Την λένε Φιλιώ Γιαννακόπουλου. Ήταν η βοηθός αρχισυντάκτη της Μαργαρίτας Σακελλάριου. Πολύ φίλη μου αν και δεν μιλάμε συχνά. Ήταν ένας περίεργος Σεπτέμβρης. Μου είπε λοιπόν, δεν έρχεσαι στο Mega; Φτιάχνουμε μια πολύ ωραία εκπομπή.
Δεν το πολυσκέφθηκα, πήγα στο ραντεβού. Η Μαργαρίτα μπροστά μου, η εικόνα μιας επιβλητικής γυναίκας με μυαλό και γνώσεις. Πρώτη ερώτηση, μου λέει… Μοντάζ ξέρεις; Ναι απαντώ, εννοείται. Τότε δεν έχω άλλη ερώτηση. Ξεκινάς. Πήγαινε να μου φέρεις δυο θέματα για γύρισμα.
Έφυγα απο το γραφείο της αγχωμένος. Τι στο διάολο πρέπει να ξέρω για το μοντάζ, σκέφθηκα. Εκανα το πρώτο μου γύρισμα. Ήταν μια συνέντευξη με την Ζωη Στασινού. Την επόμενη με στέλνουν στο μοντάζ. Μια καρακουκλαρα μοντεζ. Έπαθα πλάκα.
Μπαίνω μέσα, αφήνω τις κασέτες και την ρωτάω… «Θέλεις κάτι να φας, να πιεις; Κάτι να κεράσω»; Μου απαντά γιατι τέτοια κουβαρνταλικια; Και της λέω… Δεν έχω ιδέα απο μοντάζ και θα σε παιδεύω… όποτε ας εξιλεωθώ έτσι. Μου ρίχνει ένα βλέμμα με τα καταπράσινα μάτια της και μου απαντά «Τοστ Κοκα Κολα, μια λακτα και έλα να σου μάθω να μοντάρεις».
Έτσι έγινε. Τελειώσαμε το βίντεο και μείναμε άλλες τρεις ωρες στο μοντάζ και μου έδειξε τα βασικά και με έμαθε κολπα. Ήταν η πρώτη μου μερα στο ΜΕΓΚΑ… με ανθρωπους. Από κει και πέρα τι να πεις για τους αδίστακτους; Για τους υπάνθρωπους. Ξέρετε πόσες ιστορίες μπορούν να διηγηθούν άνθρωποι που πέρασαν απο εκει. Νιώθω σαν να πέρασε ένας καταστροφικός τυφώνας και «δολοφόνησε» μια ολόκληρη πολιτεία.
Οι συνάδελφοι που πέρασαν απο εκεί που δούλεψαν και έζησαν μέσα στο Mega μου μοιάζουν σαν οι κάτοικοι μιας πόλης που την βρήκε η καταστροφή, ο θάνατος και πλέον δεν θα υπαρχει. Σαν την Πομπηία. Θα περνάμε απέξω αλλα δεν θα βλέπουμε τα καμμένα κορμιά και κτίσματα. Δεν θα γράψω κάτι άλλο… παρά μόνο αυτό. Η ήττα θα είναι μια. Να ξαναβγεί το όνομα Mega. Να αγοραστεί ο τίτλος και να το βλέπουν όσοι το πολέμησαν.
για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.
