Ο Γολγοθάς των Πολυτέκνων

Με την παρούσα επιστολή επιθυμώ να καταθέσω την προσωπική εμπειρία αλλά και την καθημερινή πραγματικότητα χιλιάδων πολύτεκνων και υπερπολύτεκνων οικογενειών στην Ελλάδα του 2025. Αν και πολλοί αναγνωρίζουν τη σημασία μας για το δημογραφικό μέλλον της χώρας, η Πολιτεία εξακολουθεί να μας αντιμετωπίζει σαν αόρατους πολίτες.

Το επίδομα γέννας παραμένει ίδιο για όλους: είτε γεννάς το πρώτο, είτε το δέκατο παιδί, το ποσό είναι 2.000 ευρώ. Καμία αναγνώριση της αυξανόμενης δυσκολίας, της ευθύνης, των αυξημένων αναγκών.

Ο ΕΝΦΙΑ υπολογίζεται χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ο αριθμός των μελών της οικογένειας. Έως τα 150 τ.μ. δεν υπάρχει επιβάρυνση – ανεξαρτήτως αν πρόκειται για 3 ή 13 άτομα. Έτσι, μια μεγάλη οικογένεια είτε πρέπει να στοιβάζεται είτε να τιμωρείται φορολογικά για ένα μεγαλύτερο σπίτι.

Καμία ουσιαστική φορολογική ελάφρυνση. Το επίδομα τέκνων στην πράξη επιστρέφεται στην Εφορία.

Τα δημοτικά τέλη και τα τιμολόγια ύδρευσης δεν προσαρμόζονται στην κατανάλωση μιας μεγάλης οικογένειας. Οι περισσότεροι δήμοι αγνοούν πλήρως την πολυτεκνία.

Οι φοιτητικές μεταγραφές βασίζονται σε απόλυτα εισοδηματικά όρια, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι ένα εισόδημα 40.000 ευρώ δεν έχει καμία απολύτως σημασία όταν μοιράζεται σε 12 στόματα.

Καμία μέριμνα για οικογενειακά αυτοκίνητα, απαλλαγή από τέλη κυκλοφορίας, μετακίνηση, κόστος μεταφοράς παιδιών.

Κι όμως, υπάρχουν παραδείγματα χωρών που επενδύουν στρατηγικά στη δημογραφία τους. Χαρακτηριστική περίπτωση το Ισραήλ:

Στην Ελλάδα, όσοι επιλέγουν να κάνουν πολλά παιδιά αντιμετωπίζουν όχι μόνο οικονομική εξάντληση, αλλά και κοινωνική ειρωνεία, με χαρακτηρισμούς όπως «δεν είχατε τηλεόραση» ή «είστε για επίδομα». Είναι θλιβερό η μητρότητα να λοιδορείται και η οικογένεια να αντιμετωπίζεται ως βάρος.

Η χώρα μας δεν έχει την πολυτέλεια να χάνει τις πολύτεκνες οικογένειες. Αν πραγματικά πιστεύουμε ότι το δημογραφικό είναι εθνικό πρόβλημα, τότε πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις οικογένειες με πολλά παιδιά ως εθνικό κεφάλαιο, όχι ως περιττό έξοδο.

Κλιμακωτή ενίσχυση για κάθε επιπλέον παιδί.

Φορολογική αναγνώριση των πραγματικών αναγκών μιας πολύτεκνης οικογένειας.

Προσαρμογή των εισοδηματικών κριτηρίων σε όλα τα επιδόματα και προγράμματα.

Δημόσια στήριξη αντί απαξίωσης.

Μόνο τότε ο Γολγοθάς των πολυτέκνων μπορεί να γίνει μονοπάτι ελπίδας.