Τι Τζέι Μπρέι: Μπασκετμπολίστας από κούνια (pics)

Η αφοσίωση στο μπάσκετ. Ο πρώτος του τίτλος στην Γ’ Δημοτικού. Τα μονά που έπαιζε από μικρός. Μια μπάλα μπάσκετ συνέχεια στα χέρια του. Το Πρίνστον. Η νοοτροπία του team maker. Η σκέψη στη μητέρα του που έχασε στα 14. Ο πατέρας του που επηρέασε τη ζωή του. Ο Τι Τζέι Μπρέι αποκαλύπτεται.

Μέσα από την επίσημη ιστοσελίδα του Πρίνστον, απ’ όπου αποφοίτησε ο Μπρέι, βρήκαμε τρομερό υλικό για τη ζωή και τη διαδρομή του νέου παίκτη του Παναθηναϊκού. Πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Που φανερώνουν τη νοοτροπία, το χαρακτήρα και την προσωπικότητά του.

Από την περίοδο 1974-1975 όταν κι άρχισαν να μπαίνουν οι ασίστ στα στατιστικά, μόνο ένα μέλος του Πανεπιστημίου του Πρίνστον κατάφερε να έχει τουλάχιστον 100 τελικές πάσες σε τρεις σεζόν: Ο Τι Τζέι Μπρέι. Ο νέος παίκτης του Παναθηναϊκού.

Ο Μπρέι είναι τρίτος καλύτερος πασέρ όλων των εποχών στο Πρίνστον  ακόμα και τώρα. Συνολικά στην καριέρα του είχε 347 τελικές πάσες. Τη νοοτροπία του οργανωτή την απέκτησε από τον πατέρα του, Τομ. Εκείνος επηρέασε απόλυτα τη μπασκετική του φιλοσοφία αφού ήταν προπονητής σε σχολικές ομάδες. Κάπως έτσι, ο Τι Τζέι… μεγάλωσε μέσα στα γυμναστήρια.

«Από τότε που ήμουν τεσσάρων, πέντε, έξι χρονών, ήμουν όλη την ώρα μέσα στα γυμναστήρια. Gym rat» εξηγεί ο Τι Τζέι Μπρέι. «Πάντα ακολουθούσα τον πατέρα μου στις προπονήσεις και σε κάθε αγώνα. Κάπως έτσι έμαθα» προσθέτει.

Τι έμαθε; Να κυκλοφορεί τη μπάλα και να παίζει χωρίς εγωισμό. Γι’ αυτό και το ομαδικό πνεύμα φώλιασε μέσα του σε πολύ νεαρή ηλικία.

«Ο πατέρας μου με δίδαξε ότι το μπάσκετ είναι παιχνίδι πέντε εναντίον πέντε» λέει ο Τι Τζέι Μπρέι. «Ότι δηλαδή πέντε παίκτες μπορούν να νικήσουν τους πέντε αντιπάλους τους. Ποτέ δεν ήταν ανταγωνισμός ατομικών δεξιοτήτων. Ήταν πάντα μια διαδικασία με πέντε παίκτες να λειτουργούν σαν ένα με στόχο να βρουν το καλύτερο σουτ. Κάπως έτσι έμαθα το παιχνίδι μεγαλώνοντας».

Ο νέος παίκτης του Παναθηναϊκού, από πολύ νεαρή ηλικία αναζητούσε πάντα τρόπο να παίξει μπάσκετ. «Πάντα ενοχλούσα τον οποιονδήποτε θα μπορούσαμε να παίξουμε μονό. Είτε ήταν η μητέρα μου, ο παππούς μου, οι θείοι μου, όποιος κι αν ήταν. Αν κάποιος ήθελε να παίξει μαζί μου, ήμουν πάντα έτοιμος» σχολίασε ο Μπρέι.

Ταυτόχρονα με τις ικανότητές του στην πάσα, το πάθος του για το παιχνίδι και την ανταγωνιστικότητα που είχε από τη φύση του, ο Μπρέι βελτιωνόταν διαρκώς μέσα από ένα μίνι τουρνουά που γινόταν όταν ήταν παιδί.

«Κάθε Πρωτοχρονιά, ο ξάδερφός μου Άντριου που ήταν δύο χρόνια μεγαλύτερός μου και η αδερφή του έρχονταν για να περάσουμε χρόνο μαζί. Και πάντα διοργανώναμε έναν αγώνα. Αυτό γινόταν για τέσσερα, πέντε χρόνια στη σειρά. Και ο πατέρας μου κρατούσε στατιστικά από κάθε αγώνα».

Ο Μπρέι από μικρή ηλικία άρχισε να γίνεται δημοφιλής και ήταν από τους καλύτερους παίκτες στην περιοχή του. «Αυτό συνέβη διότι ήθελα να παίζω κι έπαιζα» εξηγεί. «Για να καταλάβετε ξόδευα ώρες στην προπόνηση και κατάφερα να κερδίσω το πρωτάθλημα της πόλης όταν ήμουν στην Γ’ Δημοτικού! Ήταν η πρώτη φορά που κέρδισα κάτι μέσα από αληθινό ανταγωνισμό»

Ο 28χρονος Αμερικανός του Παναθηναϊκού μεγάλωσε στην περιοχή του Μιλγουόκι. Και μεγάλωσε βλέποντας αστέρες του NCAA να παρελαύνουν μπροστά του. «Η οικογένειά μου είναι οπαδοί του Μαρκέτ» λέει ο Μπρέι. «Πήγαινε σε όλους τους αγώνες και μου άρεσε να βλέπω τον Ντουέιν Γουέιντ, τον Τράβις Ντίνερ και τον Στιβ Νόβακ. Ποτέ όμως δεν προσπάθησα να ταιριάξω το παιχνίδι μου σε κάποιον παίκτη ειδικά. Πάντα προσπαθούσα να βλέπω τη συνολική κίνηση της ομάδας» εξηγεί.

Ο πατέρας του ήταν ο πρώτος προπονητής του. Στη συνέχεια στο Catholic Memorial που πήγε στο high school αν και είχε μια δύσκολη πρώτη χρονιά λόγω τραυματισμού στη συνέχεια ανέδειξε τις τρομερές ικανότητές του στις ασίστ.

Την τελευταία του χρονιά στο σχολείο είχε 17,9 πόντους- 8,4 ριμπάουντ και 6,6 ασίστ ανά αγώνα. Κι άλλα πολλά που τα θυμάται ο ίδιος.

«Είχαμε μια σπουδαία ομάδα, γεμάτη τελειόφοιτους και τα καταφέραμε κατακτώντας το Πολιτειακό Πρωτάθλημα. Αναδείχθηκα Mr.Basketball στην Πολιτεία του Γουσικόνσιν. Ήμουν ο AP Player of the Year και είχαμε μια ονειρεμένη σεζόν».

Ταυτόχρονα από το Πρίνστον άρχισαν να τον πλησιάζουν. Και δεν του πήρε πολύ για να καταλάβει ότι ήταν το περιβάλλον που ήθελε και του ταίριαζε.

Δεν ήταν όμως μόνο οι εγκαταστάσεις που τον έκαναν να επιλέξει το Πρίστον. Αλλά κάτι άλλο πολύ σοβαρότερο.

«Η μητέρα μου ήταν μια πολύ έξυπνη γυναίκα» λέει ο Μπρέι. «Μέσα σε τρία χρόνια κατάφερε να αποφοιτήσει από το Μαρκέτ με πτυχίο στη Χημεία και αμέσως να κάνει το μεταπτυχιακό της. Πέθανε όταν ήμουν 14 ετών. Όταν άρχισαν να φτάνουν οι προτάσεις από τα Πανεπιστήμια συζητήσαμε με τον πατέρα μου. Καταλήξαμε ότι θα πρέπει να δώσουμε μεγάλη βαρύτητα στις σπουδές. Να πάω σε ένα κολέγιο που θα είναι φημισμένο για τις ακαδημαϊκές του επιδόσεις».

Στο τέλος της καριέρας του στο Πρίνστον ήταν μέσα στους καλύτερους πασέρ της ομάδας. Έκανε σπουδαίες επιδόσεις και μετά την αποφοίτησή του δούλεψε με πέντε ομάδες του NBA κι έπαιξε με τους Τορόντο Ράπτορς στο Summer League.

«Ποτέ δεν θα είχα καταφέρει το παραμικρό αν δεν είχα βρεθεί στο Πρίνστον» λέει ο Μπρέι. «Κατ’ αρχήν η ατομική βελτίωση… Κάθε παίκτης πρέπει να πασάρει, να ντριμπλάρει, να σουτάρει. Θα πρέπει να ξέρεις να παίζεις μπάσκετ όχι να πηγαίνεις απλά στο ένας εναντίον ενός. Να πασάρεις και να πετύχεις ώστε πέντε άτομα να κινούνται ως ένα. Να διαβάζεις το παιχνίδι και να αντιδράς. Αυτά κέρδισα κάθε μέσα σ’ αυτά τα τέσσερα χρόνια»

Αυτή είναι η πρώτη… αποκάλυψη του Τι Τζέι Μπρέι.