Ήταν να παίξει η Βουγιουκλάκη αλλά κάποιος έμαθε τον τίτλο και τα πράγματα άλλαξαν

Στα τέλη της δεκαετίας του ’50, ο ελληνικός κινηματογράφος είχε μπει στην πιο παραγωγική και λαμπερή του περίοδο. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν στα πρώτα της χρόνια στο πανί, αλλά ήδη είχε προκαλέσει σάλο με την «Αστέρω» και τη «Μανταλένα». Όταν έπεσε στο τραπέζι η ιδέα να ενσαρκώσει την Κυρα-Φροσύνη σε μια ταινία με τίτλο «Ο Αλή Πασάς και η Κυρά Φροσύνη», κανείς δεν αμφισβήτησε ότι θα ήταν εμπορική επιτυχία. Και όμως, η ιστορία δεν κύλησε έτσι.

Σύμφωνα με τον Δημήτρη Καλλιβωκά, που έπαιξε στην τελική εκδοχή της ταινίας, το αρχικό σενάριο είχε γραφτεί με την Αλίκη στο μυαλό. Επρόκειτο για μια φιλόδοξη παραγωγή, σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Γρηγορίου, που θα συνδύαζε το ιστορικό δράμα με τον συναισθηματισμό της εποχής. Όμως πριν καλά καλά ξεκινήσει το γύρισμα, διέρρευσε ο τίτλος. Και τότε μπήκε στο παιχνίδι ένας κινηματογραφικός «αντίπαλος»: ο Κώστας Στράντζαλης.

Ο Στράντζαλης, μόλις έμαθε τον τίτλο, πρόλαβε και κατοχύρωσε εμπορικά μια άλλη ταινία με πανομοιότυπο όνομα, με σκοπό να κόψει την πορεία του αρχικού εγχειρήματος. Η ταινία του κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά, με τίτλο «Ο Αλή Πασάς και η Κυρά Φροσύνη», σκηνοθεσία Στέφανου Στρατηγού και πρωταγωνιστές τη Γκέλυ Μαυροπούλου και τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο. Ήταν ένα κινηματογραφικό «τρικ» που δεν είχε ξαναγίνει: να κλέψεις έναν τίτλο για να κόψεις τη φόρα της ανταγωνιστικής παραγωγής.

Αναγκαστικά, η ταινία του Γρηγορίου βγήκε με νέο τίτλο: «Η Λίμνη των Στεναγμών». Αντί για τη Βουγιουκλάκη, στον ρόλο της Κυρα-Φροσύνης μπήκε η Ειρήνη Παπά. Όχι από υποχώρηση, αλλά επειδή η ταινία πήρε σοβαρότερο, πιο βαρύ ύφος. Ένα δράμα χωρίς ροζ πινελιές, χωρίς ερωτικά υπονοούμενα, χωρίς γλυκίσματα. Η Παπά απέδωσε τον ρόλο με αυστηρότητα, με το ύφος της τραγικής ηρωίδας που πνίγεται από τιμή και πείσμα, όχι από έρωτα.

Η «Λίμνη των Στεναγμών» προβλήθηκε τη σεζόν 1959-60 και έκανε 33.317 εισιτήρια. Όχι πολλά, αλλά άφησε πίσω της κάτι βαθύτερο: ένα ίχνος αξιοπρέπειας, μια βαριά ατμόσφαιρα για τον θρύλο της Κυρα-Φροσύνης, που δεν χρειαζόταν φανφάρες. Όσο για την πρώτη ταινία με τον «κλεμμένο» τίτλο; Ξεχάστηκε. Σήμερα, λίγοι τη θυμούνται. Αλλά την παγίδα του τίτλου, όσοι ήταν μέσα στον χώρο, την κράτησαν καλά στο μυαλό τους.