Τους είπαν να μη φυτέψουν στη γη του Απόλλωνα. Δεν άκουσαν. Και τότε η Ελλάδα μπήκε σε Ιερό Πόλεμο.

Η γη γύρω από τους Δελφούς δεν ήταν απλώς εύφορη. Ήταν ιερή. Την είχαν αφιερώσει οι Αμφικτύονες στον Απόλλωνα και κάθε καλλιέργεια εκεί θεωρούταν ιεροσυλία. Όποιος την αψηφούσε, δεν έμπαινε απλώς σε σύγκρουση με έναν θεό. Έμπαινε σε πόλεμο με την Ελλάδα.

Η Δελφική Αμφικτυονία ήταν κάτι πολύ πιο βαθύ από μια ένωση φυλών. Ήταν μια προχριστιανική βουλή 12 ισότιμων δυνάμεων, από τη Θεσσαλία ως τη Φωκίδα. Κάθε φυλή είχε 2 ψήφους και ίση φωνή, από τη Θήβα μέχρι τους Μαλιείς και τους Περραιβούς. Το συμβούλιο συνεδρίαζε στους Δελφούς και στην Ανθήλη, και ό,τι αποφάσιζε μπορούσε να γκρεμίσει ολόκληρες πόλεις.

Η πρώτη φορά που φάνηκε η ισχύς της, ήταν όταν η πόλη της Κρίσσας επέβαλε διόδια στους προσκυνητές που πήγαιναν στο μαντείο. Η Αμφικτυονία θεώρησε πως αυτό προσέβαλλε τον θεό. Κήρυξε πόλεμο, τον Α΄ Ιερό Πόλεμο, που κράτησε 11 χρόνια. Η Κρίσσα ισοπεδώθηκε και η γη της έγινε ιδιοκτησία του Απόλλωνα. Από τότε, τίποτα δεν φυτευόταν εκεί. Μόνο σιωπή.

Δεκαετίες αργότερα, οι Φωκείς προσπάθησαν να επανακτήσουν τον έλεγχο του μαντείου. Οι Σπαρτιάτες τους έδιωξαν. Οι Αθηναίοι τούς επανέφεραν. Ο Περικλής έστειλε στρατό. Η Αμφικτυονία δεν ήταν απλώς μια γραφειοκρατία – ήταν ένα πολιτικό όπλο. Όποιος την επηρέαζε, ήλεγχε τα Πύθια, τη φήμη του θεού, και τη γεωπολιτική καρδιά της Ελλάδας.

Το 356 π.Χ., οι Φωκείς το ξανατόλμησαν. Καλλιέργησαν τη γη του θεού. Η Αμφικτυονία τους καταδίκασε και επέβαλε πρόστιμο. Οι Φωκείς γέλασαν. Αντί για πληρωμή, οργάνωσαν στρατό. Κατέλαβαν το μαντείο, έκλεψαν τους θησαυρούς των αφιερωμάτων και πλήρωσαν μισθοφόρους. Ο πόλεμος ξέσπασε. Ο τρίτος Ιερός Πόλεμος. Κράτησε δέκα χρόνια. Πάνω του στηρίχτηκε η άνοδος του Φιλίππου Β΄ της Μακεδονίας.

Η Αμφικτυονία κάλεσε τον Φίλιππο να τιμωρήσει τους Φωκείς. Το έκανε με ευχαρίστηση. Όταν τελείωσε, οι Μακεδόνες είχαν πάρει τη θέση των Φωκέων στο συνέδριο. Η ψήφος τους έγινε θεσμική. Δεν χρειάστηκε ποτέ ξανά να αιματοκυλήσουν τον νότο. Τους κυβερνούσαν ήδη από το βήμα.

Το 339 π.Χ., όταν η μικρή Άμφισσα καλλιέργησε και αυτή τη γη που είχε αφιερωθεί στον Απόλλωνα, άρχισε ο Δ΄ Ιερός Πόλεμος. Και πάλι ο Φίλιππος ήταν εκεί. Και πάλι μια πόλη καταστράφηκε. Μια μικρή πράξη γεωργίας αρκούσε για να φέρει μακεδονικούς στρατούς και να εξαφανίσει ολόκληρες πόλεις από τον χάρτη.

Η Δελφική Αμφικτυονία δεν ήταν ποτέ αθώα. Ήταν η μάσκα του θεού για να μιλούν οι ισχυροί. Ήταν η πρόφαση για πόλεμο. Η δικαιολογία για επεμβάσεις. Ένα θρησκευτικό κοινοβούλιο που διέταζε καταστροφές στο όνομα της καθαρότητας του Ιερού. Κι αν κάποιος δεν υπάκουε, η ιστορία απέδειξε πως η φωτιά δεν άργησε ποτέ.