Δεν Γνωριζόμαστε πια…

Παιδί: Μπαμπά, μπαμπά, θέλω να πάμε γήπεδο να δούμε τον Παναθηναϊκό.

Μπαμπάς: Ήσουν καλό παιδί αυτή τη βδομάδα;

Παιδί: Ναι, εννοείται!

Μπαμπάς: Ε, τότε δεν σου αξίζει βρε αγοράκι μου.

Παιδί: Τι εννοείς;

Μπαμπάς: Τίποτα, τίποτα. Έχεις διαβάσει για το σχολείο;

Παιδί: Ναι, εννοείται!

Μπαμπάς: Εντάξει, λοιπόν. Πάμε!

Το παιδί «τρελαίνεται» από τη χαρά του, φοράει τη φανέλα του αγαπημένου του παίκτη, περνά ένα πράσινο κασκόλ στον λαιμό του και ετοιμάζεται από νωρίς για το γήπεδο.

 

Στο αυτοκίνητο καθ’ οδόν για το γήπεδο με τον ύμνο στη διαπασών…

Μπαμπάς: Και δεν μου λες ρε Δημητράκη; Ποιοι παίκτες σου αρέσουν;

Παιδί: Ε, ο Μακέντα που βάζει γκολ, ο Ινσούα και ο Γιόχανσον που τρέχουν γρήγορα, αυτός ο καινούργιος ο Ζαχίντ που ξέρει μπάλα… Εσένα ποιος παίκτης σου άρεσε όταν ήσουν μικρός;

Μπαμπάς: Εμένα μου άρεσε ο συνονόματός σου, ο Δημήτρης Σαραβάκος. Και πρόλαβα ελάχιστα κι έναν άλλο Δημήτρη που τον έλεγαν χαϊδευτικά Μίμη. Μίμη Δομάζο.

Το παιδί μπαίνει στο γήπεδο και χαίρεται με την καρδιά του. Περιμένει καρτερικά να δει τα ινδάλματά του να παίζουν το αγαπημένο του άθλημα. O Παναθηναϊκός εμφανίζεται στο χορτάρι.

«Σ’ έχουνε δοξάσει οι γνωστοί σου άσοι, που λεβέντες είναι όλοι με καρδιά» ψιθυρίζει ο μπόμπιρας και ο πατέρας του τον φιλά στοργικά στο κεφαλάκι του.

Θυμάται το γεμάτο ΟΑΚΑ, τις βραδιές με Φέγενορντ, Γιουβέντους, Άγιαξ… Τι να πρωτοθυμηθεί; Μια νύχτα απ’ τη δική του, ολόκληρη των άλλων κ.τ.λ. κ.τ.λ.

Και τώρα μια σκόρπια διαδήλωση. Ένας κόσμος που όσο περνά ο καιρός εγκαταλείπει. Φεύγει το πράσινο και μένουν τα άσπρα καθίσματα. Ψυχρά σαν τη βαθμολογία του Παναθηναϊκού στη Super League.

«Μπαμπάκα μου», τον σκουντά ο μικρός και τον… ξυπνάει.

-Έλα Δημητράκη μου.

«Όταν ξαναπαίξουμε Champions League θα με πάρεις μαζί σου;»

-Ναι αγόρι μου, εννοείται.

 

Οι λεβέντες δεν παίζουν με καρδιά. Ο Παναθηναϊκός κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο. Δέχεται πολλά γκολ και ξεφτιλίζεται.

Λάθος. Ξεφτίλες είναι αυτοί που κάνουν σκόπιμα τα λάθη. Και ίσως κάποιοι άλλοι.

Ο Παναθηναϊκός γεννήθηκε για να μεταλαμπαδεύει, να πρωτοπορεί, να μεγαλουργεί. Δεν τον αγγίζουν αυτά.

Στο αυτοκίνητο καθ’ οδόν για το σπίτι…

«Καλά ρε μπαμπά, πώς γίνεται να φάγαμε τόσα γκολ;»

-Δεν παίξαμε καλά.

«Μα και πάλι ρε γαμώτο…»

-Ναι, τι να σου πω ρε Δημητράκη. Ξέρω κι εγώ…;

Ο μικρός, περίλυπος, κοιτάζει δεξιά. Προσπαθεί να καταλάβει τι συμβαίνει. Πολύ πριν την ώρα του. Γι’ αυτόν υπάρχει μόνο μια μπάλα και 22 παίκτες που πατούν πάνω στο χορτάρι.

***

Ντροπή σε όσους στεναχωρούν τον μικρό Δημητράκη. Είναι ζήτημα ήθους. Για ποιο ποδόσφαιρο μιλάμε; Δεν Γνωριζόμαστε πια. Ούτε με το άθλημα ούτε με τον Παναθηναϊκό.