Παναθηναϊκός: Υποχρέωση να ξεφύγει από την ευρωπαϊκή μετριότητα
Με τη ψυχρή λογική και με ρεαλισμό, ο φετινός Παναθηναϊκός δε θα μπορούσε να διεκδικήσει τίποτα παραπάνω απ’ αυτά που κατέκτησε δηλαδή τους δύο εγχώριους τίτλους
Με τη ψυχρή λογική και με ρεαλισμό, ο φετινός Παναθηναϊκός δε θα μπορούσε να διεκδικήσει τίποτα παραπάνω απ’ αυτά που κατέκτησε δηλαδή τους δύο εγχώριους τίτλους. Όμως υπάρχουν κι άλλα ζητήματα που δε μπορείς να αγνοήσεις.
Ρεαλιστικά λοιπόν: Ο στόχος του Παναθηναϊκού όταν άρχισε η σεζόν ήταν να κατακτήσει το νταμπλ. Το πέτυχε… Σε μια χρονιά πρωτόγνωρη και δύσκολη από κάθε άποψη. Με περιορισμένα και συγκεκριμένα οικονομικά μέσα. Με άδειο ΟΑΚΑ λόγω πανδημίας άρα χωρίς το μεγάλο «όπλο» του κόσμου αλλά και τα έσοδα από τα εισιτήρια. Με τον επί σειρά ετών ηγέτη, Νικ Καλάθη να αποχωρεί για τη Μπαρτσελόνα. Με έναν άπειρο προπονητή στο ξεκίνημα και με το διάδοχό του να έχει μεγαλύτερη εμπειρία στο BCL.
Με τον ηγέτη του, Νεμάνια Νέντοβιτς, να τραυματίζεται στο τέλος του Ιανουαρίου και να μην επιστρέφει ποτέ. Με την «τρελή μεταγραφή» του Μάριο Χεζόνια να ενθουσιάζει τον κόσμο αλλά μέχρι εκεί… Με ελληνόπουλα να βγαίνουν μπροστά (Παπαπέτρου- Μήτογλου- Παπαγιάννης) αλλά με την ομάδα να μη ξεφεύγει από τη μετριότητα.
Κι αν στην Ελλάδα δε φάνηκε αυτό, στην Euroleague δεν ήταν απλώς φανερό. Μάτια έβγαζε… Όμως επί της ουσίας οι «πράσινοι» ήταν… τίμιοι αφού δεν πετούσαν στα σύννεφα ούτε έλεγαν αερολογίες από την αρχή της σεζόν. Το κακό όμως είναι ότι ενώ στην πεσμένη εγχώρια Λίγκα η μετριότητα καλύφθηκε με τους τίτλους, στην ισχυρή Euroleague όχι απλώς δεν «κρύφτηκε». Αλλά έγινε και συνήθεια. Κι αυτό είναι άσχημο…
Επί της ουσίας ο Παναθηναϊκός πρόσθεσε δύο τρόπαια στη βιτρίνα του και αυτό είναι πάντα θετικό και καλοδεχούμενο. Όμως δεν του λείπουν αυτά… Εκείνο που φάνηκε είναι ότι θα πρέπει να «χτίσει» άλλα πράγματα προκειμένου να αλλάξει επίπεδο. Όχι να γίνει ομάδα φάιναλ φορ, αλλά κανονική ομάδα.
Υπάρχουν πράγματα μάλλον ανεξήγητα και αδικαιολόγητα. Το γεγονός- για παράδειγμα- ότι δεν κατάφερε η ομάδα να πετύχει πλέι μέικερ της προκοπής δεν έχει να κάνει με το περιορισμένο/συγκεκριμένο μπάτζετ. Το ότι ήρθαν κι έφυγαν τρεις γκαρντ, επίσης δεν είναι τιμητικό, πολύ δε περισσότερο από τη στιγμή που ήταν ανεπαρκείς.
Όταν δεν έχεις κανονικό «άσο» ούτε ρυθμό μπορείς να βρεις ούτε και αγωνιστική ταυτότητα. Το μπάσκετ έχει κανόνες που δε μπορείς να τους καταργείς ακόμα και με «μπαλώματα».
Του Παναθηναϊκού του λείπει η προσωπικότητα, ο χαρακτήρας μιας ομάδας που μπορεί να έχει προοπτική. Τα πράγματα δεν είναι «μαύρα» αλλά όχι εύκολα. Τα συμβόλαια των Παπαπέτρου και Μήτογλου είναι τα «μεγάλα αγκάθια» καθώς απ’ αυτά θα εξαρτηθούν πολλά. Όμως ακόμα κι αν μείνουν και οι δύο οι «πράσινοι» χρειάζονται οπωσδήποτε ενίσχυση με ποιοτικούς παίκτες (και όχι πειράματα) τόσο στη θέση «1» όσο και στην frontline.
Και κυρίως έναν προπονητή που θα εμπιστευτείς για ένα πλάνο μακράς διαρκείας. Δεν είμαι τόσο βέβαιος ότι αυτός μπορεί να είναι ο Όντεντ Κάτας πάντως.
Το καλοκαίρι θα είναι σημαντικό λοιπόν. Κι αφού ξεκαθαρίσει η κατάσταση στο διοικητικό κομμάτι όπου επισήμως υπάρχει «πωλητήριο» αλλά η κατάσταση είναι μάλλον μπερδεμένη. Εκτός κι αν πιστεύει κάποιος ότι ο νυν ιδιοκτήτης έχει αποφασίσει οριστικά να αποσυρθεί. Δύσκολο…
Και κάτι τελευταίο. Για να μην παρεξηγηθώ.
Φυσικά και οι παίκτες, οι προπονητές, ο Οργανισμός συνολικά πρέπει να πανηγυρίσουν το νταμπλ. Μόχθησαν γι’ αυτό, κατέκτησαν τρόπαια και αξίζουν να τα χαρούν. Δεν είναι δυνατό να μηδενίζουμε τα πάντα λέγοντας ότι νίκησε το Λαύριο και τον Προμηθέα. Στο κάτω- κάτω αυτοί έπαιζαν…
Το ότι ένας σύλλογος όπως ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να πεισμώσει ώστε να ξεφύγει από την ευρωπαϊκή μετριότητα, είναι δεδομένο επίσης.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.
