Το χειροκρότημα στον ναζισμό σε ποια πλευρά της ιστορίας ανήκει;

Χειροκρότημα στον ναζισμό: Τι είναι αυτό που έλειπε από τους πολίτες μιας χώρας που όπως έχει διαβεβαιώσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, διαθέτουν «καταπληκτική ποιότητα ζωής»; Μα φυσικά μια καταπληκτική ποιότητα Βουλής! Άλλωστε το Βουλευτικό Σώμα δεν αντιπροσωπεύει κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνα; Η Βουλή δεν είναι ο «καθρέφτης» του πολιτεύματος μας;

Μετά από δυόμιση χρόνια εφαρμογής ενός πρωτοφανούς απολυταρχισμού, το δίκαιο έγινε τελικά και πράξη. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να μην τα πάει και τόσο καλά με τις ελληνικές παρελάσεις, άλλα «κατόρθωσε» (διότι περί κατορθώματος πρόκειται) να επιτρέψει την διεξαγωγή μιας ναζιστικής «παρέλασης» μέσα στον «ναό της δημοκρατίας».

H πλήρης σήψη και παρακμή του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος

Δύο μέλη του ναζιστικού Τάγματος Αζόφ, που υπερήφανα φέρουν στη στολή τους τον ρούνο της ναζιστικής «λυκοπαγίδας» (Wolfsangel), τον «Μαύρο Ήλιο» των SS και άλλα χιτλερικά παγανιστικά σύμβολα, έδωσαν ένα μεγαλοπρεπές παρόν στο Κοινοβούλιο των Ελλήνων.

Καταχειροκροτήθηκαν και αυτοί, όπως και ο ηγέτης τους – Ζελένσκι, γιατί έτσι «έπρεπε» να γίνει. Αυτό όριζε το πρόγραμμα και οι άνωθεν διαταγές. Απόλυτη υπακοή στας υποδείξεις της Νέας Τάξης. Μηχανικά. Αυτοματοποιημένα. Χωρίς την παραμικρή ενσυναίσθηση για το ιστορικό αίσχος που διαδραματίστηκε στη Βουλή. Χωρίς ίχνος πολιτικής τσίπας για αυτή την ύβρη προς τον ελληνικό λαό. Χωρίς να δίνουν δεκάρα για την αιματοβαμμένη ιστορία τούτης της πατρίδας. Χωρίς να υπολογίζουν τους εκατοντάδες χιλιάδες μάρτυρες που πότισαν την ελληνική γη με το αίμα τους, στους καιρούς που έφτασε στην Ελλάδα η γερμανική μπότα.

Η πλειοψηφία των βουλευτών του ελληνικού κοινοβουλίου (πλην ΚΚΕ, Ελληνικής Λύσης και ΜέΡΑ25 που είχε έναν βουλευτή παρόντα) και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, παρακολούθησαν με κάθε επισημότητα ένα «προκάτ» βίντεο 15 λεπτών που εν γνώσει του Ζελένσκι (και πιθανότατα και της ελληνικής κυβέρνησης) η ελληνική ομογένεια της Ουκρανίας ταυτίστηκε με τον νεοναζισμό, και το ιερό σύνθημα «Ελευθερία ή Θάνατος» μιάνθηκε από την παρουσία χιτλερικών δολοφόνων.

Η πλήρης σήψη και παρακμή του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος αποτυπώθηκε σε ένα καρέ. Ο πρωθυπουργός της Ελληνικής Δημοκρατίας άκουγε ευλαβικά στη θέση του, τους «φιλικούς χαιρετισμούς» δύο υμνητών της σβάστικας. Μπορεί το «Πάτερ Ημών» στην Κωνσταντινούπολη να το διάβασε με ύφος χιλίων και ενός καρδιναλίων, άλλα μπροστά στα ναζίδια του Αζόφ, στάθηκε σαν μαθητής κατηχητικού.

Ζελένσκι στη Βουλή «και ας τρώγωμεν και πέτρες»

Ακολουθώντας τις επιταγές του ΝΑΤΟ, ο πρωθυπουργός είχε ως ύψιστο μέλημα του να παρουσιάσει και εκείνος τον Ζελένσκι που συμπεριφέρεται σαν τη νέα «μασκότ» της Δυτικής Νέας Τάξης.

Ακόμα και αν είναι δηλωμένα Τουρκόφιλος, ακόμα και αν δεν είπε λέξη για τη θηριωδία του Αττίλα, ακόμα και αν έχει απαγορεύσει την ελληνική γλώσσα στα σχολεία της ομογένειας με προεδρικό διάταγμα, ακόμα και αν «εξαφάνισε» με νόμο την ελληνική γηγενή μειονότητα, ήταν ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΟ η παρουσία του να «κοσμήσει» την Ελληνική Βουλή. Γιατί – πολύ απλά – ο «θείος Σαμ» έχει την απαίτηση να συστήσει στις δυτικές δημοκρατίες το επικοινωνιακό ανίψι του.

Όμως το να αποδοκιμάζεις τον ηγέτη μιας χώρας που έχει εγκολπωθεί στην στρατιωτική της άμυνα ένα άθλιο ναζιστικό μόρφωμα, σε κάνει αυτομάτως…  ρωσόφιλο; Ασφαλώς και όχι. Αυτά τα ηθικά διλήμματα και τα διχαστικά «στριμώγματα», είναι εκ του πονηρού. Η ανάγνωση της ιστορίας ποτέ δεν έχει «άσπρο» και «μαύρο».

Είναι άλλο πράγμα να συμπονάς και να συμπάσχεις με τον εφιάλτη που περνούν οι απλοί Ουκρανοί πολίτες, και εντελώς άλλο πράγμα να βάζεις σε πλύση στους 90 βαθμούς τον ναζισμό και τους νοσταλγούς του Τρίτου Ράιχ. Και ακόμα χειρότερα είναι ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετική υπόθεση να μετατρέπεις μια ολόκληρη δημοκρατική Βουλή, σε «πλυντήριο» της «λυκοπαγίδας».

Μια καταπληκτική ποιότητα διακυβέρνησης

Αυτό το όνειδος που έλαβε χώρα στην Ελληνική Βουλή, αποτέλεσε την απαξίωση κάθε δημοκρατικής αξίας. Ήταν το απόλυτο ξεμπρόστιασμα της κυβερνητικής υποκρισίας, αφού η «σωστή πλευρά της ιστορίας» αποδείχθηκε πως συνυπάρχει με την ερεβώδη πλευρά της ναζιστικής θηριωδίας. Και το «καλύτερο» είναι πως αυτό το μνημειώδες αίσχος πήρε σάρκα και οστά στο Κοινοβούλιο, χωρίς να δώσει λογαριασμό σε κανέναν ο πρωθυπουργός, ούτε πριν, άλλα ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΜΕΤΑ το πέρας του.

Και γιατί να το κάνει άλλωστε; Σε μια τέτοια «καταπληκτική ποιότητα» διακυβέρνησης δεν μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια; Τους συνταγματικούς νόμους τους έκανε ό τι ήθελε στον καιρό της πανδημίας, τα ανθρώπινα δικαιώματα τα έκανε ό,τι ήθελε, την θρησκευτική ελευθερία την έκανε ό,τι ήθελε, την εδαφική μας κυριαρχία την κάνει ό,τι θέλει, στο μεταναστευτικό κάνει ό,τι θέλει, στην ενεργειακή διαχείριση κάνει ό,τι θέλει, στο Ουκρανικό κάνει ό,τι θέλει.

Γιατί λοιπόν να μην κάνει και την Βουλή ό,τι θέλει; Ακόμα και «κινηματογράφο» την έκανε, όπου έγινε πρεμιέρα με ένα 15λεπτο Ουκρανικό «ντοκιμαντέρ» όπου είχε και διάλειμμα για διαφημίσεις με «αγωνιστικούς» χαιρετισμούς από φασιστοειδή. Γιατί όχι; Σημασία έχει να μην χάσουμε… «την μεγάλη εικόνα», λένε!

Και αφού εμπεδώσουμε την μεγάλη δυτική εικόνα και κάνουμε πως δεν είδαμε την «μικρή», αμέσως μετά βάζουμε την αργή «πλύση» στο επικοινωνιακό κομμάτι, ώστε να σβήσουν όλοι οι επίμονοι νεοναζιστικοί λεκέδες, κάνουμε και ένα καλό στύψιμο στα ΜΜΕ σε χαμηλές στροφές, και να, λαμπίκο και πάλι η «δημοκρατία» μας! Κάτασπρη σαν το χιόνι!

Εξάλλου «η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα»! Έχει μόνο δρόμους, διόδους διαφυγής. Ακόμα και αν αυτοί περνούν μέσα από μονοπάτια σπαρμένα με σβάστικες!

Τι έχει καταφέρει ο πρωθυπουργός ως τώρα, σχετικά με το Ουκρανικό;

Τελικά η συνεισφορά του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Ουκρανικό ποια ήταν έως τώρα; Αξίζει να το αναλογιστούμε.

Αντί να αρκεστεί σε ανθρωπιστική βοήθεια, έστειλε όπλα στους Ουκρανούς κόντρα στη θέληση του ελληνικού λαού και απογύμνωσε τα νησιά από χρήσιμα οπλικά συστήματα.

Απαγόρευσε τον Τσαϊκόφσκι και καταδίκασε την λίμνη των κύκνων.

Δεσμεύτηκε – γενικά και αόριστα – πως θα αναλάβει την ανοικοδόμηση ενός μαιευτηρίου που στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε ούτε ποιοι το κατέστρεψαν, ούτε σε ποιο κράτος θα ανήκει στο τέλος του πολέμου.

Απέλασε 12 Ρώσους διπλωμάτες, χωρίς κανένα ουσιαστικό λόγο, πλην του ότι είδε να το κάνουν οι ευρωπαίοι «συμμαθητές» του.

Μίλησε για «απομονωμένη Τουρκία» και πήγε άρον – άρον στον  – αναβαθμισμένο τελικά – Σουλτάνο, κάνοντας κρυφές συμφωνίες που αν ισχύουν τα όσα διαρρέουν, είναι για να κλαίει ο κάθε «απομονωμένος».

Και τέλος, έφερε στην Ελληνική Βουλή ένα κονσερβοποιημένο βίντεο που το περιεχόμενο του αποδείχθηκε ασέλγεια προς την αξία μιας χώρας που γέννησε τη Δημοκρατία και ατιμασμός κάθε νεκρού που χάθηκε στην φρίκη της ναζιστικής κατοχής.

Πραγματικά μια υπέροχη ποιότητα διπλωματίας, μια υπέροχη ποιότητα Βουλής.