Την έδεσαν σ’ έναν βράχο για να την φάει τέρας. Αν κοιτάξεις ψηλά, θα τη δεις ακόμα δεμένη.

Στην άκρη της Αιθιοπίας, όπως την ήξεραν τότε οι Έλληνες, ένα κορίτσι στεκόταν αλυσοδεμένο σ’ έναν βράχο. Ήταν η Ανδρομέδα. Η μητέρα της, η Κασσιόπη, είχε τολμήσει να πει πως ήταν πιο όμορφη κι απ’ τις Νηρηίδες. Και γι’ αυτό, η θάλασσα φούσκωσε, ο ουρανός σκοτείνιασε, κι ένα τέρας ξεκίνησε να καταπιεί τα πάντα.

Ο Ποσειδώνας δεν συγχωρούσε την ύβρη. Ο χρησμός ήταν σαφής: για να γλιτώσει το βασίλειο, η Ανδρομέδα έπρεπε να πεθάνει. Την έδεσαν λοιπόν σε έναν απότομο βράχο δίπλα στη θάλασσα. Και περίμεναν. Κανείς δεν τόλμησε να την κοιτάξει στα μάτια, εκτός από έναν άντρα που πετούσε με φτερωτά σανδάλια: τον Περσέα.

Η ιστορία τελειώνει με σωτηρία και γάμο, αλλά όχι για όλους. Ο Κηφέας και η Κασσιόπη τιμωρήθηκαν να μείνουν κι αυτοί στον ουρανό, ακινητοποιημένοι αιώνια. Η Ανδρομέδα όμως, αν και σώθηκε από τον Περσέα, το σύμπαν τη θυμάται για πάντα έτσι όπως την είδαν όλοι τότε: δεμένη στον βράχο, με τα χέρια απλωμένα, στο έλεος του τέρατος.

Ο αστερισμός της Ανδρομέδας είναι ένας από τους 48 που κατέγραψε ο Πτολεμαίος. Βρίσκεται στο βόρειο ημισφαίριο, δίπλα στην Κασσιόπη, τον Περσέα και τον Κήφεα. Σχηματίζει μια ανθρώπινη φιγούρα με απλωμένα άκρα, σαν να είναι ακόμα αλυσοδεμένη. Στο κέντρο της, όμως, κρύβεται ένα απείρως μεγαλύτερο δράμα: ο Γαλαξίας της Ανδρομέδας.

Ο M31, όπως είναι ο αστρονομικός του κωδικός, είναι ο κοντινότερος σπειροειδής γαλαξίας στον δικό μας. Φαίνεται με γυμνό μάτι σαν θολή ομίχλη, αλλά είναι δύο φορές μεγαλύτερος από τον Γαλαξία μας. Περιέχει περίπου ένα τρισεκατομμύριο άστρα και έρχεται καταπάνω μας. Σε 4 με 5 δισεκατομμύρια χρόνια θα συγκρουστεί με τον Γαλαξία της Γης.

Ο πιο διάσημος «αόρατος» πόλεμος στο σύμπαν συμβαίνει πάνω στο σώμα της Ανδρομέδας. Εκεί όπου πριν 3.000 χρόνια οι άνθρωποι φαντάστηκαν ένα κορίτσι δεμένο στον βράχο, τώρα υπάρχει ένα ολόκληρο πεδίο γαλαξιακής σύγκρουσης. Η τραγωδία έγινε μνήμη, και η μνήμη έγινε χάρτης του ουρανού.

Αυτό το κορίτσι δεν έφυγε ποτέ από τον βράχο της. Είναι ακόμα εκεί. Αν σηκώσεις το βλέμμα σου σε έναν καθαρό ουρανό το φθινόπωρο, θα τη δεις. Δεν είναι μύθος. Είναι φως.