Γιατί λέγεται Ολυμπιακός και όχι Πειραϊκός, όπως όλοι ήθελαν στην αρχή

Στις αρχές του 1925, ο ποδοσφαιρικός Πειραιάς έβραζε. Δεκάδες ερασιτεχνικοί σύλλογοι, τοπικές κόντρες, διασπάσεις και φιλοδοξίες. Την εποχή εκείνη υπήρχαν ήδη ομάδες όπως ο Μιλτιάδης, ο Πειραϊκός Σύνδεσμος, ο Όμιλος Φιλάθλων Πειραιώς, μα καμία δεν κατάφερνε να εκφράσει ενιαία τον ποδοσφαιρικό κόσμο της πόλης. Η ανάγκη για μια καινούρια, ισχυρή ομάδα ήταν επιτακτική. Κάτι που θα ένωνε, όχι θα διαιρούσε.

Η αρχική ιδέα ήταν απλή: να ενωθούν δύο ομάδες που είχαν διασπαστεί από τον ίδιο πυρήνα – ο Όμιλος Φιλάθλων Πειραιώς και ο Πειραϊκός Σύνδεσμος. Αρκετοί από τα ιδρυτικά μέλη ήθελαν η νέα ομάδα να έχει τοπικό όνομα. «Πειραϊκός» ήταν το επικρατέστερο. Ήταν λιτό, αναγνωρίσιμο και έδινε την αίσθηση ότι ανήκει απόλυτα στον τόπο της.

Όμως υπήρχε μια οικογένεια που σκεφτόταν αλλιώς. Οι Ανδριανόπουλοι – μια ποδοσφαιρική δυναστεία πέντε αδελφών που είχαν ήδη κερδίσει φήμη ως παίκτες και διοργανωτές – πρότειναν κάτι διαφορετικό. Ήθελαν όνομα εμπνευσμένο από την αρχαιότητα, τον Ολυμπισμό, την ιδέα της αθλητικής υπεροχής. Ένα όνομα που να συνδυάζει το τοπικό με το εθνικό. Και αυτό το όνομα ήταν: Ολυμπιακός.

Όταν συζητήθηκε η ίδρυση του νέου συλλόγου, υπήρξε έντονη διαφωνία. Ορισμένοι επέμεναν στο «Πειραϊκός» για να τιμηθεί ο τόπος και να συνεχιστεί η παράδοση. Όμως τελικά επικράτησε η πιο φιλόδοξη πρόταση. Στις 10 Μαρτίου 1925, ιδρύθηκε επίσημα ο Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς. Ο Ολυμπιακός.

Η επιλογή δεν ήταν μόνο συμβολική. Ήταν και πολιτική. Αντί να περιοριστεί στον Πειραιά, ο σύλλογος υιοθέτησε ένα όνομα με οικουμενική διάσταση, ικανό να δημιουργήσει ταυτότητα και εκτός των συνόρων του λιμανιού. Κι όπως αποδείχθηκε, λειτούργησε. Σήμερα, το όνομα «Ολυμπιακός» δεν είναι απλώς ποδοσφαιρική ταυτότητα. Είναι σημείο αναφοράς για χιλιάδες Έλληνες και για εκατομμύρια φιλάθλους σε όλο τον κόσμο.

Αν το 1925 είχε επικρατήσει η συντηρητική πρόταση, ο μεγαλύτερος σύλλογος της Ελλάδας ίσως να λεγόταν σήμερα «Πειραϊκός». Αλλά κάποιος σκέφτηκε διαφορετικά. Και ευτυχώς για την Ιστορία, δεν κέρδισε η ασφάλεια του τοπικού. Κέρδισε η έμπνευση του πανελλήνιου.