Η εκτόξευση και η καταστροφή της «σούπερ Ντέπορ»

Το ισπανικό ποδόσφαιρο (συνεχίζει να) βιώνει περίοδο παρατεταμένης ακμής του. Από την Pep team της Μπαρτσελόνα, στη μοναρχία της Ρεάλ Μαδρίτης στο Champions League, το απαράμιλλο στιλ της Ατλέτικο του «Τσόλο». Ακόμα και η επιστροφή της Βαλένθια στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Το μαδριλένικο ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ ήταν απλώς το «κερασάκι» σε μια εποχή που δικαιωματικά τους ανήκει.

Παρόλα αυτά για όσους μεγάλωσαν στα 90s (και στα 00s) υπάρχει μια ομάδα που λείπει από την La Liga που άρχισε αυτές τις μέρες. Μια ομάδα που έδινε διαφορετική γεύση, έξω από το μονότονο δίπολο Μαδρίτης – Βαρκελώνης. Τόσο καλή που για παρατσούκλι της κόλλησαν πριν από το όνομά της το χαρακτηρισμό «σούπερ». Η «σούπερ Ντέπορ» δεν ανταγωνιζόταν απλά Μπάρτσα και Ρεάλ, τις ξεπερνούσε πολύ συχνά, είχε παίκτες όπως οι Βαλερόν, Μπεμπέτο, Ριβάλντο και Μακάι, που ακόμα και εκείνες ζήλευαν.

Μπορεί από το 2011, που υποβιβάστηκε για πρώτη φορά μετά από δύο δεκαετίες, να έχει πέσει ουσιαστικά στην ανυποληψία, να μετατράπηκε σε «ομάδα ασανσέρ» με τέσσερις σερί ανόδους και υποβιβασμούς, όμως στη λήθη δεν θα πέσει ποτέ. Κι ας παλεύει φέτος για μια ακόμα φορά (3η την τελευταία επταετία) να κερδίσει τον προβιβασμό της από τη Segunda.

Ας έχει γίνει πλέον απλά η Ντέπορ.

 

Ένα πέναλτι μακριά από τον τελικό του 2004

Η Ντεπορτίβο Λα Κορούνια αντιπροσωπεύει την ποδοσφαιρική επανάσταση της βορειοδυτικής Ισπανίας απέναντι στις κραταιές δυνάμεις της χώρας. Ποτέ δεν ήταν κολοσσός, περισσότερο μια ομάδα που πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της στην δεύτερη κατηγορία. Το πρωτάθλημα του 2000 ήταν αυτό άλλαξε την έννοια του αουτσάιντερ στην Primera. Γιατί δεν ήταν ποτέ αγγλικό πρωτάθλημα, η διαφορά Βαρκελώνης, Μαδρίτης από την επαρχία ήταν χαοτική. Κι όμως αυτή η ομάδα από τη Γαλικία το 2004 έζησε την απόλυτη κορυφή της. Καθιερώθηκε στη συνείδηση της Ευρώπης ως μια ακόμα ισπανική (υπερ)δύναμη.

Ένα σφύριγμα του Πιερλουίτζι Κολίνα της στέρησε τη δυνατότητα να γράψει για πάντα το όνομά της στην βίβλο του αθλήματος. Στον ημιτελικό του Champions League του 2004 κι ενώ  είχε αποκλείσει στην πορεία Γιουβέντους και Μίλαν, το πέναλτι του Ντερλέι στον επαναληπτικό με την Πόρτο δεν της επέτρεψε να διεκδικήσει το τρόπαιο.

Παρόλα αυτά το 4-0 επί της Μίλαν και η ανατροπή της ήττας με 4-1 στην Ιταλία, ήταν επίτευγμα ιστορικό από αυτά που δεν ξεγράφουν ποτέ. Οι δύο νίκες επί της Γιούβε επίσης, ενώ θύμα σε άλλη σεζόν έπεσε και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

https://www.youtube.com/watch?v=ypRiCyd9tZc

Κι όμως από το πρωτάθλημα του 2000 και τον παραλίγο τελικό του 2004, χρειάστηκαν μόνο επτά χρόνια μέχρι την καταστροφή, τον υποβιβασμό του 2011 από τον οποίο δεν ανέκαμψε ποτέ μέχρι σήμερα. Σταθερές σε όλη αυτή την αντιπροσωπευτική παραβολή ανόδου και πτώσης, οι δύο «σημαίες» της, Μανουέλ Πάμπλο και Βαλερόν.

Ο άνθρωπος που έφερε την επανάσταση της Ντέπορ

Επειδή όμως πέρα από το χορτάρι, υπάρχει πάντα κάποιος άνθρωπος  που κινεί τα νήματα διοικητικά, αυτός για την Λα Κορούνια ήταν ο Αουγούστο Θέσαρ Λεντόιρο. Γέννημα θρέμμα της πόλης, μετέπειτα πολιτικός, που ανέλαβε την προεδρία το 1988 και την έβγαλε από την ανυποληψία της Segunda το 1991, για πρώτη φορά μετά από το 1973.

Ο Λεντόιρο άγγιξε την κορυφή με την αγαπημένη του Ντέπορ και συνάμα την υπονόμευσε εκ των έσω δημιουργώντας χρέος 160 εκατομμυρίων ευρώ. «Πάντα ό,τι έκανα, το έκανα με γνώμονα το καλό της ομάδας», έλεγε το 2014 όταν αποσυρόταν από την προεδρία του κλαμπ.

Ωστόσο χωρίς επενδύσεις και ρίσκο δεν μπορείς να κερδίσεις, δεν μπορείς να αλλάξεις τον ρου τον πραγμάτων και πόσο μάλλον να ανταγωνιστεί τα δύο ισπανικά σούπερ κλαμπ. Όταν Λενδόιρο έφερε τους Μπεμπέτο, Ντονάτο, Μάουρο Σίλβα στο «Ριαθόρ» και ακολούθως τους Ριβάλντο, Τζαλμίνια, Κοσταντίνοφ, Μπεγκιριστάιν, πολλά… κεφάλια στράφηκαν στον ισπανικό βορρά.

Βέβαια για να αξιοποιηθεί αυτό το υλικό χρειαζόταν μια «αλεπού» των πάγκων. Αυτός ήταν ο Αρσένιο Ιγκλέσιας, γνωστός και ως «αλεπού του Arteixo». «Nuevo rico» τους αποκαλούσαν οι Ισπανοί, νεόπλουτους. Ήταν, αλλά με εντυπωσιακά αποτελέσματα στο γήπεδο.

Δύο συνεχόμενες δεύτερες θέσεις το 1993 και το 1994. Επιβεβαίωση όμως πως το στάτους του συλλόγου είχε αλλάξει οριστικά ήταν η κατάκτηση του Copa del Rey το 1995 και ο θρίαμβος που ακολούθησε στο Σούπερ Καπ με 5-1 επί της Ρεάλ. Κι δεν ήταν οι… σκοτεινές μέθοδοι με τις οποίες το 1994 η Μπαρτσελόνα έδωσε κίνητρο σε παίκτες της Βαλένθια ώστε να της κόψουν βαθμούς την τελευταία αγωνιστική, ίσως κάνει πολύ νωρίτερο το απίθανο πραγματικότητα, παίρνοντας το πρωτάθλημα από τους «μπλαουγκράνα». Πριν από τον Ντερλέι όμως ένα άλλο πέναλτι την είχε πληγώσει. Δικού της παίκτη, του Τζούκιτς ο οποίος δεν κατάφερε να νικήσει τον γκολκίπερ των «νυχτερίδων» που είχε κάθε λόγο να… χορεύει πανηγυρίζοντας αφού εξασφάλισε παχυλό πριμ που είχε υποσχεθεί η διοίκηση της Μπάρτσα, όπως αποκάλυψε η El Confidelcial.

https://www.youtube.com/watch?v=vG2BsU8vWok

Ιρουρέτα, ο Βάσκος που δοξάστηκε στον βορρά

Το 1998 είναι η χρονιά κλειδί στην ιστορία της Ντεπορτίβο. Τότε ανέλαβε την τεχνική της ηγεσία ο Χαβιέ Ιρουρέτα ή αλλιώς ο «Χάμπο» των Γαλιθιανών. Ο Ιρουρέτα είχε εντυπωσιάσει τον Λεντόιρο με τη δουλειά στην τοπική αντίπαλο, Θέλτα και τον έπεισε να μετακομίσει στο «Ριαθόρ» παρότι εκείνη τη σεζόν είχε βγάλει τους Κέλτες στην Ευρώπη, ενώ η Ντέπορ είχε τερματίσει χαμηλότερα.

Ο Ιρουρέτα δεν έδινε σημασία μόνο στο ποδόσφαιρο. Παρότι Βάσκος κατανοούσε το πνεύμα και τη νοοτροπία των Γαλιθιανών και θέλησε να γίνει ένα μαζί τους. Γι’ αυτό μεταξύ άλλων μπήκε στην διαδικασία να κάνει το περίφημο προσκύνημα στο Camino de Santiago. Τουτέστιν πάνω από 800 χιλιόμετρα με τα πόδια, 35 μέρες ακολουθώντας τα βήματα του Αγίου Ιακώβου της Κομποστέλα. Ακρογωνιαίος λίθος της παράδοσης της περιοχής. Ενδεικτικό της ψυχοσύνθεσης του ανθρώπου που μασούσε μανιακά την τσίχλα του στον πάγκο του «Ριαθόρ» για επτά χρόνια.

Σε αντίθεση με την πολιτικής των Ρεάλ και Μπαρτσελόνα, ο Ιρουρέτα είχε το προνόμιο να υποδεικνύει τους μεταγραφικούς του στόχους κι έτσι κέρδισε από τον Ντιέγκο Τριστάν μετά την απόρριψη των «μερένχες» στον αρτίστα της Μαγιόρκα. Είχε προηγηθεί ένας Ολλανδός έβγαλε «μάτια» στην Τενερίφη, ο Ρόι Μακάι. Μαζί με τον Βίκτορ –πρώην προπονητή του Ολυμπιακού- και τον Μανουέλ Πάμπλο ήταν τα θεμέλια της διεκδίκησης του πρωταθλήματος.

Η δύναμη στην τακτική του «Χάμπο» ήταν το κέντρο. Πολύ πριν γίνει mainstream, καθιέρωσε το 4-2-3-1, στηριζόμενος στους Μάουρο Σίλβα, Έμερσον, Τζαλμίνια, Σέρχιο Γκονζάλες και Ντούσερ. Μεσοεπιθετικά τα ονόματα των Βαλερόν, Λούκε, Φραν και Παντιάνι φέρνουν αυτόματα συνειρμούς πολλών γκολ και μαγικών στιγμών. Ναϊμπέτ, Αντράντε και Ντονάτο ήταν οι αμυντικοί που…  μοιραία δεν έπαιρναν όσα credits τους άξιζαν λόγω της λάμψης της επίθεσης.

Το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας της, στην σημαδιακή σεζόν της αλλαγής της χιλιετίας δεν ήταν ακριβώς ο θρίαμβος του μικρού κόντρα στα «θηρία». Η «σούπερ Ντέπορ» δεν ήταν η Λέστερ της εποχής. Είχε σταρ, ασύγκριτη ποιότητα, που την αντιλήφθηκε η Ευρώπη με τις πορείες της τα επόμενα χρόνια.

 

Το λάθος του Λεντόιρο και η κατρακύλα

Οι aficionados του «Ριαθόρ» έχουν ένα σύνθημα που πάει κάπως έτσι: «πώς θα ξεχάσω πως η Ντεπορτίβο κέρδισε το πρωτάθλημα, αν είναι το καλύτερο πράγμα που έχει συμβεί στη ζωή μου;». Δυστυχώς ήταν ψευδαίσθηση πως μπορούσε να ανταγωνιστεί σε διάρκεια χρόνου το δίπολο που διαφεντεύει το ισπανικό ποδόσφαιρο. Ο Λεντόιρο παρασύρθηκε από το νέκταρ της επιτυχίας και λειτούργησε ως οπαδός, παρά στυγνά γραφειοκρατικά. Δεν πούλησε τα αστέρια του όταν είχε την ευκαιρία, πανάκριβα, θέλοντας να κυνηγήσει τίτλους.

Αυτό το χαρακτήρισε το μεγαλύτερο λάθος του το 2009, όταν πια ένας ένας Λούκε, Μακάι, Βίκτορ, Μάουρο Σίλβα, Καπντεβίγια, Σκαλόνι, Κολοτσίνι, Φραν είχαν αποχωρήσει, αφήνοντας τους Βαλερόν και Πάμπλο να πιούν το πικρό ποτήρι του υποβιβασμού μόνοι τους.

Ενα χρόνο μετά το πέναλτι του Ντερλέι, άρχισε η εφαρμογής της «πολιτικής νέων», ένας κομψός τρόπος να αποκαλέσει κανείς την μαζική περικοπή των δαπανών. Η γκρίνια εσωτερικό της ομάδας οδήγησε τον Ιρουρέτα στην αποχώρηση το 2005, αφού πρώτα ο Τζαλμίνια τον είχε κουτουλήσει (!) σε μια διαφωνία τους σε προπόνηση.

Η επταετία που ακολούθησε τον υποβιβασμό του 2011 μέχρι και σήμερα, η Λα Κορούνια είναι ουσιαστικά ένα κακέκτυπο της «σούπερ Ντέπορ». Ακόμα και στις χρονιές που συμμετείχε στην La Liga, ουδέποτε οι οπαδοί μπόρεσαν να ταυτιστούν, να ονειρευτούν με αυτή την ομάδα. Ισως ποτέ να μην ξαναφτάσει στις εποχές της δόξας της.

Αναμφισβήτητα πέταξε ψηλά. Ίσως περισσότερο από τα κυβικά της αυτό είχε αποτέλεσμα καταστροφικό. Η πτώση είναι ανάλογη του ύψους που είχε φτάσει. Για τον Ντέπορ η σημερινή κατάσταση, με τα χρόνια οικονομικά προβλήματα, απέχει πολύ από το ιδανικό. Ωστόσο η ιστορία έγραψε.

Μια σούπερ ομαδάρα μιας αλλοτινής εποχής.

 

[vc_row][vc_column width=”2/3″][td_block_14 custom_title=”SUNDAY’S FILES” tag_slug=”sunday-s-files” limit=”6″ tdc_css=””][/vc_column][vc_column width=”1/3″][td_block_7 custom_title=”SPORTMINUTE” category_id=”90″ limit=”7″][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][/vc_column][/vc_row]