Κάποτε ήταν Σικάγο Μπουλς, τώρα πια είναι Μπουλshit!

Μία χρονομηχανή. Μία ευκαιρία. Ένα ταξίδι. Και η… επιδιόρθωση μιάς στιγμής. Αποκλειστικά στη χρονική σειρά της ιστορίας των Σικάγο Μπουλς.

Άραγε ποιο είναι το σημείο… μηδέν; Εκείνο που θα έπρεπε να διαφοροποιηθεί;

Μήπως η ημέρα όπου ο Μάικλ Τζόρνταν αποφάσισε να πει το πρώτο «αντίο»; Ή μήπως το δεύτερο;

Ίσως σε ένα άλλο βράδυ. Εκείνο το καταραμένο βράδυ. Ενας MVP, ο Ντέρικ Ρόουζ, διέλυσε το γόνατό του. Και μαζί του διαλύθηκαν όλες οι ελπίδες των Μπουλς.

Έχει περάσει αρκετός καιρός. Είκοσι χρόνια. Από την τελευταία φορά που οι Σικάγο Μπουλς κατακτούσαν το πρωτάθλημα. Με εκείνη την ευλογημένη γενιά αθλητών.

Τον Μάικλ. Τον Ντένις. Τον Σκότι. Τον Ρον. Τον Στιβ…

Ο καθένας τους έχει τραβήξει τον δρόμο του. Μακριά από το Σικάγο. Ποιος ξέρει; Ίσως αν είχαν την ευκαιρία, θα μπορούσαν να μαζευτούν και να αρχίσουν όλους όσους σχετίζονται με τους τωρινούς Μπουλς στις φάπες.

Σαν αυτή που έριξε ο Τζόρνταν στον παίκτη της ομάδας του, Μαλίκ Μονκ, επειδή βιάστηκε να πανηγυρίσει μία νίκη και κινδύνευσε να δεχτεί τεχνική ποινή.

Ίσως χρειάζονται μία ενθαρρυντική ομιλία, από αυτές που λατρεύει ο Στιβ Κερ.

Ή απλά χρειάζεται να αντικρίσουν τον Ντένις Ρόντμαν να τους διαβάζει το βιβλίο με τα παιδικά παραμύθια που έχει εκδώσει.

Εκείνοι οι Μπουλς είναι… νεκροί. Χαμένοι στη λήθη. Μία μακρινή, γλυκιά ανάμνηση για την πόλη του Σικάγο.

Μετά την τελευταία σεζόν του Μάικλ Τζόρνταν, οι Μπουλς έχουν να επιδείξουν μοναχά μία σεζόν. Εκείνη της ελπίδας. Με πρωταγωνιστή τον Ντέρικ Ρόουζ.

Το πρόσωπο που αναζητούσαν για να αντικαταστήσει τον έναν και μοναδικό.

Η μπασκετική μοίρα δεν είχε αποφασίσει κάτι τέτοιο.

Η αναδημιουργία των Μπουλς μπήκε σε παύση. Έλαβε ένα αρνητικό πρόσημο. Και πλέον, οι Μπουλς συναγωνίζονται… επάξια άλλες ομάδες για τον τίτλο της χειρότερης.

Με δέλεαρ μία καλή επιλογή στο επόμενο (εξαιρετικά ταλαντούχο) Draft.

Αλήθεια, πως οι αγαπημένοι στη δεκαετία των 90′s Μπουλς, έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο;

Οι τελευταίες δύο εβδομάδες φαντάζουν ως μία ατελείωτη σουρεαλιστική και κακογραμμένη σκηνή, ενός έργου που δεν επιθυμεί κανείς να δει.

Ο Φρεντ Χόιμπεργκ, ο οποίος ήταν ο νικητής στο «ή αυτός ή εγώ» με τον Τζίμι Μπάτλερ, έχασε την εμπιστοσύνη που του είχε ο αντιπρόεδρος της ομάδας και μέλος των πρωταθλητών Μπουλς, Τζον Πάξον.

Ο Τζιμ Μπόιλεν πήρε την ευκαιρία που ζητούσε. Πρώτος προπονητής σε μία ομάδα του NBA.

H θητεία του ξεκίνησε με την πιο βαριά ήττα στην ιστορία του οργανισμού. Ένα… κενό 56 πόντων ανάμεσα στις δύο ομάδες. Εις βάρος των Μπουλς. Και με μερικές εξαιρετικά εξευτελιστικές φάσεις. Οπως αυτή που το κοινό έμενε βουβό στη θέα του 17-0, στο ξεκίνημα, υπέρ των Σέλτικς. Στον πρώτο πόντο, ξέσπασαν. Κραυγάζοντας λες και είχε μπει ένα γκολ!

Ανταρσία, φώναξαν κάποιοι παίκτες. Και αποφάσισαν να διεκδικήσουν το δίκιο τους στην πανίσχυρη Ένωση Παικτών. Ποιος ήταν ο λόγος;

Οι σκληρές προπονήσεις του Μπόιλεν! Μάλιστα, η σκέψη που κυριαρχούσε όριζε αποχή από την επόμενη προπόνηση!

Η λογική επικράτησε. Ο Μπόιλεν χαλάρωσε. Και οι παίκτες εμφανίστηκαν στην προπόνηση.

Αυτό δε σημαίνει πως ο χαρακτηρισμός των Μπουλς ως «μία άνετη δίωρη προπόνηση» για τον κάθε αντίπαλό τους, άλλαξε.

Το αντίθετο.

Λένε πως ένας παίκτης είναι τόσο καλός, όσο ο αντίκτυπος της αφαίρεσής του από το ρόστερ της ομάδας.

Εκείνοι οι Μπουλς δεν άντεξαν τη φυγή του Μάικλ Τζόρνταν. Ούτε την πρώτη, ούτε τη δεύτερη.

Εκείνοι οι Μπουλς δεν άντεξαν τον τραυματισμό του Ντέρικ Ρόουζ.

Και την προσωπολατρία δεν κατάφερε να υποστηρίξει ούτε ο Τζίμι Μπάτλερ. Ο προβληματικός χαρακτήρας του και η ανοχή που έδειξαν οι Μπουλς είναι ένα ακόμη δείγμα πως κάτι στραβό συμβαίνει στο Σικάγο.

Η τελευταία είδηση που αφορά τους έξι φορές πρωταθλητές αναφέρει πως οι Μπουλς αναζητούν να ανταλλάξουν τον Τζαμπάρι Πάρκερ. Τον ίδιο αθλητή, τον οποίο απέκτησαν το καλοκαίρι με συμβόλαιο 20.000.000 δολαρίων. Και ενώ τα τρία τελευταία χρόνια έχει υποστεί δύο διαφορετικές ρήξεις χιαστού.

Ξέρετε, όταν ένας αθλητής (ή ένας οποιοσδήποτε επαγγελματίας) λαμβάνει ένα υπέρογκο συμβόλαιο, δεν ευθύνεται εκείνος.

Το… φταίξιμο βαραίνει αποκλειστικά εκείνων που του το δίνει.

Και αυτό είναι το πνεύμα στις ΗΠΑ για την… κατάντια των Μπουλς.

«Μην πυροβολείτε τους παίκτες», είναι η λαϊκή πρόθεση. Με το δάκτυλο να προτάσσεται στον Τζον Παξον, τον general manager Γκαρ Φόρμαν και φυσικά τον ιδιοκτήτη Τζέρι Ράινσντορφ.

Ο τελευταίος βίωσε το ζενίθ των Μπουλς που είχε ονειρευτεί. Τώρα στα 83 του, η ηλικία του συμβαδίζει με την κάμψη του Σικάγου.

Της ομάδας που σημάδεψε τη δεκαετία των 90‘s. Και κουβαλά ακόμη την… κατάρα να διαθέτει τον κορυφαίο όλων των εποχών στο ρόστερ της.

Η αναζήτηση της… κακιάς στιγμής δεν παύει εδώ.

Μετά τον τραυματισμό του Ρόουζ, όλα άλλαξαν. Ακολούθησε ο επόμενος. Και άλλοι μετά από αυτόν. Και οι Μπουλς αναζητούσαν τον τρόπο να το λησμονήσουν. Και να κοιτάξουν μπροστά.

Αυτό αρμόζει το μπάσκετμπολ. Και το άγαλμα που βρίσκεται στην είσοδο του «United Center».

Μόνο που οι Μπουλς δεν έμειναν, σχεδόν, ποτέ ήρεμοι.

Για ένα μεγάλο διάστημα η αιτία του κακού ήταν ο Τζίμι Μπάτλερ.

Όταν αυτός έφυγε, ήταν η μπουνιά που έριξε ο Μπόμπι Πόρτις στον Νίκολα Μίροτιτς σε μία από τις προπονήσεις, για αστεία αιτία.

Ο τελευταίος υπέστη δύο κατάγματα στο πρόσωπο! Και τελικά βρήκε την διέξοδό του. Από το Σικάγο στη Νέα Ορλεάνη. Και παίζει μπασκετάρα!

Το παράλογο είναι πως όταν δήλωσε πως δεν μπορεί να είναι στην ίδια ομάδα με τον Πόρτις, τα αποδυτήρια των Μπουλς πήραν το μέρος του θύτη.

Το γρονθοκόπημα κόστισε στον Πόρτις αποκλεισμό 8 αγώνων και την υποχρέωση δημόσιας απολογίας στον Μίροτιτς, την ομάδα και τους φιλάθλους.

Στο Σικάγο εξακολουθούν να αναζητούν τον τρόπο να αλλάξουν το (κακό) ριζικό τους. Η διαδρομή που έχουν επιλέξει είναι δύσκολη. Ενα ατελείωτο… γκρέμισμα και ξανά από την αρχή. Ένα κακόγουστο αστείο για μία ομάδα, η οποία ήταν κάποτε φόβητρο για όλους.