Χορεύοντας στο σκοτάδι!

Vault Theatre Plus… ένας χώρος που κάθε φορά που τον επισκεπτόμαστε, βρισκόμαστε μπροστά σε εκπλήξεις… «Χορεύοντας στο Σκοτάδι».

Η πρώτη έκπληξη είναι ότι το συγκεκριμένο έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Το πολυβραβευμένο κινηματογραφικό αριστούργημα του Λαρς Φον Τρίερ με πρωταγωνίστρια τη μοναδική Μπγιορκ, διασκευάστηκε από τον Πάτρικ Ελσουερθ, μεταφράστηκε από τον Αντώνη Γαλέο και το μιούζικαλ άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά.

Ο Δημήτρης Καρατζιάς σκηνοθέτησε μια παράσταση που καθηλώνει, ο Μάνος Αντωνιάδης έγραψε την πρωτότυπη μουσική, ντύνοντας τους στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου και οι πρωταγωνιστές Δήμητρα Κολλά, Βιργινία Ταμπαροπούλου, Στέλιος Καλαϊτζής, Θοδωρής Αντωνιάδης, Πωλ Ζαχαριάδης, Σωτήρης Μεντζέλος, Ράσμι Σούκουλη, Ορνέλα Λούτη και Αντώνης Σταμόπουλος μας ταξίδεψαν στον ιδιαίτερο κόσμο του Δανού δημιουργού.

Στο τέλος της παράστασης οι Δήμητρα, Μάνος, Θοδωρής και Στέλιος, μας έκαναν την τιμή να συζητήσουμε. Η πρώτη ερώτηση είχε να κάνει με το ρίσκο της μεταφοράς, για πρώτη φορά στη χώρα μας, του συγκεκριμένου έργου. Η Δήμητρα μας είπε. «Τεράστια. Δεν έγινε καμία προσπάθεια αλλοίωσης των χαρακτήρων και η προσέγγιση έγινε με ξεχωριστό τρόπο» και ο Θοδωρής αμέσως συμπλήρωσε πως «δεν πήγαμε ν’ ανταγωνιστούμε την ταινία, καθώς δεν είναι αντιγραφή της, αλλά έγινε μια ευγενής προσέγγιση από το Δημήτρη, το Μάνο και το Γεράσιμο, που προσπαθήσαμε να τις ακολουθήσουμε κι εμείς οι ηθοποιοί». Ο Στέλιος πρόσθεσε πως «είναι διαφορετικό να βλέπεις την ταινία στον κινηματογράφο και τελείως άλλο, το πως η θεατρική αυτή διασκευή ζωντανεύει μπροστά στο θεατή». Μιούζικαλ… άρα μουσική, άρα ήταν η σειρά του Μάνου να μας μιλήσει για την υλοποίηση αυτής της παράστασης, καθώς και το πιθανό ρίσκο στο όλο εγχείρημα. Για τη συγκεκριμένη παράσταση, πρωτότυπη μουσική.

«Η μεταφορά ενός τέτοιου έργου στο ελληνικό θέατρο είναι ρίσκο, καθώς μιλάμε για δύο δημιουργούς που βρίσκονταν στο απόγειο της καριέρας τους, όταν συνεργάστηκαν. Στη δική μας περίπτωση, όλοι μα όλοι οι συντελεστές ήταν μοναδικοί. Από τη στιγμή που τα δικαιώματα της μουσικής δεν δίνονται από την Μπγιορκ, ήταν τεράστια πρόκληση, καθώς χωρίς να αντιγράψουμε τίποτα από την ταινία, βασιστήκαμε μόνο στο σενάριο, ώστε να δημιουργήσουμε κάτι καινούργιο. Σκηνοθετικά, μουσικά, αλλά και υποκριτικά, ο καθένας δημιουργεί καθαρά από τα δικά του βιώματα και προσωπικότητα. Δεν θέλαμε να μεταφέρουμε στο θέατρο μια προϋπάρχουσα ταινία, αλλά στη θεατρική του διασκευή, να δώσουμε όλοι την ψυχή μας».

Στο κεφάλαιο «ψυχή» στάθηκαν όλοι οι συντελεστές. Η Δήμητρα μας είπε πως «η ψυχή βγαίνει πάντα στη μητρική γλώσσα του οποιουδήποτε κειμένου ή στίχου. Εμείς ήμασταν πολύ τυχεροί που όλα δημιουργήθηκαν από την αρχή και δεν υπήρχε κανένα είδος μεταγλώττισης ή μετάφρασης, γιατί όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, το τελικό αποτέλεσμα, ίσως χάνει». Την επόμενη απορία μας, ίσως θα την έχουν οι περισσότεροι που θα παρακολουθήσουν την παράσταση… Απίστευτα δυνατές ερμηνείες και με τους περισσότερους ηθοποιούς να υποδύονται διπλό ρόλο, πόσο εύκολο είναι να επανέλθουν στα φυσιολογικά, δικά τους, ανθρώπινα επίπεδα, μόλις πέσει η αυλαία; Ο Στέλιος απάντησε πρώτος. «Δεν χρειάζομαι πολύ χρόνο, ίσως γιατί είμαι σαν άνθρωπος έτσι, μπαίνω και βγαίνω πολύ γρήγορα σε γεγονότα και καταστάσεις». Ο Θοδωρής μας είπε πως «παίζουμε πάντα με το νευρικό μας σύστημα και πάντα χρειάζεται λίγος χρόνος, ώστε να επανέλθουμε. Προσωπικά προτιμώ το να βρίσκομαι νωρίτερα στο θέατρο, για να μπω απόλυτα στο κλίμα, να κορυφωθούν τα συναισθήματα κατά τη διάρκειά της και μετά να ξαναβρώ τους ρυθμούς μου». Η Δήμητρα, συγκλονιστική, όπως όλοι οι συντελεστές μας είπε. «Χρειάζομαι χρόνο, γιατί κρατώ πολλά συναισθήματα, αποφορτίζομαι στην υπόκλιση, αλλά είχα εντολή από το Δημήτρη Καρατζιά να μην κλάψω, να κρατήσω τα συναισθήματά μου κατά τη διάρκεια της παράστασης. Στο τέλος, αφήνω πλέον ελεύθερο τον εαυτό μου».

Κατάθεση ψυχής και δυνατά συναισθήματα… η γεύση που μας άφησε η παράσταση και οι συντελεστές στάθηκαν σε αυτό. Ο Θοδωρής είπε πως «το κοινό δεν ενδιαφέρεται για το δράμα του ηθοποιού, αλλά για το προσωπικό, δικό του, όπως μου είπε μετά από μία παράσταση ένας θεατής. Πρέπει να γινόμαστε αρωγοί του συναισθήματος και να το μεταφέρουμε στον κόσμο». Η Δήμητρα συμπλήρωσε. «Ο θεατής έρχεται να νιώσει, όχι να βλέπει εμένα να το ζω μόνη μου, αλλιώς δεν τον έχει αγγίξει τίποτα». Ο Στέλιος μας είπε πως «πρέπει να αφήνουμε τα πράγματα να γίνονται, εννοώ χωρίς να είμαστε καθαροί εκτελεστές των οδηγιών του σκηνοθέτη. Αλλωστε ο Δημήτρης μας θεωρεί συνδημιουργούς και πατάει στον κάθε ένα ξεχωριστά, βγάζοντας αυτό που θέλει από τον καθένα μας, παραμένοντας πάντα ανοιχτός σε ιδέες και προτάσεις».

Ο Μάνος, από την πλευρά του συνθέτη μας μίλησε για το μουσικό μέρος της παράστασης. «Είχα στο μυαλό μου το ηχόχρωμα της φωνής του καθενός. Ολα έγιναν πάνω τους, με τη μεγάλη τύχη όλων μας, να έχουμε τους στίχους του Γεράσιμου. Δεν θέλαμε σε καμία περίπτωση να κάνουμε αντιγραφή τη ταινίας και ήταν όλα «ξεκλείδωτα» στο να δημιουργήσουμε, ακόμα και με διαφορετικά είδη φωνής, όπως του Θοδωρή και του Στέλιου για παράδειγμα, ροκ ύφος και ευαισθησία μαζί…».

 

Επαγγελματικά όνειρα

Εχοντας κάνει κατάχρηση του χρόνου ξεκούρασης των παιδιών, κλείσαμε την κουβέντα μας, ρωτώντας για το επαγγελματικό όνειρο του καθενός. Η Δήμητρα μας είπε «να εξελίσσομαι και να ανεβαίνει ο πήχης, με ιδιαίτερες και αξιόλογες δουλειές». Σειρά είχε ο Θοδωρής. «Εμπνευσμένες συναντήσεις θέλω στη ζωή μου». Ο Στέλιος γελώντας, καθώς πέρα από το διπλό ρόλο στην παράσταση, υπογράφει και τη σκηνοθεσία στο «Brandon Teena», που επίσης φιλοξενείται στο Vault, μας είπε πως «ονειρεύομαι ξεκούραση, κάποια, κάποια στιγμή». Ο Μάνος λακωνικά απαντώντας είπε «το επόμενο μιούζικαλ… ή ταινία».

Ευχαριστώντας τους συντελεστές για την κουβέντα μας, καθώς και το Vault Theatre Plus για τη μοναδική φιλοξενία, σαν απλός θεατής, οφείλω να πω πως, το «Χορεύοντας στο Σκοτάδι» είναι μια διαδρομή που σε καθηλώνει… και που ακόμα κι αν λόγω της ταινίας γνωρίζει κάποιος το τι θα συμβεί, ο τρόπος που συμβαίνουν όλα στο σανίδι, είναι σαν να το ζει για πρώτη φορά… μια γλυκιά, μελωδική γροθιά στο στομάχι… κάθε Δευτέρα και Τρίτη.

Ευχαριστούμε το Vault Thetre Plus, Μελενίκου 26, στην Αθήνα, για την πάντα ξεχωριστή και ζεστή φιλοξενία.

Νίκος Μπελαβίλας: Έτοιμος να φτιάξει μία όμορφη πόλη