Ντάνιελ Χάκετ: Ο επίμονος θιασώτης του Τζόρνταν τα κατάφερε

Ο Ντάνιελ Χάκετ διάλεξε τον δύσκολο δρόμο. Γεμάτο από αναποδιές. Τραυματισμούς. Κλάματα. Μερικά γέλια. Μία τεράστια απογοήτευση. Και το μεγάλο φινάλε: τη λύτρωση.

Ο Ντάνιελ Χάκετ είναι επιτέλους χαρούμενος. Έλαβε αυτό που του έλειπε, την κούπα της Euroleague.

Αυτήν αναζητούσε για χρόνια. Για χάρη της πήγε στο Μιλάνο. Απέτυχε. Για χάρη της ήρθε στον Πειραιά. Συμμάχησε με τον… εχθρό. Την ομάδα που έβλεπε να μεγαλουργεί και τον ίδιο να απορεί, «μα πως το καταφέρνει;».

Ήρθε… κουβαλώντας την «ταμπέλα» ενός μπασκετικού κακού παιδιού. Δεν ήταν τέτοιο. Αγαπήθηκε στο μέγιστο βαθμό. Όχι μόνο στο Φάληρο.

Είχε διαλέξει τον Ολυμπιακό, επειδή είχε ένα επιτυχημένο πρόγραμμα στην Ευρώπη. Ήταν ο δύσκολος δρόμος προς την Euroleague, αλλά ο πλέον ενδεδειγμένος. Το πείραμα είχε μερική επιτυχία.

Αλλά η κούπα δεν ήρθε.

Ο Ντάνιελ Χάκετ είναι επιτέλους χαρούμενος. Θέλησε να κρύψει τη χαρά του, πίσω από εκείνα τα τεράστια μαύρα γυαλιά που φορούσε μετά το τέλος του τελικού. Ίσως ήθελε να κρύψει τα δάκρυα χαράς.

Επιτέλους, ο Χάκετ μπορεί να κλάψει. Και να γνωρίζει πως είναι χαρά.

Το 2015 έκλαψε από λύπη. Ο τραυματισμός του στην αναμέτρηση με την Ούνικς Καζάν, τον Δεκέμβριο του 2014 σήμαινε πως έχανε το υπόλοιπο της σεζόν.

Ο Ολυμπιακός έφτασε στο Final Four της Κωνσταντινούπολης. Μα ο Χάκετ δεν μπορούσε να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Το βλέμμα του το πρόδιδε εκείνες τις ημέρες στην Πόλη.

Το χαμόγελο ήταν παγωμένο. Ήθελε να βρίσκεται στο παρκέ. Και να κάνει ό,τι μπορεί για να πάρει ο Ολυμπιακός (και ο ίδιος) την Euroleague.

Το όνειρο παρέμεινε τέτοιο. Άλλη μία χαμένη ευκαιρία.

Κάπου εκεί χάθηκε ο δρόμος. Απομακρύνθηκε από τον στόχο του.

Η Μπάμπεργκ δεν θα μπορούσε να του προσφέρει τίποτα παραπάνω από την ευκαιρία να βροντοφωνάξει πως είναι ΕΔΩ! Πως είναι υγιής. Και περισσότερο… πεινασμένος από ποτέ.

Η ΤΣΣΚΑ Μόσχας του έδωσε την ευκαιρία. Την άρπαξε. Όπως συνήθιζε να αγοράζει ένα καινούργιο ζευγάρι Jordan όταν ήταν πιτσιρικάς. Ακόμη το κάνει.

Και ο αριθμός 23 στη φανέλα του,  δεν είναι διόλου τυχαίος.

Η αγκαλιά του πατέρα του, ο Ρούντι, δεν θα μπορούσε να μην είναι εκεί. Στο φινάλε του τελικού βρήκε τον κανακάρη του. Του έδωσε μία ζεστή αγκαλιά. Και οι δύο μαζί ξέσπασαν.

Περισσότερο ο πατήρ Χάκετ. Ίσως επειδή γνώριζε τι έχει περάσει ο Ντάνιελ. Και τι σημαίνει γι’ αυτόν η προσθήκη της κούπας στην οικογενειακή συλλογή. Ειδικά μετά τη νέα περσινή απογοήτευση. Και την ΤΣΣΚΑ να μην φτάνει ούτε καν στο τελευταίο ματς της σεζόν, τον τελικό.

Ο Ντάνιελ Χάκετ είναι επίμονος. Είναι ο παίκτης που θέλει να έχει κάθε προπονητής στο ρόστερ του. Και με μία διαφορετική ματιά, είναι εκείνος που έκρινε σε ποια χέρια θα βρεθεί η ακριβοθώρητη κούπα της Euroleague.

Το μπάσκετμπολ δεν είναι μόνο οι πόντοι, οι ασίστ και τα ριμπάουντ. Είναι όλα όσα μπορεί να προσφέρει ο Χάκετ. Και αυτό κάνει. Μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει.

Πλέον, ο Ντάνι δεν έχει να αποδείξει τίποτα. Είναι νικητής. Είναι πρωταθλητής Ευρώπης.