Ο Διαμαντίδης λάτρεψε το μπάσκετ όσο λίγοι

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης είναι πλέον τόσο διάσημος και αναγνωρισμένος ώστε δεν έχουμε- ειλικρινά- να γράψουμε κάτι περισσότερο αυτή την ημέρα.

Βλέπετε η 30^η Μαϊου (του 2016) είναι η ημερομηνία που ο Διαμαντίδης έπαιξε τον τελευταίο του αγώνα, αφού είχε αποφασίσει να εγκαταλείψει την ενεργό δράση εκείνη τη σεζόν. Έξι χρόνια μετά, αυτό το παιδί από την Καστοριά δεν είναι απλώς ένας μύθος του Παναθηναϊκού, της Εθνικής ομάδας, του ελληνικού μπάσκετ, του Ηρακλή, της Euroleague.

Δεν είναι απλώς το καμάρι της γενέτειράς του που ποτέ δε ξέχασε και φρόντιζε να το υπενθυμίζει πάντα.

Είναι κάτι πολύ παραπάνω. Διότι έμεινε στην ιστορία ως ο απόλυτος σταρ που ουδέποτε αποδέχτηκε αυτό το ρόλο. Ως ο καλύτερος εκφραστής ότι «το εμείς πάει πάνω από το εγώ». Και βέβαια ως ο πιο «ντροπαλός» διάσημος που εμφανίστηκε ποτέ στο μπάσκετ.

Επί σειρά ετών στο top level του ευρωπαϊκού μπάσκετ, συνέδεσε το όνομά του με τις επιτυχίες του Παναθηναϊκού, της Εθνικής ομάδας αλλά και τον αλτρουισμό του.

Ο Διαμαντίδης ήταν ο παίκτης που έκανε την εξέδρα να ξεσηκώνεται μετά από μια καλή άμυνα και να την αναγνωρίζει.

Και βέβαια εκείνος που περισσότερο λάτρευε να μοιράζει ασίστ παρά να σκοράρει.

Αυτό ήταν και το παράπονο του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Και το έλεγε πάντα: Ο Μητσάρας μπορούσε να γίνει περισσότερο επιθετικός. Είχε την ικανότητα να σκοράρει και μάλιστα όσο ήθελε. Ο αξέχαστος αγώνας με την Ολίμπια Λιουμπλιάνα το 2010 όταν ανέτρεψε όλα τα προγνωστικά, πέτυχε 13 πόντους σε 75’’ κι έστειλε στην παράταση έναν αγώνα που φαινόταν χαμένος (τελικά οι «πράσινοι» νίκησαν).

Τον Νοέμβριο του 2011 ένιωσε και η Μάλαγα τι πάει να πει επιθετικός οίστρος του Διαμαντίδη με εκείνα τα απίστευτα τρίποντα (και τη νέα ανατροπή).

https://youtu.be/7HqpsSBisiQ?t=5

Και βέβαια το σουτ που έχει μείνει στην ιστορία με την Εθνική κόντρα στην ομάδα της Γαλλίας στα ημιτελικά του Eurobasket 2005.

Αυτά είναι γνωστά. Όμως ο Διαμαντίδης έμεινε στην ιστορία για την πληρότητα, τον αλτρουισμό του, τη δίψα για δουλειά.

Για τον Μήτσο δεν υπήρξε ποτέ «προαιρετική προπόνηση». Θα τον έβλεπες με τις ώρες στο γήπεδο να προσπαθεί να γίνει ακόμα καλύτερος.

Δεν υπήρξαν ποτέ «γραπτοί όροι» και «συμβόλαια». Ο λόγος και η ψυχή του ήταν πολύ πιο ισχυρά από την υπογραφή του.

Θα μπορούσε να βάζει 20-25 πόντους. Λάτρευε να βοηθά τους συμπαίκτες του να γίνουν καλύτεροι.

Ακόμα και μετά τον τελευταίο του αγώνα είχε πει το μυθικό: «Ρε Βασίλη, χάστο για να παίξουμε άλλο ένα»!

Αυτή είναι η κληρονομιά του Δημήτρη Διαμαντίδη.