρωλίγκα προφανώς είναι παράσημα που δεν ασχοληθήκαμε.

Παρεμπιπτόντως πριν από μερικές μέρες, στα 71 του χρόνια ο Ρενέσες αναδείχθηκε κόουτς της χρονιάς στο Γερμανικό πρωτάθλημα.

Μετά είχαμε βρει τον Σέρτζιο Σκαριόλο και του αλλάζαμε τον αδόξαστο. Τι μυρωδιά τον λέγαμε. Τι άσχετο τον ανεβάζαμε, γραφικό δημοσιοσχεσίτη τον κατεβάζαμε. Και συνεχίζουμε… Από το 1989 που άρχισε την προπονητική του καριέρα ξέρετε τι έχει καταφέρει; Πρωτάθλημα Ιταλίας με την Σκαβολίνι και συμμετοχή στο φάιναλ φορ στο Παρίσι σε ηλικία 29 ετών! Τίτλους στην Ισπανία με Μπασκόνια (κύπελλο), Ρεάλ (πρωτάθλημα), Μάλαγα (πρωτάθλημα, κύπελλο αλλά και παρουσία σε φάιναλ φορ).

Το 2009 έγινε ο πρώτος προπονητής που κατάφερε να «σπάσει» την κατάρα και να οδηγήσει την Εθνική Ισπανίας σε χρυσό σε Ευρωμπάσκετ και συνολικά έφτασε τα τρία!
Προφανώς για να καταφέρει εκείνος κάτι που δεν κατάφεραν άλλοι, κάτι έχει ο άνθρωπος. Δεν μπορεί να είναι τυχαίος.

Τα τελευταία χρόνια έχουμε πιάσει τον Πάμπλο Λάσο και τον Τσάβι Πασκουάλ. Το τι έχουν ακούσει οι ανθρωποι δεν περιγράφεται! Το να είναι 7 χρόνια ο Λάσο στην Ρεάλ ενώ άλλα τόσα έμεινε ο Πασκουάλ στην Μπαρτσελόνα, προφανώς δεν λέει τίποτα. Ο Λάσο έχει ήδη δύο Ευρωλίγκες αλλά ακόμα τους…Ελληνες δεν τους έπεισε! Προφανώς το μεγάλο του στοίχημα θα είναι να τους πείσει, μεγαλύτερο ίσως και από την κατάκτηση της Ευρωλίγκας…

Το ότι ο Πασκουάλ χάρη στο πρόγραμμά του ανανέωσε διαρκώς τα κύτταρα της Μπαρτσελόνα, το ότι ανέδειξε παίκτες που βρέθηκαν στο ΝΒΑ, το ότι η ομάδα ήταν διαρκώς σε υψηλό επίπεδο πιθανότατα δεν λέει τίποτα… Ισως να λέει το που βρέθηκε η Μπαρτσελόνα όταν έφυγε ο Πασκουάλ!

Δεν έχουμε σκοπό να κατακρίνουμε κανέναν, απλώς είναι καλό να αποφεύγουμε την απαξίωση, τους χαρακτηρισμούς απέναντι σε προσωπικότητες του μπάσκετ. Ούτε φυσικά και να υπερβάλουμε. Είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα η κριτική ή το να παρουσιάζεις κάποιες απορίες/ερωτήματα, από το να κολλάς ταμπέλες.

Υπερβολές είπαμε; Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα όταν φτάνουμε στο άλλο άκρο και το παρατήρησα αυτό με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Είναι σεβαστές όλες οι απόψεις αλλά η δική μου θέση είναι ότι ο Ζοτς δεν έχει ν’ αποδείξει τίποτα και σε κανέναν για το αν είναι καλός προπονητής.

Για το αν είναι ο καλύτερος, για την ακρίβεια. Ακόμα λοιπόν κι όταν χάνει στον τελικό από μια ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ομάδα, εξακολουθεί να είναι ο κορυφαίος. Για παράδειγμα το ότι έκανε μια άκρως ποδοσφαιρική ομάδα να θεωρείται υπερδύναμη στο μπάσκετ, να έχει τέσσερα φάιναλ φορ, τρεις σερί τελικούς και ένα τρόπαιο, είναι ίσως η μεγαλύτερη του επιτυχία στην Φενέρμπαχτσε. Όταν χάνει, όμως, δεν χρειάζεται ν’ αναζητούμε δικαιολογίες.