Διαφορετικά μονοπάτια με προορισμό το Κίεβο

Πρόκειται για τον τελικό της ευρωπαϊκής αριστοκρατίας. Δύσκολα θα μπορούσε να έχει ένα παιχνίδι περισσότερη χρυσόσκονη από αυτή που προσφέρουν μόνο τα τρόπαια. Δεν είναι αυτονόητο πως οι επιτυχίες του παρελθόντος εγγυούνται για και τις… μελλοντικές, όμως Ρεάλ Μαδρίτης και Λίβερπουλ έχουν που κάτι μετρημένες ομάδες σε όλη την Ευρώπη μπορούν να ισχυριστούν: νιώθουν πως το τρόπαιο τους ανήκει!

Απόψε στο Κίεβο θα διεκδικήσουν η «βασίλισσα» την 13η κούπα της ιστορίας της, φτάνοντας τις (εξωπραγματικές) τρεις σερί κατακτήσεις, ενώ οι «ρεντς» την έκτη τους, διπλάσιες από την μεγάλη εγχώρια αντίπαλό τους, Γιουνάιτεντ. Για να γίνουν πραγματικότητα ποδοσφαιρικά μεγαλεία όπως το «ψαλιδάκι» του Ρονάλντο με την Γιουβέντους, η απίθανη εμφάνιση κόντρα στη Σίτι στο «Ανφιλντ», χρειάζεται πολύ από αυτό το ειδικό «βάρος» που έχουν οι δυο τους στα μεγάλα ευρωπαϊκά βράδια. Επειδή όμως τίποτα δεν βασίζεται απλά και μόνο στη μοίρα και σε αυτό που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε «βαριά φανέλα», οι απαντήσεις στο τι κάνει τόσο ξεχωριστές Ρεάλ και Λίβερπουλ θα βρίσκονται στην άκρη των πάγκων τους στο «Ολιμπίνσκι» απόψε το βράδυ.

Ο Ζινεντίν Ζιντάν με το σακάκι του, στην «πένα» και το ελαφρύ μειδίαμα αυτοπεποίθησης που τον διακατέχει, ενώ ο Γιούργκεν Κλοπ ως συνήθως πιο αθλητικός, έτοιμος πάντα να τρέξει να πανηγυρίσει ή να ουρλιάξει έξαλλος, να «τσαλακωθεί» για την ομάδα. Δεν είναι τυχαία η επιτυχία αμφότερων, είναι στη θέση που βρίσκονται γιατί κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να κάνει τόσο καλά τη δουλειά τους αυτή τη στιγμή.

 

«ΖΙΖΟΥ», ΕΝΑΣ ΘΡΥΛΙΚΟΣ SERIAL… WINNER

Για τους «μεγάλους» αρκεί πάντα ο λόγος του αντιπάλου. Είναι η καλύτερή τους επιβράβευση. «Ο Ζιντάν είναι μέσα στους πέντε καλύτερους παίκτες όλων εποχών», υποστήριξε ο Κλοπ περιορίζοντας με μια δεύτερη σκέψη το «δέκα» που είχε ξεστομίσει. Πόσοι μπορούν να συγκριθούν με τον τεράστιο «Ζιζού»; Ο προπονητής Ζιντάν τείνει να τον ξεπεράσει. Τόσα πολλά έχει καταφέρει σε 28 μήνες που είναι στον πάγο της Ρεάλ Μαδρίτης. Αναλαμβάνοντας μετά τον Μπενίτεθ στις αρχές του 2016, κανείς δεν είχε από εκείνον την προσδοκία πως θα πετύχει τόσα, ούτε καν ο Πέρεθ που του έδινε το χρίσμα με πρότερη προϋπηρεσία ως βοηθός και ως πρώτος στην Καστίγια. Το «ταμείο» γράφει δύο Champions League, ένα πρωτάθλημα, δύο Ευρωπαϊκά Super Cup και ένα ισπανικό.

Οχι κι άσχημα για κάποιον που δηλώνει πως «δεν είμαι και ο καλύτερος στις τακτικές». Παρόλα αυτά είναι μαχητής, προσηλωμένος στο στόχο και ένας νικητής που όμοιοί του υπάρχουν λίγοι σε όλα τα αθλήματα. Η αρχή της σεζόν ήταν δύσκολη για τη Ρεάλ. Το πρωτάθλημα είχε ουσιαστικά χαθεί πριν τα μισά καλά καλά της σεζόν, ο Ρονάλντο διένυε την χειρότερη φάση της καριέρας του και άπαντες μιλούσαν για μια ομάδα κορεσμένη από τις επιτυχίες.

Δεν μπορεί για μια τέτοια μεταμόρφωση μιας ομάδας να μην έχει μερίδιο ο προπονητής. Είναι αφύσικο, ακόμα για τη Ρεάλ. Ο Ζιντάν τόλμησε. «Εσπασε» το BBC, άφησε πολλές φορές ακόμα και τον Μπενζεμά στον πάγκο, δίνοντας ελευθερία και παίκτες στον Κριστιάνο να παίζουν για εκείνον.

Την παρουσία στον τελικό την κέρδισε με το «σπαθί» της αποκλείοντας κατά σειρά Παρί, Γιουβέντους και Μπάγερν. Εχοντας το background του παιδιού που μεγάλωσε τις γειτονιές της Μασσαλίας, από αλγερινούς γονείς, ένα… αουτσάιντερ της ζωής, ο «Ζιζού» έμαθε να κάνει ό,τι χρειάζεται για να νικά. Μπορεί οι τακτικές του καινοτομίες να μην μείνουν στην ιστορία όμως είναι η ικανότητά να παρουσιάζει μια ομάδα με γρήγορο, με ελεγχόμενο τέμπο. Με ρόμβο, με τριάδα στην επίθεση και να νικά. Είναι ένας serial winner στην απόλυτη νικήτρια ομάδα.

ΔΟΥΛΕΙΑ, ΠΙΣΤΗ, ΠΑΘΟΣ

Η πορεία του Κλοπ στο ποδόσφαιρο έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με εκείνη του αποψινού αντιπάλου. Εκείνος δεν ήταν ένα παγκόσμιο αστέρι, αλλά ένας άσημος ποδοσφαιριστής της δεύτερης κατηγορίας της Γερμανίας που πέρασε όλη του την καριέρα στην Μάιντς. Χρειάστηκε να μοχθήσει, να αποτύχει και να ξαναπροσπαθήσει μέχρι να καταφέρει καλά καλά να την οδηγήσει στην Bundesliga ως προπονητής.

Ο Κλοπ δεν μεγάλωσε σε κακόφημες γειτονιές αλλά στο γραφικό, καταπράσινο Γκλάτεν. Οχι το πιο γουστόζικο μέρος για να μεγαλώσει ένας έφηβος. Ο πατέρας του ήταν ο πρώτος προπονητής που είχε, όπως έχει πει. Τον πίεζε ώστε να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και δεν ήταν ακριβώς ο άνθρωπος που έλεγε εύκολα «μπράβο». Αν ζούσε για να δει όλα όσα κατάφερε ο γιος του στο ποδόσφαιρο, θα ήταν περήφανος ακόμα κι αν δεν του έδειχνε.

Ισως αυτή η σχέση με τον ίδιο του τον πατέρα να έχει κάνει τον Κλοπ τόσο εκδηλωτικό με τους παίκτες του. Ορμά και τους αγκαλιάζει με το τέλος των αγώνων, σε βαθμό που ορισμένοι πικρόχολα τον είχαν χαρακτηρίσει… τσιρλίντερ.

Ισως γιατί η επιτυχία στην οποία πιστεύει ο Κλοπ δεν αγοράζεται, δεν την φέρνουν οι σταρ. Σχετίζεται πολύ με την «αγία τριάδα» του Σάνκλι: προπονητής, παίκτες, οπαδοί. Γι’ αυτό και ταιριάζει τόσο με τη ψυχοσύνθεση της Λίβερπουλ. Στην τρίτη σεζόν με εκείνον στον πάγκο οι «κόκκινοι» έφτασαν μέχρι τον τελικό παίζοντας το δικό του ποδόσφαιρο. Βασισμένο στο περίφημο gegenpressing, το οποία πρωτοεφάρμοσε στην Ντόρτμουντ. Τα αποτελέσματα σε συνδυασμό με το DNA του κλαμπ, μαγικά. Κάθε παίκτης στην πορεία μέχρι τον τελικό ξεπερνούσε τον εαυτό του, ενώ οι οπαδοί θυμήθηκαν χάρη στην ομάδα πως «έχουμε κατακτήσει όλη την Ευρώπη» (όπως λέει το σύνθημα).

Φυσικά ο Κλοπ δεν έχει το αήττητο του Ζιντάν. Έχει χάσει δύο τελικούς με τους «ρεντς» ενώ πριν μια πενταετία απέτυχε κόντρα στην Μπάγερν με τη Ντόρτμουντ. Δεν κορόιδεψε κανέναν. Το είχε πει από την αρχή. Αυτός είναι, ο Normal One.