Οι αναμνήσεις δεν γκρεμίζονται
Ο Νίκος Μπουρλάκης αποχαιρετά το ιστορικό κλειστό της Νέας Σμύρνης αλλά όχι και όσες στιγμές ή εικόνες καλές ή κακές μας χάρισε
Στο φύλλο του Sportime της Τετάρτης (23/1) χρησιμοποίησα ακριβώς τον ίδιο τίτλο όχι γιατί είναι πρωτότυπος αλλά κυρίως επειδή δεν μπορώ να βρω πιο αντιπροσωπευτικό.
Για λίγο ακόμα στο μέρος που κάποτε ονομαζόταν Δεξαμενή θα στέκει το ιστορικό κλειστό της Νέας Σμύρνης, το σπίτι του Πανιωνίου όπως το μάθαμε. Αυτή η τεράστια αποθήκη αναμνήσεων και στιγμών. Εκεί όπου από το 1979 στεγαστηκαν τα όνειρα και τα πλάνα ενός συλλόγου και ξεχωριστού για την ιστορία που κουβαλά και σε ό, τι αφορά στο μπάσκετ μάλλον σπάνιου.
Το κλειστό της Νέας Σμύρνης μαζί με τον “Γιώργο”, τον “Άδωνη”, τον “Γαλαξία “ στην πλατεία και φυσικά τον αξέχαστο “Βαλέσα” με τα τεράστια και λαχταριστά μπιφτέκια (ειδική παραγγελία του Φάνη) ήταν σημείο αναφοράς για μια ομάδα που μεγάλωσε χωρίς μεγάλα οικονομικα μέσα αλλά με πλάνο, με όραμα και τεχνογνωσία.
Βράδια αξημερωτα να συζητούν για το πως ο Πανιώνιος θα προλάβει το τρένο όπως συνήθιζε να λέει ο μεγάλος οραματιστής Ανδρέας Βαρίκας.
Το κλειστό της Νέας Σμύρνης δεν είναι ένα άψυχο κτίριο αλλά ένα μουσείο του μπάσκετ. Ενα μουσείο του Πανιωνίου.
Εκεί μεγάλωσε. Από εκεί έφτασε στους 4 του Κορατς, στην Ευρωλίγκα. Εκεί χτιστηκε η ομάδα που πήρε το Κύπελλο το 1991.
Ακομα κι όταν έφυγαν για κάπου….μεγαλύτερα το μετάνιωσαν. Κι επέστρεψαν.
Οι θρύλοι στο παρκέ του
Εκεί πάτησε παρκέ ο Φάνης, ο Γασπαρης, ο Μπόμπαν, ο Τέρνερ, ο Πάσπαλι, ο Φωσσες, ο Λινάρδος, ο Μισσας, ο Γιαννάκης, ο Ντίνκινς και πόσοι ακόμα.
Εκεί δίδαξαν ο Μάκης Δενδρινός, ο Βλαντο Τζούροβιτς, ο Ντούσαν Ιβκοβιτς,
Απ’ αυτό το γήπεδο δεν ξεπετάχτηκαν μόνο παίκτες αλλά επίσης προπονητες και παράγοντες. Ο Πανιώνιος ήταν πάντα ένα σχολείο μπάσκετ και το κλειστό ήταν το ορμητήριο, η βάση.
Η πρόοδος και η εξέλιξη είναι καλοδεχουμενες. Και σε τρία χρόνια υπολογίζεται ότι στο ίδιο σημείο θα στέκει ένα μοντέρνο γήπεδο για τον Πανιώνιο και τη Νέα Σμύρνη.
Όμως αυτό το κλειστό δεν το ξεχνάμε οι παλαιότεροι. Γιατί κατά την ταπεινή μου άποψη μαζί με το Αλεξάνδρειο στην Θεσσαλονίκη είναι τα πιο μπασκετικά γήπεδα στην Ελλάδα. Μυρίζουν περισσότερο μπάσκετ από οποιαδήποτε άλλο.
Αλλά κι επειδή όπως είπαμε οι στιγμές δεν κατεδαφιζονται. Ακόμα κι αν είναι τόσο άσχημες όσο εκείνη του φίλου μου του Μπόμπαν… Που ακόμα κι αν έχουν περάσει 13 χρόνια από τότε που μας άφησε δεν έχω ξεχάσει ούτε μια από τις τελευταίες μας συζητήσεις
για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.
