Καύση νεκρών: Ελεεινό κείμενο του προέδρου Αποτεφρωτηρίου Ριτσώνας, ζητά από την Εκκλησία να αποδεχτεί τις αποτεφρώσεις!

Με ένα προκλητικό του κείμενο που μάλιστα δημοσιεύτηκε και στο «Πρώτο Θέμα», ο πρόεδρος της Ελληνικής Κοινωνίας Αποτέφρωσης, Αντώνης Αλακιώτης, επιτίθεται στην Εκκλησία για το θέμα της άρνησης της αποτέφρωσης, παρουσιάζοντάς την ως… οπισθοδρομική!

Ο κ. Αλακιώτης είναι πρόεδρος του Αποτεφρωτηρίου Ριτσώνας, το οποίο λειτουργεί στη χώρα μας από το 2019. Σε συνέντευξή του από εκείνο τον καιρό είχε πει για το πώς του «φυτεύτηκε» η ιδέα να ξεκινήσει μια πολυετή προσπάθεια για να λειτουργήσει το πρώτο αποτεφρωτήριο στην Ελλάδα:

«Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα ασχολούμουν με τη διαδικασία αποτέφρωσης νεκρών. Είχα το μαγαζί μου, το χαρτοπωλείο μου. Πουλούσα βιβλία, τετράδια, μολύβια… Μέχρι που ένας αγαπημένος μου φίλος μου ζήτησε, όταν πεθάνει, να μετατραπεί η σορός του σε τέφρα. Του έδωσα την υπόσχεση χωρίς να ξέρω τι δυσκολίες θα συναντήσω”. “Ο φίλος μου πέθανε. Κι εγώ εδώ και 23 χρόνια μαζί με άλλους συνοδοιπόρους της ζωής μου παλέψαμε να πείσουμε ανθρώπους που ήταν βουλευτές ή δήμαρχοι να διαμορφωθεί το νομοθετικό πλαίσιο για να φτάσουμε μέχρι εδώ», είχε πει ο κ. Αλακιώτης.

Μια σημαντική λεπτομέρεια: o φίλος που ενέπνευσε το όραμα του κ. Αλακιώτη ήταν βουδιστής, όπως ο ίδιος έχει αποκαλύψει σε μια μεταγενέστερη συνέντευξή του. Μια (άθεη ουσιαστικά) θρησκεία που προτιμά την καύση των νεκρών.

Απολύτως θεμιτό και λογικό να κηδεύεται ο κάθε αλλόθρησκος σύμφωνα με αυτά που ορίζει η θρησκεία του. Εκείνοι που πιστεύουν σε ανατολικές θρησκείες ή οι άθεοι που πιστεύουν στον εκμηδενισμό του σώματος, ας κάνουν ό,τι θέλουν. Ως εδώ θα ήταν όλα καλά, αν ο Αντώνης Αλακιώτης δεν έκανε επίθεση (!) στην Ορθόδοξη Εκκλησία, στηρίζοντας ότι οφείλει και εκείνη να υιοθετήσει ως επιλογή και την καύση των νεκρών!

Γράφει ο κ. Αλακιώτης στο κείμενό του:

«Ο λόγος που καμιά κυβέρνηση δεν είχε νομοθετήσει μέχρι το 2006 να είναι δυνατή η αποτέφρωση των νεκρών στην Ελλάδα ήταν η διαχρονικά αντίθετη στάση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος στην αποτέφρωση των νεκρών. Η στάση αυτή παραμένει μέχρι σήμερα με βασικό επιχείρημα την παράδοση στην ταφή».

Ξεκινά κατευθείαν με παραπληροφόρηση ο κ. Αλακιώτης. Η αρνητική θέση της Εκκλησίας απέναντι στην αποτέφρωση, δεν είναι θέμα παράδοσης μόνο. Είναι κυρίως θέμα θεολογίας. Ο άνθρωπος «σπείρεται εν φθορά, εγείρεται εν αφθαρσία», γράφει ο Απόστολος Παύλος προς Κορινθίους. Ακριβώς αυτόν τον συμβολισμό έχουν και τα κόλλυβα. Όπως ο σπόρος του σιταριού νεκρώνεται στη γη και έπειτα βλασταίνει, έτσι και το σώμα του ανθρώπου υπόκειται στη φθορά και θα αναστηθεί κατά τη Δευτέρα Παρουσία.

Ο Χριστός ετάφη, οι Απόστολοι ετάφησαν, οι Άγιοι ετάφησαν. Κανένας πατέρας της εκκλησίας δεν κάηκε ηθελημένα. Το σώμα του χριστιανού είναι δοχείο του Αγίου Πνεύματος. Βαφτίστηκε, μυρώθηκε, αγιάστηκε, έλαβε Χριστό με τη Θεία Κοινωνία, προσευχήθηκε, νήστεψε. Αυτά τα οστά που αγκαλιάζει η γη είναι ιερά όσο τίποτα. Αναμένουν την Ανάσταση. Τα λείψανα των Αγίων τα ευλαβούμαστε, τα προσκυνούμε σαν θησαυρούς θείας χάριτος. Πολλά λείψανα πραγματοποιούν καταπληκτικά θαύματα. Άλλα παραμένουν άφθαρτα αψηφώντας τους βιολογικούς νόμους. Δεν λατρεύουμε την ύλη των λειψάνων, αλλά το αγιασμένο αποτύπωμα ενός αθλητή της πίστεως που στεφάνωσε ο Χριστός.

«Γη ει και εις γην απελεύση», λέει στο βιβλίο της Γένεσης. Είμαστε χώμα και στο χώμα καταλήγουμε. Χωματένιος ο Αδάμ, χωματένιοι και οι απόγονοί του. Μνήμη θανάτου και επίγνωση προορισμού. Βασική προϋπόθεση για να ταπεινωνόμαστε όσο είμαστε εν ζωή. Ενώ η καύση περιέχει εξαιρετική οίηση. Μια ανταρσία στη βιολογική τάξη. Θα καταστραφώ όπως θέλω ΕΓΩ, σου λέει. ΕΓΩ θα ορίσω τη ζωή μου και τον θάνατό μου.

Ο Αντώνης Αλακιώτης γράφει παρακάτω:

«Αξίζει να σημειωθεί ότι όλες οι Ελληνόφωνες Εκκλησίες του κόσμου (Ευρώπη, Αμερική, Καναδά και Αυστραλία) παρέχουν κατ΄ οικονομία την εξόδιο ακολουθία στους συγγενείς των νεκρών που επιλέγουν την αποτέφρωση. Έτσι ζούμε το τραγελαφικό, Έλληνας μόνιμος κάτοικος του εξωτερικού εάν πεθάνει στο εξωτερικό να προσφέρει η Ορθόδοξη Εκκλησία την εξόδιο ακολουθία στους συγγενείς, ενώ εάν πεθάνει στην Ελλάδα μόνο ένα τρισάγιο….»

Το γεγονός ότι κάποιες Εκκλησίες του εξωτερικού (όχι στο σημείο που περιγράφει ο Αλακιώτης) έχουν λοξοδρομήσει στο ζήτημα της αποτέφρωσης, δεν σημαίνει ότι πρέπει να τις ακολουθήσουμε και εμείς στην Ελλάδα. Ίσα – ίσα που τιμά την Εκκλησία της Ελλάδας ότι έχει κρατήσει την ορθή – θεολογικά – στάση.

Το να κηδεύεις ορθόδοξα έναν χριστιανό που έχει επιλέξει να καεί, αποτελεί χλεύη για τα ίδια τα λόγια που διαβάζονται στη Νεκρώσιμο Ακολουθία:

«Ὁ παλάμῃ ἐκ μὴ ὄντων πλάσας με, καὶ εἰκόνι σου θείᾳ τιμήσας, παραβάσει ἐντολῆς δὲ πάλιν με ἐπιστρέψας, εἰς γῆν ἐξ ἧς ἐλήφθην…», που σημαίνει «Εσύ που με το χέρι σου με έπλασες από το μηδέν και με τίμησες με τη θεία σου εικόνα, αφού παρέβηκα την εντολή σου με γύρισες πάλι στη γη από την οποία προέρχομαι».

«Καὶ εἶδον τὰ ὀστᾶ τὰ γεγυμνωμένα καὶ εἶπον· ἆρα τίς ἐστι, βασιλεὺς ἢ στρατιώτης, ἢ πλούσιος ἢ πένης, ἢ δίκαιος ἢ ἁμαρτωλός; Ἀλλὰ ἀνάπαυσον, Κύριε, μετὰ Δικαίων τὸν δοῦλόν σου, ὡς φιλάνθρωπος», που σημαίνει «είδα με το νου μου τα μνήματα και τα άσαρκα οστά και είπα ‘’Άρα ποιος είναι βασιλιάς ή στρατιώτης; Πλούσιος ή φτωχός; Δίκαιος ή αμαρτωλός; Αλλά ανάπαυσε Κύριε με τους δίκαιους τον δούλο Σου, ως φιλάνθρωπος».

«Διὸ πάλιν εἰς γῆν ἐξ ἧς ἐλήφθη, κατεδίκασας ἐπιστρέφειν, Κύριε, καὶ αἰτεῖσθαι τὴν ἀνάπαυσιν», που σημαίνει «Γι’ αυτό πάλι στη γη απ’ όπου προήλθε η ύλη του, αναγκαστικά επιστρέφει, Κύριε, ζητώντας σου την ανάπαυση».

Και ο πλέον συνταρακτικός λόγος της Νεκρώσιμης Ακολουθίας, που όμως είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το αγιοπατερικό πνεύμα της συντριβής και του συλλογισμού της ματαιότητας μας, μπροστά στον σωματικό θάνατο:

«Ἐξέλθωμεν καὶ ἴδωμεν ἐν τοῖς τάφοις, ὅτι γυμνὰ ὀστέα ὁ ἄνθρωπος, σκωλήκων βρῶμα καὶ δυσωδία καὶ γνῶμεν τίς ὁ πλοῦτος, τὸ κάλλος, ἡ ἰσχὺς καὶ ἡ εὐπρέπεια».

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με έναν άνθρωπο που αποτεφρώθηκε; Σε ποια γη επέστρεψε; Για ποια ματαιότητα θα μας μιλήσουν τα μηδενισμένα απομεινάρια του; Ποια θεολογία, ποια συγχώρεση, ποιο έλεος φωνάζει ο απρόσωπος κονιορτός; Τι μας λέει ο κ. Αλακιώτης να κάνουμε; Να μυκτηρίζουμε τον Θεό με ασυνάρτητα λόγια; Ή να αλλάξουμε τα λόγια της αρχαίας Ακολουθίας του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, για να αποκτήσει… πελατεία ο Αλακιώτης και όσοι άλλοι ξερογλείφονται να ανοίξουν μπίζνες με τα κρεματόρια;

Ο κ. Αλακίωτης γράφει παρακάτω:

«Γνωρίζουμε όλοι ότι και η εκταφή των νεκρών (μια πράξη μακάβρια για τους συγγενείς και τη μνήμη του νεκρού) δεν ήταν στις παραδόσεις του Χριστιανισμού, όμως κατ΄ οικονομία η Εκκλησία την δέχτηκε. Άλλωστε τι διαφορά υπάρχει από την τελική κατάληξη των οστών στα χωνευτήρια που όταν χωνεύουν γίνονται στάχτες, όπως στάχτες καταλήγουν τα οστά των νεκρών με την διαδικασία της αποτέφρωσης»

Μάλιστα. Μακάβρια είναι η… εκταφή, και δεν είναι μακάβριο να κατακαίγεται η σορός του αγαπημένου σου ανθρώπου, να θρυμματίζονται τα οστά με εργαλεία και έπειτα να μπαίνουν στο… μπλέντερ για να γίνουν σκόνη! Γιατί μην ξεχνιόμαστε, όσοι μιλούν για «στάχτη» και «τεφροδόχο», απλά χρησιμοποιούν παραπλανητικές έννοιες που τους βολεύουν. Στην πραγματικότητα μιλάμε για σκόνη οστών από ηλεκτρικό κονιορτοποιητή, ανακατεμένη με τέφρα. Μιλάμε για κανονικό εκμηδενισμό του σώματος. Ασέβεια όσο δεν πάει.

Στον αντίποδα, η εκταφή είναι πράξη που απορρέει απόλυτο σεβασμό για το ανθρώπινο σώμα. Ο νεκρός όχι μόνο δεν εκμηδενίζεται, αλλά παρατείνεται η τιμή στα λείψανα στο διηνεκές. Γίνεται τρισάγιο, τα οστά συγκεντρώνονται με προσευχή και ευλάβεια, πλένονται με νερό και κρασί, τοποθετούνται σε οστεοφυλάκιο. Καίει μπροστά τους καντήλι. Τις περισσότερες φορές η εκταφή γίνεται αναγκαστικά, λόγω έλλειψης χώρου στα κοιμητήρια. Οι εκταφές είναι παράδοση και στα Μοναστήρια. Πολλοί οι άγιοι που έχουν ανακαλυφθεί από εκταφές.

Η εκταφή μπορεί να είναι μακάβρια μόνο για κάποιον που τρέμει και ξορκίζει την ιδέα του θανάτου. Δηλαδή για κάποιον ολιγόπιστο ή κάποιον άπιστο που πιστεύει ότι κάτω απ’ την ταφόπλακα εκμηδενίζεται η ύπαρξή μας. Για τους συνειδητούς χριστιανούς η εκταφή φέρνει συγκίνηση, φέρνει δέος, φέρνει περισυλλογή, φέρνει κατάνυξη και βέβαιη ελπίδα για την Ανάσταση. Αισθήματα που ούτε κατά διάνοια δεν μπορεί να εξεγείρει η ψυχρή πράξη της αποτέφρωσης.

Τα χωνευτήρια δεν κάνουν… στάχτες τα οστά. Ο κ. Αλακιώτης λέει ό,τι του κατέβει. Τα οστά μπορούν να διατηρηθούν για πάρα πολλούς αιώνες, και μάλιστα αυτό είναι άλλο ένα επιχείρημα υπέρ της ταφής, αφού η σοφία του Θεού έδωσε μια υπερθαύμαστη αντοχή στα οστά (η οποία παραβιάζεται με την κονιορτοποίησή τους στα αποτεφρωτήρια). Ίσα – ίσα που η ταφή είναι απολύτως φυσική διαδικασία σε σχέση με την καύση. Όλα τα ζώα, όλα τα φυτά, όλοι οι οργανισμοί σε κανονικές συνθήκες αποσυντίθενται και η ύλη τους διασπάται φυσικά. Μόνο ο επηρμένος άνθρωπος γίνεται εκουσίως παρανάλωμα του πυρός.

Όσο για τα χωνευτήρια, κακώς καταλήγουν οστά εκεί. Δυστυχώς γίνεται για ανθρώπους που δεν τους αναζητεί κανείς. Είναι ένα παρακμιακό σύμπτωμα της βιομηχανοποίησης του θανάτου που προωθούν πολλοί Δήμοι. Και είναι και συνέπεια της γενικότερης αδιαφορίας που κατακλύζει όλο και περισσότερο την κοινωνία μας. Όλα τα σώματα νεκρών αξίζουν σεβασμού. Παρόλα αυτά η καύση νεκρών είναι πιο βέβηλη πράξη ακόμα και από το χωνευτήρι. Ακόμα και στο χωνευτήρι δεν καταστρέφεται το οστό από ανθρώπινο χέρι, σαν να είναι μάζα προς ανακύκλωση.

Στο τέλος του κειμένου του, ο Αντώνης Αλακιώτης σχολιάζει:

«Η αυστηρή αυτή στάση της Ιεράς Συνόδου στην επιλογή της αποτέφρωσης συχνά προτρέπει συγγενείς νεκρών που η τελευταία τους επιθυμία ήταν η αποτέφρωση να μην την σεβαστούν και αντί να τους αποτεφρώσουν να τους θάβουν. Αυτό δεν είναι μισαλλοδοξία; αυτό δεν είναι αμαρτία; αυτό δεν είναι προσβολή νεκρού; Αυτό είναι ντροπή για τον πολιτισμό μας. Μια εκκλησία σύγχρονη θα πρέπει να είναι συμπονετική και παρηγορητική στους συγγενείς των νεκρών που επέλεξαν την αποτέφρωση και όχι τιμωρός».

Η Εκκλησία πολύ καλά κάνει και προτρέπει συγγενείς νεκρών να θάπτονται, όπως εξηγήσαμε παραπάνω. Αυτό είναι το σωστό πνευματικά, θεολογικά, παραδοσιακά. Ωστόσο αν οι συγγενείς θέλουν ντε και καλά να εκπληρώσουν την αντιχριστιανική επιθυμία του νεκρού, ας απευθυνθούν στο αποτεφρωτήριο του κ. Αλακιώτη για πολιτική κηδεία. Κανείς δεν τους εμποδίζει.

Αλίμονο αν η Εκκλησία άλλαζε τη θεολογία της και τις παραδόσεις της, σύμφωνα με την κάθε ευχή νεκρού ή ζωντανού! Δηλαδή αν η επιθυμία του νεκρού ήταν να τον… ταριχεύσουν, θα όφειλε η Εκκλησία να το… σεβαστεί κι αυτό; Είναι σοβαρά πράγματα αυτά που λέει ο κ. Αλακιώτης; Για ποια μισαλλοδοξία μας μιλάει; Εφόσον κάποιος είναι χριστιανός, δεν μπορεί να είναι… «αλλόδοξος». Και άρα δέχεται τη θεολογική τάξη της Εκκλησίας. Εάν δεν τη δέχεται, δεν είναι χριστιανός. Πόσο πιο ξεκάθαρα να το πούμε; Αμαρτία και προσβολή νεκρού είναι η καύση, όπως εξηγήσαμε παραπάνω.

Ο λόγος του Θεού είναι αιώνιος, και άρα δεν είναι δόκιμο να ζητάμε… εκσυγχρονισμό σε κάτι το αιώνιο. Ντροπή για τον πολιτισμό μας, είναι να θέλει ο κ. Αλακιώτης να επιβληθούν στην Ελλάδα τα μηδενιστικά ταφικά έθιμα των Βουδιστών και των Ινδουιστών. Τα απότοκα της ειδωλολατρίας. Η κυρίαρχη παράδοση της Ελλάδας από τα αρχαία χρόνια είναι η ταφή και ο σεβασμός στο σώμα. Και μεγαλύτερη συμπονετική και παρηγορητική αλήθεια από τη μέλλουσα Ανάσταση, δεν μπορεί να υπάρξει κ. Αλακιώτη. Τζάμπα ψάχνετε πελατολόγιο για τις αναδουλειές σας στο μεγαλείο του κατά Χριστόν θανάτου. Περιοριστείτε στα του οίκου σας. Εκεί στο ψυχρό, απρόσωπο και βιομηχανικό περιβάλλον των κρεματορίων σας.

Οι δικοί μας νεκροί «καθεύδουν». Κοιμούνται. Αναμένουν τη σάλπιγγα του Χριστού στο κοιμητήριο. Δεν θα γίνουν απομεινάρια του κονιορτοποιητή σας.