Εισβολή vegan σε σούπερ μάρκετ του Πειραιά: Όταν παραλογισμός και τραμπουκισμός συναντιούνται κάπου στη μέση

Διαμαρτυρία – Vegan: Άλλα δύο περιστατικά ήρθαν να προστεθούν στην παράνοια της σημερινής Ελλάδας, για να δείξουν γιατί ο άκρατος δικαιωματισμός φλερτάρει συνεχώς με φασιστικές συμπεριφορές.

Τη Μεγάλη Πέμπτη που μας πέρασε, μια ομάδα 12 περίπου «ακτιβιστών» εισέβαλαν με πλακάτ σε σούπερ μάρκετ του Πειραιά, κάθισαν για αρκετή ώρα μπροστά από το κρεοπωλείο φωνάζοντας συνθήματα κατά της «δολοφονίας» των ζώων και στο τέλος έριξαν κόκκινη μπογιά στις βιτρίνες του κρεοπωλείου.

Τη Μεγάλη Παρασκευή, επτά «ακτιβιστές» vegans έφτασαν σε σημείο αποθράσυνσης να παρεμποδίσουν την περιφορά του Επιταφίου στην πλατεία Συντάγματος, κρατώντας πλακάτ που ανέγραφαν «τι να την κάνουμε την παράδοση χωρίς πολιτισμό» και «ήθελε να ζήσει» με φωτογραφία αμνοεριφίου, ενώ φώναζαν και αντίστοιχα συνθήματα.

Άραγε τι σχέση είχε ο Επιτάφιος με τη διαμαρτυρία ενάντια στη σφαγή των ζώων; Πως συνέδεσαν αυτά τα δυο παντελώς άσχετα πράγματα, στο ανταριασμένο μυαλό τους; Τι άλλο αποκαλύπτει αυτό, παρά το αντιχριστιανικό μένος που εμφωλεύει στα νεοεποχίτικα κινήματα τέτοιου είδους;

Διεθνή δίκτυα «ακτιβιστών» που σαφώς επηρεάζονται από ανατολικές θρησκείες και αναγάγουν την προστασία των ζώων σε άτυπη θρησκεία, επιχειρούν να «θεοποιήσουν» τα ζώα και να παρουσιάσουν ως «δολοφονικά κτήνη» τους ανθρώπους, ενώ ο Χριστός σταυρώθηκε για τον άνθρωπο και την αθάνατη ψυχή του, αφού τον τοποθέτησε πρώτα κορωνίδα μέσα στην κτίση Του.

Ο βιγκανισμός στην ακραία έκφρασή του, από ζωοφιλία γίνεται ζωολατρεία. Και προάγει την εχθρότητα και την ασπλαχνία προς τον συνάνθρωπο, που αντί για εικόνα Θεού, αντιμετωπίζεται ως «δολοφόνος», μόνο και μόνο διότι ακολουθεί τη διατροφή που ορίζει η βιολογική φύση του.

Τους πειράζει το Πάσχα και όχι οι τελετουργικές σφαγές

Το κόκκινο πανί για όλους αυτούς τους «ακτιβιστές» που έδρασαν τη Μεγάλη Εβδομάδα ήταν – φυσικά – το έθιμο του Πάσχα. Η ελληνική παράδοση είναι ο αποκλειστικός καημός τους, και για τις ξένες παραδόσεις που ορίζουν βάρβαρη αντιμετώπιση στα ζώα, οι ακτιβιστικές δράσεις τους είναι από χλιαρές έως ανύπαρκτες. Στην επιλεκτική ευαισθησία τους, φαίνεται και η υποκρισία τους.

Για την τελετουργική σφαγή Κόσερ (Kosher) των Εβραίων και Χαλάλ (Halal) των Μωαμεθανών, κατά τις οποίες αποκλείεται η αναισθητοποίηση του ζώου, και αφήνεται να ξεματώσει ζωντανό μέσα σε πόνο, οι «ακτιβιστές» δεν επιδεικνύουν τον ίδιο ζήλο εναντίωσης, όπως κάνουν με το να διακόπτουν θρησκευτικά τελετουργικά της Ορθοδοξίας ή να τραμπουκίζουν κόσμο μέσα σε κρεοπωλεία ενόψει Πάσχα.

Τουλάχιστον για τις μη τελετουργικές σφαγές, η ΕΕ έχει ορίσει νομοθεσία που επιβάλλει την υποχρεωτική αναισθησία του ζώου, και έτσι αυτό δεν βιώνει κανέναν πόνο. Το ότι δεν πρέπει να υποφέρει κανένα ζώο κτηνοτροφίας που προορίζεται για κατανάλωση, είναι απολύτως αυτονόητο και η πολιτεία θα έπρεπε να το είχε εξασφαλισμένο. Είναι άλλο όμως, αυτό και άλλο ο κάθε «ακτιβιστής» να παρουσιάζεται με τη θρασύτατη απαίτηση να κάνει κουμάντο στο… πιάτο σου, στη διατροφή σου, άλλα και στην ίδια την υγεία σου.

Αν δεν θες να καταναλώνεις κρέας και ζωικά προϊόντα, με γεια σου – με χαρά σου. Έχεις κάθε δικαίωμα να υποστηρίξεις αυτό που πιστεύεις. Άλλα σεβάσου τις διατροφικές προτιμήσεις του διπλανού σου, όπως θες να σέβονται και τις δικές σου.

Βλέπουν όποια μορφή βίας τους βολεύει

«Δεν είναι φαγητό, είναι βία», λένε οι vegan για την κρεοφαγία. Μα η ίδια η τάξη της φύσης εμπεριέχει τη βία ως απαιτούμενο για τη συνέχιση της ζωής, δηλαδή την υπεροχή του ισχυρότερου όντος ως προς το ασθενέστερο, σύμφωνα με την τροφική αλυσίδα. Δηλαδή τα σαρκοφάγα ζώα, τα έντομα, τα ψάρια κ.λπ. πως επιβιώνουν; Δεν ακολουθούν έναν αέναο κύκλο βίας και μάλιστα αμείλικτης; Αντιθέτως, ο άνθρωπος έχει πλέον τα τεχνολογικά μέσα να παρακάμπτει την ανάγκη για χρήση βίας, ώστε να θανατώνεται το ζώο χωρίς να υποφέρει και χωρίς καν να το καταλαβαίνει (αν βέβαια η σφαγή γίνεται όπως πρέπει).

Και να κόψεις ένα τρυφερό μαρούλι από τον μπαξέ πριν αυτό βγάλει σπόρους να αναπαραχθεί, και αυτό μορφή «βίας» είναι. Κόβεις βίαια τον κύκλο της ζωής του φυτού, προκειμένου να τραφείς εσύ. Τι να κάνουμε δηλαδή, να γράψουμε σε ένα πλακάτ ότι τα μαρούλια δεν έχουν φωνή και να τα υπερασπιστούμε με τη δική μας; Και αν θεωρείς τη ζωή του φυτού κατώτερη από του ζώου, τότε (σύμφωνα με μια ανεστραμμένη λογική των παράλογων επιχειρημάτων τους) είσαι σπισιστής. Διαχωρίζεις είδη σε ανώτερα και κατώτερα, ευνοείς τα μεν και αδικείς τα δε. Κάνεις το ίδιο πράγμα, για το οποίο κατηγορείς τους κρεοφάγους. Πέφτεις σε αντιφάσεις μεγάλες, αν το εξετάσεις στο βάθος – βάθος του θέματος.

Και πόση υποκρισία κρύβει αυτή η μονόπλευρη ανάδειξη της «βίας»! Για το αμνοερίφιο κρατάνε πλακάτ που γράφει «ήθελε να ζήσει», άλλα για τα εκατοντάδες χιλιάδες αγέννητα παιδιά που σφαγιάζονται ετησίως στη χώρα μας με τις αμβλώσεις, ούτε καν διανοήθηκαν να μπουν στον προβληματισμό αν και εκείνα ήθελαν να ζήσουν! Σκοτισμένα μυαλά, νοιώθουν απείρως μεγαλύτερη εκτίμηση και συμπάθεια για το γένος των τετράποδων, παρά για τα αθώα αγέννητα πλάσματα που κατακρεουργούνται στις μήτρες των γυναικών πριν δουν το φως της γέννησης.

Ο ορισμός της διαστροφής και της μισανθρωπίας!

Αυτές οι «ακτιβιστικές» δράσεις που ολοένα και εντείνονται, είναι βούτυρο στο ψωμί της Νέας Τάξης Πραγμάτων (για την ακρίβεια η ίδια η ΝΤΠ τις προωθεί εξ’ αρχής), η οποία επιδιώκει να επιβάλλει τη παγκόσμια βιομηχανία εργαστηριακής σίτισης του «μετανθρώπου».

Επιζητούν να αποκόψουν πλήρως τον άνθρωπο από κάθε βιολογική λογική που ορίζεται από τη θεόκτιστη φύση και να τον καθυποτάξουν σε αποκλειστική κατανάλωση τεχνητών ή «εναλλακτικών» προϊόντων. Θυμίζει το μπολάκι με τον – άγνωστης προέλευσης – χυλό που πετάνε στο κελί ενός φυλακισμένου.

Η vegan διατροφή στηρίζεται επικοινωνιακά από τα δυτικά κέντρα ελέγχου, ακριβώς διότι εξυπηρετεί τους σκοπούς που επιδιώκουν τον μαζικό περιορισμό της κτηνοτροφίας (και κάθε μορφή διατροφικής αυτάρκειας), την προώθηση του τεχνητού κρέατος των πολυεθνικών, την εξάρτηση από τα συμπληρώματα διατροφής και την αποσύνδεση των λαών από τα παραδοσιακά διαιτολόγια τους.

Ασφαλώς η ευαισθητοποίηση των ανθρώπων ως προς το θέμα της προστασίας των ζώων, δεν είναι συλλήβδην μια τάση που οδηγεί σε λανθασμένους δρόμους. Πολλοί αγωνίζονται με καλή προαίρεση και με σεβασμό στις διατροφικές συνήθειες των άλλων. Υπάρχει πάντα όμως ο κίνδυνος να χαθεί το μέτρο, και γι’ αυτό πρέπει να φωτίζονται όλες οι σκοτεινές πτυχές αυτού του θέματος.