Τα «χρυσά» παιδιά ενός υδάτινου Θεού
Ο Διονύσης Μαρίνος γράφει για την παγκόσμια επιτυχία της εθνικής ομάδας πόλο των Εφήβων, αλλά και για το τι ακριβώς συμβαίνει με το συγκεκριμένο άθλημα που φέρνει συνέχεια επιτυχίες
Είναι ενδιαφέρον, με φόντο ένα μετάλλιο, μια επιτυχία, έναν θρίαμβο, να βλέπεις να αναπτύσσεται δημόσιος διάλογος για το πιο άθλημα είναι το πιο επιτυχημένο στην Ελλάδα.
Μπορεί ορισμένες φορές η ανταλλαγή απόψεων να εκτρέπεται, να εμπεριέχει προσωπικές επιθέσεις, να υποκρύπτει καταπιεσμένα πάθη και να έχει -γενικώς- μια δόση υπερβολής, αλλά αυτό είναι ίδιον της φυλής και ως τέτοιο οφείλουμε να το δεχθούμε.
Στην πραγματικότητα δεν χρειάζονται συγκρίσεις. Δεν υπάρχει κάποια βαθμολογία των σπορ στην οποία άλλος ανεβαίνει κι άλλος πέφτει στα χαμηλά. Κάθε άθλημα έχει τη δική του ιστορία, έχει τις δικές του επιτυχίες να καυχηθεί και τις αποτυχίες να ξεχάσει.
Η εθνική μπάσκετ από το 1987 μετονομάστηκε σε «επίσημη αγαπημένη», αλλά ο θρίαμβος της εθνικής το 2004 στο Euro της Πορτογαλίας έδωσε άλλον αέρα, που δεν τον είχε ποτέ, στο χιλιομπαλωμένο κοστούμι του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Κι όμως, δίχως τυμπανοκρουσίες, με την επιμονή μυρμηγκιού, με δουλειά εις βάθος, έτσι ώστε καμία γενιά να μην πάει χαμένη, το ελληνικό πόλο -δικαίως- μπορεί να υπερηφανευτεί πως είναι το άθλημα που προσφέρει σταθερά και αδιάλειπτα επιτυχίες στον ελληνικό αθλητισμό.
Δεν είναι μόνο τα μετάλλια σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο, δεν είναι μόνο τα καλά πλασαρίσματα σε μεγάλες διοργανώσεις ή η συχνότατη παρουσία στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Περισσότερο από όλα είναι η αίσθηση πως υπάρχει ένα κοίτασμα που δίνει συνεχώς και δεν στερεύει. Είναι η σιγουριά πως ό,τι και να γίνει κάτι καλό θα έρθει από αυτό το άθλημα. Ακόμη κι αν στερέψουν όλες οι πισίνες, ακόμη και αν κυκλοφορούν… καρχαρίες (λογής λογής) στον ελληνικό αθλητισμό, οι πολίστες θα κάνουν το θαύμα τους.
Το χρυσό μετάλλιο των Εφήβων κόντρα στην Ισπανία είναι η κλασικότερη περίπτωση των στερνών που τιμούν τα πρώτα. Κοινώς: αυτά τα παιδιά δεν προέκυψαν από παρθενογένεση. Δεν ήρθαν από το πουθενά και δεν πρόκειται να καταλήξουν στο τίποτα. Η αλυσίδα των προσώπων και των επιτυχιών είναι ατελεύτητη.
Αυτά είναι τα παιδιά του Αρώνη, του Μαυρωτά, του Σελετόπουλου, του Γιαννόπουλου, του μακαρίτη Σαμαρτζίδη, των Αφρουδάκηδων, του Γαρύφαλλου, του Καπράλου, του Σταθάκη, του Παπαναστασίου, του Καρολόγου, του Μουδάτσιου, του Χατζηθεοδώρου, του Λούδη, του Βολτυράκη, του Πάτερου, του Σιταρένιου, του Βολντάκη και τέλος δεν έχει η λίστα των πολιστών που λάμπρυναν με την παρουσία τους το άθλημα και έφεραν επιτυχίες στην Ελλάδα.
Το σημαντικό δεν είναι να φέρεις μια επιτυχία που δεν θα έχει αντίκρυσμα. Που προέκυψε από συγκυρία ή που βοήθησε η αγαθή τύχη να έρθει προς σε εσένα. Το ουσιώδες είναι η συνέχεια, το back to back, το χτίσιμο εις βάθος, ο προγραμματισμός με ορίζοντα το μέλλον.
Κόντρα στη μεμψιμοιρία (είναι στραβός ο γιαλός, δεν έχουμε και χρήματα), κόντρα στον παραγοντισμό και την κατίσχυση του οπαδισμού, το ελληνικό πόλο καταφέρνει να βγαίνει στον αφρό της πισίνας και να μην πνίγεται σε μια κουταλιά νερό.
Στην Ελλάδα του σήμερα, αυτό από μόνο του θα ήταν μια επιτυχία. Επειδή, όμως, οι πολίστες είναι φτιαγμένοι από εξαίσιο καλούπι δεν τους φτάνει απλώς να υπάρχουν. Ζητούν την επιτυχία, την κυνηγούν, τη δουλεύουν μέσα στο μυαλό τους, την ασκούν στο σώμα τους.
Λοιπόν, εσείς τι λέτε; Ποιο άθλημα ταιριάζει, τελικά, στον Έλληνα; Σε ποιο είμαστε πραγματικοί καλοί; Ποδόσφαιρο, μπάσκετ, πόλο, στίβος; Βάλτε τώρα που γυρίζει ο κόσμος όλος γύρω από ένα χρυσό μετάλλιο.
για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.
