Είναι καιρός ο Παναθηναϊκός να τους αντιμετωπίσει σαν «μεγάλους»

Κυριακή Ολυμπιακός. Στο Στάδιο. Τετάρτη ΠΑΟΚ. Στην Τούμπα. Οχι τεστ δυνατοτήτων. Κριτήριο δυναμικής. Ακόμη και Ιούλη μήνα. Ακόμη και έτσι, σε μια συνθήκη ανεπανάληπτη.Πριν τρεις μέρες, απέναντι στην καλύτερη μεσαία γραμμή στην Ελλάδα, ένας 18χρονος. Ο Αλεξανδρόπουλος. Απέναντι στον κορυφαίο φετινό ποδοσφαιριστή, τον Βαλμπουενά, ένας ξεχασμένος από τους πάντες, φευγάτος, ο Θεοχάρης.

Χτες. Δοκιμές πάλι, σχηματισμοί, ρόλοι, πρόσωπα, διατάξεις. Ο Αλεξανδρόπουλος, βασικός πάλι. Κόντρα στα παλιοσείρια του ΠΑΟΚ (και στους μόνους δείχνουν – ακόμη – πίστη), Μαουρίσιο και Ελ Καντουρί. Κορυφαίος του γηπέδου, για όσο άντεξε να πηγαίνει πάνω κάτω.

Ο Θεοχάρης, από την άλλη, αριστερός στόπερ σε άμυνα τριών. Ξεχασμένο πείραμα, από τα χασομέρια μιας προπόνησης της περασμένης καλοκαιρινής προετοιμασίας. Σε ρόλο ελεύθερο, μπροστά, ο Μπουζούκης. Χωρίς το χτικιό του (όποιου δανεικού γυρολόγου) Ζαχίντ. Πάρε, παίξε, μοίρασε. Πήγαινε όπου θες, παίξε, τρέξε, μοίρασε. Απελευθερωμένος, άνετος, με αέρινες επαφές.

Φτάσαμε λοιπόν σε αυτά τα δύο ματς, κατακαλόκαιρο για να (τους) δούμε. Θησαυρός. Πιθανώς κανείς στο club να μην περίμενε πως τον έχει. Διαφορετικά, δεν δικαιολογείται. Γιατί – για παράδειγμα – να έρθει ο Φάουστο; Γιατί να χρειαστεί να φτάσουμε ακριβώς Ιούλη μήνα για να παίξει αυτό το πιτσιρίκι ο Αλεξανδρόπουλος τα πρώτα του ματς βασικός;

Γιατί έπρεπε να… ξεθαφτεί ο Θεοχάρης, μόνο και μόνο επειδή δεν ακολούθησε τον δρόμο του Αποστολάκη και του Βαγιαννίδη, παίζοντας και δείχνοντας πως μπορεί, μόνο όταν δεν υπήρχε (άλλη) ψυχή ζώσα για να παίξει στον ασβέστη δεξιά; Γιατί ο Μπουζούκης, έπρεπε να πάρει (ή να του δοθούν…) τα πάνω τόσο αργά;

Ο,τι έγινε, έγινε. Κατά λάθος ή όχι, καθυστερημένα ή όχι, το κέρδος, το μόνο πιθανώς κέρδος απ’ όλη τη φετινή σεζόν των «πράσινων» είναι αυτά τα δύο παιχνίδια. Γιατί δείχνουν την επόμενη μέρα. Καλές οι βαρύγδουπες δηλώσεις και φιλόδοξα πλάνα.

Καλές οι κουβέντες περί αξιολόγησης, περί επένδυσης, περί αξιοποίησης. Εδώ όμως δεν υπάρχουν κουβέντες, ούτε και χρειάζονται δηλώσεις. Τα πράγματα είναι απτά. Η κατάσταση δεδομένη. Οι μικροί, υπάρχουν και ανεξαρτήτως συνθηκών, κατέθεσαν διαπιστευτήρια στο χορτάρι.

Δεν περιμένεις λοιπόν να τους δεις. Δεν περιμένεις να τους κρίνεις. Ανεξαρτήτως επίσης του όποιου upgrade που σχεδιάζεται στο πλάνο και στο ταβάνι. Το αν τους εμπιστεύεσαι ή όχι, κρίνεται τώρα, εδώ. Οχι αύριο, όχι σε κάποια (άλλα) αδιάφορα παιχνίδια.

Μένουν (για όσους ήταν φευγάτοι), εμπιστεύονται (για όσους χρειάζονταν εμπιστοσύνη), στηρίζονται και παίζουν. Τόσο απλά. Καμία άλλη δικαιολογία. Από κανέναν. Ούτε από παλιούς, ούτε από νιόφερτους επιτελείς στο αγωνιστικό τμήμα. Παντού, οπουδήποτε, μια τέτοια επιλογή συνιστά πολιτική. Του club, όχι προσώπων. Οχι του εκάστοτε προπονητή και του εκάστοτε τεχνικού διευθυντή.

Για να υπάρχει ακριβώς αυτή η συνέπεια οι μικροί, αυτοί οι μικροί που παρέλασαν το τελευταίο τριήμερο κόντρα στους δύο τελευταίους πρωταθλητές στην Ελλάδα, πρέπει να σταματήσουν να λογίζονται ως «μικροί». Δεν είναι. Το έδειξαν. Καιρός είναι να τους αντιμετωπίσει ανάλογα και ο Παναθηναϊκός.

Οι ευαγγελισμοί των τριών περασμένων χρόνων για την αξιοποίηση των ακαδημιών, πλέον δεν είναι λόγια κενού περιεχομένου ούτε διαφημιστικές πολιτικές. Είναι πραγματικότητα. Και το αποτέλεσμα είναι αυτό, είτε αρέσει είτε όχι, είτε (θέλουν να) εφαρμοστεί είτε όχι: ο Παναθηναϊκός, βρήκε αυτό το περασμένο τριήμερο είτε σε ρόλους, είτε σε πρόσωπα, είτε σε επιλογές, τον κορμό του για τις επόμενες σεζόν.

 

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο Sportime της Πέμπτης (9/7/2020)