Αυτά δεν είναι παράθυρα, αλλά έξοδος κινδύνου!

Τελικά για «παράθυρα» μιλάμε ή για «έξοδο κινδύνου»; Είναι ένα ερώτημα που απασχολεί το ευρωπαϊκό μπάσκετ αλλά μάλλον όχι στην ουσία του.

Γιατί τα περιβόητα «παράθυρα» των προκριματικών, έχουν δημιουργήσει προβλήματα που τουλάχιστον αυτή τη στιγμή φαντάζουν αξεπέραστα. Όχι ότι δεν υπάρχει λύση. Φυσικά και υπάρχει και κατά την άποψή μου τώρα που έφυγε ο Μπερτομέου (ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΣ υπεύθυνος αυτής της θλιβερής κατάστασης) μπορεί να βρεθεί.

Μόνο που έχουν ήδη δημιουργηθεί χάσματα και ρήγματα που θα πρέπει να καλυφθούν και όσο το δυνατό συντομότερα. Το ευρωπαϊκό μπάσκετ έχει πληγωθεί απ’ αυτή την κατάσταση, κάθε φορά που έχουμε παράθυρα μέσα στη χρονιά όλο και κάτι συμβαίνει για να μας υπενθυμίζει το διχασμό. Άλλοτε σοβαρό, άλλοτε όχι τόσο πολύ ενώ κάποιες άλλες φορές είναι και κωμικό.

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι ΚΑΛΩΣ γίνονται οι προκριματικοί μέσα στη χρονιά. Ο κόσμος θέλει να βλέπει την Εθνική ομάδα κι αυτό φαίνεται από τα γεμάτα γήπεδα.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, επειδή από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια, ο Τζιανμάρκο Ποτζέκο είπε τη μεγαλύτερη! Ίσως ο μόνος που μίλησε τόσο ουσιαστικά, προφανώς επειδή έχει άγνοια κινδύνου και δεν επιθυμεί τις δημόσιες σχέσεις και πάντα μιλά και λειτουργεί αυθόρμητα, μέσα από τη ψυχή του.

«Η Ελλάδα έχασε με 20 πόντους από τη Λετονία, αλλά θέλω να κατανοήσω κάτι: Ποιος είναι αυτός που αποφάσισε ότι ο Αντετοκούνμπο μπορεί να μην παίξει στο Παγκόσμιο Κύπελλο; Ποιος είναι αυτός που θα πάρει την ευθύνη και θα πει στους Φιλιππινέζους ότι δεν υπάρχει Αντετοκούνμπο;

Ελπίζω το καλύτερο για την Ελλάδα, αλλά με αυτούς τους κανόνες αντιλαμβανόμαστε πως ο Γιάννης μπορεί να μην είναι στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Καταλαβαίνουμε ότι η Σλοβενία που κέρδισε το Eurobasket δεν ήταν στο Παγκόσμιο Κύπελλο;»

Δε βλέπω κάτι παράξενο! Η Ελλάδα βέβαια μπορεί να πάρει την πρόκριση αν νικήσει στο Βέλγιο αλλά ο Ιταλός προπονητής αναφερόμενος στα λεγόμενα «παράθυρα», τους προκριματικούς δηλαδή, είπε όλη την αλήθεια: Το ευρωπαϊκό μπάσκετ δεν έχει αποφασίσει ακριβώς τι θέλει και που θέλει να πάει!

Η ρίζα του κακού εντοπίζεται στην αδιαλλαξία του Μπερτομέου ο οποίος ήταν αμετακίνητος στον εγωκεντρισμό του. Παρά την έγκαιρη ενημέρωση της FIBA (από το 2015) εκείνος απάντησε βάζοντας «διαβολοβδομάδες» επάνω στα «παράθυρα»! Ήταν η ξεκάθαρη τοποθέτησή του ότι δεν επιθυμεί συνεργασία και παράλληλα έκανε σαφή την αλαζονική του στάση.

Την ίδια στιγμή τα σωματεία της Euroleague (συνέταιροι είναι) δεν έπαιρναν καμία θέση, η Ένωση Παικτών της διοργάνωσης θα μπορούσε να ασχοληθεί με οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ αυτό, η FIBA και οι Ομοσπονδίες αποφάσισαν να μη ρίξουν λάδι στη φωτιά τιμωρώντας παίκτες ή ομάδες που δε θα έδιναν παίκτες στην Εθνική, ως ένδειξη καλής θέλησης.

Δε μπορείς να πεις απόλυτα ότι ήταν λάθος τους αυτό. Από την άλλη, όμως, το χάος έγινε μεγαλύτερο. Με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγούμασταν σε συγκρούσεις και σε απίθανες καταστάσεις. Κι αυτές δεν ήταν μόνο ο αποκλεισμός της πρωταθλήτριας Ευρώπης του ’17, Σλοβενίας, από το Παγκόσμιο του ’19. Ούτε και ο αποκλεισμός της Κροατίας. Ούτε και ότι οι Σέρβοι παίζουν πέντε τελικούς για να μην αποκλειστούν  από το Παγκόσμιο του ’23.

Για να είμαστε ειλικρινείς, μακάρι να ήταν μόνο αυτά!

Η κίνηση της Παρτιζάν να δώσει μόνο τους Σέρβους διεθνείς για τα «παράθυρα» του Νοεμβρίου, πυροδότησε σωρεία αντιδράσεων, τόσο στο Ισραήλ λόγω του Γιαμ Μαντάρ όσο και στην Ελλάδα λόγω του Ιωάννη Παπαπέτρου. «Δε με αφήνει η Παρτιζάν» είπε ο Έλληνας διεθνής και το θέμα είναι πολύ σοβαρό. Η ΕΟΚ έκανε καταγγελία, αλλά και πάλι δε θα αλλάξει κάτι.

Πέρα από τις «πατριωτικές κορώνες» (του στυλ «σήκω φύγε κι έλα να παίξεις για την πατρίδα σου») που είναι τσάμπα και χωρίς καμία επίπτωση στη ζωή (λέμε τώρα) των social media υπάρχουν σοβαρότερα θέματα. Η Παρτιζάν κατήργησε το fair play και κάθε έννοια δεοντολογίας και μετά έλεγε ιστορίες για αγρίους. Τα υπόλοιπα είναι για λαϊκή κατανάλωση.

Ο πρώτος που εκτέθηκε, επειδή είχε μιλήσει δημόσια για τα «παράθυρα» είναι ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Από τη δήλωση «οι παίκτες πρέπει να παίζουν στην Εθνική τους ομάδα» στο ΟΑΚΑ, έφτασε στο ΣΕΦ, μια εβδομάδα αργότερα, στο «δεν είναι θέμα δικό μου αλλά της Ομοσπονδίας και της Παρτιζάν». Εμφανώς εκτεθειμένος.

Ο Εργκίν Αταμάν βρήκε την ευκαιρία κι ενόψει του «τελικού πρόκρισης» την Δευτέρα (14/11) ανάμεσα στην Σερβία και την Τουρκία λειτούργησε τόσο ως κόουτς των Τούρκων όσο και της Εφές κι απαγόρευσε στον Βασίλιε Μίσιτς να αγωνιστεί με τους Σέρβους. Μετά είπε κι αυτός ότι το έκανε η Εφές και όχι ο ίδιος. Χαζός είναι; Το έκανε ο Ομπράντοβιτς το έκανε κι αυτός.

Θα μπορούσε κάλλιστα να πει κάποιος «καλά έκανε ο Αταμάν μετά τη στάση της Παρτιζάν και όσα είχε πει ο Ομπράντοβιτς». Με το διαχωρισμό ότι ο Ζοτς δεν είναι Ομοσπονδιακός προπονητής, αλλά και πάλι το μπάχαλο είναι δεδομένο.

Η κατάσταση έχει ξεφύγει ολοκληρωτικά, ο καθένας κάνει ό,τι θέλει, λέει ό,τι θέλει και το ευρωπαϊκό μπάσκετ χτυπιέται ανηλεώς και σπρώχνεται προς το περιθώριο. Αλήθεια με όλες αυτές τις γελοιότητες, τι προϊόν επιθυμούν να παρουσιάσουν;

Τα «παράθυρα» ουσιαστικά ανέδειξαν την έλλειψη συνεννόησης και συνεργασίας αλλά και την επιθυμία του καθενός να αποποιηθεί πιθανών ευθυνών. Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω το λόγο για τον οποίο κάθε καλοκαίρι, στις περίφημες συσκέψεις που γίνονται στην Βαρκελώνη, οι μέτοχοι δε λύνουν αυτό το θέμα. Οι προπονητές, αντί για δηλώσεις, γιατί δε βγάζουν μια κοινή τοποθέτηση με σαφή στόχευση για το συγκεκριμένο θέμα.

Οι παίκτες, που είναι και τα «θύματα» αυτής της κατάστασης, για ποιο λόγο μένουν μακριά απ’ αυτή την ιστορία και δε ξεκαθαρίζουν ότι θέλουν να παίζουν στην Εθνική ομάδα της χώρας τους. Εκτός αν δε θέλουν!

Και βέβαια παρά το γεγονός ότι στα «παράθυρα» υπάρχει πολύ καλό παρελθόν για την Εθνική Ελλάδας τα προβλήματα δεν ήταν δυνατό να μη μας αγγίξουν.

Η πρόσφατα διαμάχη που άνοιξε μετά την ανακοίνωση της ΕΟΚ όπου αναφέρθηκε ότι «ο Παναθηναϊκός δεν επέτρεψε στον Παπαγιάννη να αγωνιστεί» ασφαλώς και δε μπορεί να εκτιμηθεί ως «ωφέλιμη» για το μπάσκετ και για το πνεύμα συνεργασίας.

Ο Παναθηναϊκός με δημόσιες τοποθετήσεις στελεχών του αναρωτήθηκε το λόγο για τον οποίο δεν αιτιολόγησε η Ομοσπονδία τη μη κλήση του Σλούκα (σ.σ ο Ολυμπιακός έστειλε τους Λούντζη, Λαρεντζάκη και Παπανικολάου) με μια υποσημείωση: Εκτιμούν οι «πράσινοι» ότι τόσο οι ίδιοι με τον Παπαγιάννη όσο και οι Πειραιώτες με τον Σλούκα είναι δικαιολογημένοι με δεδομένη την κόπωση των παικτών που προέρχονται από Eurobasket αλλά και από κοπιαστικές σεζόν.

Μη ξεχνάμε άλλωστε ότι ο Παπαγιάννης και ο Σλούκας (πολύ σοβαρότερη ήταν η κατάσταση του διεθνούς σέντερ) αντιμετώπισαν και ζητήματα με τραυματισμούς πριν τη διοργάνωση του Σεπτεμβρίου.

Αν θέλετε τη γνώμη μου αυτό το θέμα πρέπει να «κλείσει» άμεσα και να μη μένουν τέτοια σοβαρά ζητήματα στον «αφρό» γιατί δημιουργούν «σύννεφα» στις σχέσεις της Ομοσπονδίας με τα σωματεία ενώ κανονικά θα πρέπει να υπάρχει συνεργασία και συνεννόηση.

Πέραν τούτου προφανώς και τα «παράθυρα» του Νοεμβρίου ανοίγουν εκ νέου μια σοβαρή συζήτηση για το μπάσκετ στην Ελλάδα.

Ομολογουμένως αυτή η «ανωμαλία» με τις απουσίες των παικτών της Euroleague ασφαλώς και θα μας άγγιζε κάποια στιγμή, αλλά θα πρέπει να κοιτάξουμε ακόμα πιο «βαθιά»: Στο τι ακριβώς υπάρχει πίσω από τη «βιτρίνα».

Η τελευταία μεγάλη γενιά (των 90άρηδων) μπαίνει πια προς τη «δύση» της κι έχουμε επισημάνει πολλές φορές ότι υπάρχει μεγάλο θέμα στο τι ακολουθεί! ¨

Το επιδερμικό «βάλτε τους Έλληνες να παίξουν» δε βοηθά σε τίποτα παρά μόνο στο ότι κάποιος πρέπει να παίζει με μοναδικό εφόδιο την ταυτότητά του. Έχω γράψει πολλές φορές για το γεγονός ότι με τόσες ακαδημίες, τόσα camp, τόσους «personal» κανονικά θα έπρεπε να έχουμε δέκα Σπανούληδες κι άλλους τόσους Διαμαντίδηδες έτοιμους.

Στην πράξη όχι στα λόγια.

Το «6+6» ουσιαστικά εξασφαλίζει θέση (και μισθό, που λόγω της αναγκαιότητας των γηγενών πηγαίνει σε υπεραξία) στους Έλληνες αλλά όχι και την αγωνιστική τους βελτίωση. Μένουμε έτσι στο τέλμα, χωρίς να έχουμε τη δυνατότητα να τρέξουμε και να ακολουθήσουμε τις εξελίξεις.

Άρα λοιπόν το θέμα με τα «παράθυρα» θα πρέπει να το κοιτάξουμε σφαιρικά και όχι επιφανειακά. Έχουν παρουσιαστεί τα προγράμματα ανάπτυξης, υπάρχουν τα τουρνουά Νέων, το Rising Star, τα πρωταθλήματα Ενώσεων που είναι πολύ καλά αλλά χρειαζόμαστε πολλά ακόμα. Και πρέπει να τρέξουμε.

Σε πρώτη φάση πιθανότατα να ήταν καλύτερα να προστατευτούν τα «μικρά σωματεία» από την «αρπαγή» παίδων κι εφήβων από τα μεγαλύτερα σωματεία, αποφεύγοντας το παλιό παραδοσιακό «θα σου κρεμάσω το δελτίο»!

Δεν έχει νόημα να επεκταθούμε περισσότερο γιατί θα χάσουμε τη μπάλα. Πρέπει, ασφαλώς, να δούμε σφαιρικά το θέμα. Κι αυτό είναι το σημαντικό.