Δεν πεθαίνει ο Ντιέγκο…

«Σας μιλάει ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ο άνθρωπος που έβαλε δύο γκολ στην Αγγλία κι ένας από τους λίγους Αργεντινούς που ξέρουν πόσο βαρύ είναι το Παγκόσμιο Κύπελλο»…

Με αυτό τον τρόπο προλόγιζε, πριν από μερικά χρόνια, ο μεγάλος Ντιέγκο τα όσα είχε να πει, στη δική του αλήθεια, στη μοναδική αυτοβιογραφία… μη θνητού επί Γης. Για να αφιερώσει τη «Βίβλο» αυτή σε όλους τους αγαπημένους του ανθρώπους, αλλά και σε όσους αγωνίζονται για την ειρήνη στον κόσμο, αναφέροντας χαρακτηριστικά «θα επιστρέψουμε, θα επιστρέψουμε»…

Έφτασε 60 ο θρύλος των θρύλων για να αποχαιρετήσει τον κόσμο, έναν κόσμο που του έδωσε τα πάντα, για να πάρει πίσω απ’ αυτόν δεκάδες στιγμές ατελείωτης ποδοσφαιρικής ευφυίας και αλητείας, σε μια ζωή και μια καριέρα, η οποία ήταν εν τέλει «larger than life». Έφυγε, λοιπόν, ο Ντιέγκο Μαραντόνα. Και μαζί του έσπασε κι ένας καθρέπτης της καρδιάς και των παιδικοεφηβικών μας χρόνων.

Χίλια κομμάτια παντού… Κομμάτια με τις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες και της Νάπολι, τη θεοποίησή του από εκατομμύρια πιστούς, την κοκαΐνη και τις εξαρτήσεις του – τους δαίμονες με τους οποίους πάλευε μια ζωή-, τη σχέση του με τον Πελέ, τη ΦΙΦΑ, τις ΗΠΑ και τον Φιντέλ Κάστρο (απίστευτη σύμπτωση, αλλά και ο αγαπημένος του φίλος έφυγε την ίδια μέρα το 2016), τον ονειρεμένο γάμο του με την Κλαούντια και τον διαβολεμένο επίσης χωρισμό, τα απίθανα γκολ του, κομμάτια από στιγμές που δεν θα λησμονήσουμε ποτέ για να επιτρέψουμε να φύγουν μαζί του.

Έφυγε, μετά από καρδιακή ανακοπή, μόνο για να ξεκουραστεί και να καθίσει ήρεμος πια στο θρόνο του. Δεν πεθαίνουν οι Θεοί. Δίπλα του, μάλιστα, θα έχει και έναν άλλο μεγάλο θρύλο, τον Τζορτζ Μπεστ. Επέλεξε την ίδια μέρα να πει «αντίο» με τον μύθο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (25/11/2005 & 25/11/2020…!) για να στοιχειώσει κι άλλο τους Νοέμβρηδες της ζωής μας. Τώρα είναι μαζί. Ανταμώσανε και πάλι…

Είχα την τύχη να τον δω από κοντά πριν από λίγα χρόνια, ένα μεσημέρι έξω απ’ το γήπεδο Καραϊσκάκης. Ήταν επίτιμος προσκεκλημένος του Ολυμπιακού. Μέσα σε δύο τετραγωνικά μέτρα βρισκόταν μόνο εκείνος κι εγώ! Πάγωσαν όλα ξαφνικά μπροστά μου. Απλά τον προσκύνησα και του είπα ένα μεγάλο «ευχαριστώ». Πήρα ένα «gracias» και μια σφιγμένη γροθιά στο μέρος της καρδιάς του, για να συντροφεύει έκτοτε όλα τα ποδοσφαιρικά μου όνειρα… Ήταν η μοναδική φορά που τον είδα από κοντά, κανείς δεν θα μπορούσε να ξεπεράσει το μύθο του μέσα μου.

Για όλους τους «Μαραντονικούς», λοιπόν, ο Ντιεγκίτο δεν πέθανε ποτέ. Θα είναι αθάνατος και την αιωνιότητά του δεν θα μπορέσει να την αγγίξει κανένας Μέσι και κανένας Ρονάλντο… Φτάνει να ταξιδέψει κανείς στη γειτονική Νάπολι ή στην Αργεντινή, για να το κατανοήσει.

Μέσα απ’ τα αμέτρητα γκράφιτι στους τοίχους, ακόμη και πάνω από τους τάφους των ανθρώπων που έφυγαν πριν καν προλάβουν να τον ερωτευτούν, με το μήνυμα «δεν ξέρετε τι χάσατε», μέσα από χιλιάδες γονείς που βαφτίζουν ακόμη παιδιά με το όνομά του, μέσα από μια αγάπη που ξεπερνάει Πάπες, Αγίους, οικογένειες! Μέσα από ανθρώπους ξεχασμένους και πόλεις χαμένες πίσω στο μαγικό 1986, μέσα από έναν έρωτα που σπάει κάθε χωροχρονικό όριο…

«Ξέρεις τι ποδοσφαιριστής θα ήμουν άμα δεν είχα πάρει ναρκωτικά; Θα ήμουν για πολλά πολλά χρόνια ο Μαραντόνα του Μεξικού. Ήταν η στιγμή της μεγαλύτερης ευτυχίας που ένιωσα ποτέ μέσα στο γήπεδο», έλεγε ο Ντιέγκο στο έργο της ζωής του, λίγο πριν φύγει σαν κοσμικός χαρταετός. Αληθώς!

*Ηρέμησε, τώρα, μεγάλε. Πιες ένα ποτηράκι Jack με τον Λέμμυ, βρες τον Τζορτζ και τον Γιόχαν και μιλήστε για μπάλα με τις ώρες και αφού δύσει ο ήλιος, περπάτησε με τον αγαπημένο σου Τσε. Όλα είναι μαγικά…

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Πελέ για Ντιέγκο Μαραντόνα: «Μια μέρα ελπίζω να καταφέρουμε να παίξουμε μπάλα μαζί στον ουρανό»