Όταν ο Τότι και ο Νέστα έπαιζαν σε χωμάτινο γήπεδο — και δεν είχαν ιδέα πως θα κατακτούσαν τον κόσμο

Το 1989, κάπου στην Ιταλία, σε ένα γήπεδο χωρίς γρασίδι, χωρίς εξέδρες, χωρίς τίποτα “επαγγελματικό” — δυο παιδιά έπαιζαν μπάλα. Ήταν ένα ντέρμπι Ρόμα–Λάτσιο για μικρούς γεννημένους το ’76.

Από τη μία, ένα πιτσιρίκι με τη φανέλα της Ρόμα, τη μπάλα στα πόδια και βλέμμα αποφασισμένο: Φραντσέσκο Τότι.

Από την άλλη, ένα ξανθό αγόρι με την αέρινη κίνηση, φανέλα Λάτσιο και το περιβραχιόνιο στο μπράτσο: Αλεσάντρο Νέστα.

Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως 17 χρόνια μετά, τα ίδια αυτά παιδιά θα έβαζαν το όνομά τους δίπλα στο απόλυτο ποδοσφαιρικό όνειρο: Παγκόσμιο Κύπελλο 2006, Ιταλία πρωταθλήτρια κόσμου.

Η φωτογραφία υπάρχει. Χωμάτινο τερέν, σορτσάκια κατεβασμένα σχεδόν ως τις γάμπες, γόνατα γεμάτα σκόνη. Τίποτα «ινσταγκραμικό». Όλα αληθινά.

Σήμερα, ένα παιδί μπορεί να αρνηθεί να παίξει αν το γήπεδο δεν έχει τέλειο τάπητα. Κι όμως, εκεί, τότε, σε εκείνο το χώμα γεννήθηκαν δυο απ’ τους μεγαλύτερους Ιταλούς ποδοσφαιριστές. Όχι επειδή είχαν τα πάντα, αλλά επειδή είχαν το σημαντικότερο: αγάπη για τη μπάλα.

Δεν είναι το γήπεδο που φτιάχνει τον παίκτη. Είναι το χώμα που πέφτεις και ξανασηκώνεσαι. Είναι η σπίθα που σου λέει: “θα φτάσω ψηλά, ό,τι κι αν γίνει”.

Και κάποτε, όταν σηκώσεις το τρόπαιο, θα θυμηθείς πως όλα ξεκίνησαν από εκείνο το χωμάτινο γήπεδο, όπου έτρεχες ξυπόλυτος στην καρδιά σου.

ΑΠΙΘΑΝΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΓΝΩΡΙΜΙΑΣ