Serie A: Βρίσκει τις χαμένες δόξες της (vids+pics)

Serie A: Ένα πρωτάθλημα που κερδίζει τις εντυπώσεις και το ενδιαφέρον παραμένει υψηλό για όλες τις θέσεις. Ένα πρωτάθλημα που βρίσκεται ξανά ανάμεσα στα κορυφαία και δικαιώνει τους θαυμαστές του.

Η Serie A είναι ιδιαίτερα ξεχωριστή φέτος. Με 15 αγωνιστικές να απομένουν για το φινάλε της φετινής περιόδου, όλα φαντάζουν ρευστά, τόσο για την μάχη της κορυφής, όσο και για αυτές των ευρωπαϊκών εισιτηρίων αλλά και της παραμονής στην κατηγορία.

Πώς όμως το ιταλικό ποδόσφαιρο έφτασε να βρίσκεται ξανά ανάμεσα στα κορυφαία και κυρίως γιατί έγινε αυτή η «κοιλιά» που άφησε στο σκοτάδι το πρωτάθλημα της γειτονικής Ιταλίας;

 

Serie A: Η «χρυσή» εποχή μέχρι το 2006

Δεν είναι μυστικό πως πολλοί θεωρούσαν το ιταλικό πρωτάθλημα ως ένα εκ των κορυφαίων μέχρι τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 2000.

Και γιατί να μην το θεωρεί κάποιος φίλος του ποδοσφαίρου άλλωστε, μιας και μιλάμε για ένα πρωτάθλημα που από τη σεζόν 1988-89 μέχρι και τη σεζόν 2003-04 είχαν κατακτήσει το Scudetto 7 διαφορετικές ομάδες, με τη Γιουβέντους και τη Μίλαν να είναι οι δύο ισχυρές δυνάμεις της ποδοσφαιρικής ιταλικής χερσονήσου, ενώ τη δεκαετία του 2000 έφτασαν στην κορυφή και οι δύο εκπρόσωποι της πρωτεύουσας, η Λάτσιο και η Ρόμα.

Παράλληλα όμως μιλάμε και για μία περίοδο που η Serie A γνώρισε μεγάλες δόξες του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Παίκτες οι οποίοι είτε γαλουχήθηκαν στην ιταλική νοοτροπία είτε βρέθηκαν στην Ιταλία και έδωσαν το κάτι παραπάνω στις ομάδες τους.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον τεράστιο Ντιέγκο Μαραντόνα που φόρεσε τη φανέλα της Νάπολι και έγινε ο επίγειος θεός της ομάδας;

Ποιος δεν συνδέει την πρώτη «χρυσή» περίοδο της Μιλάν με τον Μάρκο Φαν Μπάστεν; Και φυσικά με τις νεότερες γενιές παικτών, όπως ο Γκάμπριελ Μπατιστούτα, ο Φιλίπο Ιντζάγκι, ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο, ο Αντρέι Σεφτσένκο, ο Φραντσέσκο Τότι, ακόμα και ο μετέπειτα… Έλληνας, Άλβαρο Ρεκόμπα.

Συνάμα όμως υπήρχαν και οι κατάλληλες… αρχιτέκτονες για να «οικοδομήσουν» με τον καταλληλότερο τρόπο τις ομάδες ώστε να επιτύχουν τους στόχους τους. Το ιταλικό ποδόσφαιρο δημιούργησε μία εξαιρετική φουρνιά προπονητών τότε, όμως ο Μαρτσέλο Λίπι, ο Φάμπιο Καπέλο, ο Τζιοβάνι Τραπατόνι και ο Κάρλο Αντσελότι.

Όλα τα στοιχεία είχαν «δέσει» εξαιρετικά μεταξύ τους για να δημιουργηθεί ένα ιδανικό προϊόν, με αποτέλεσμα το ιταλικό ποδόσφαιρο να βρίσκεται για χρόνια ανάμεσα στα κορυφαία των κορυφαίων της Ευρώπης.

 

 

Η κορυφή και η απότομη πτώση

Το αποκορύφωμα του ιταλικού ποδοσφαίρου ήρθε σε εθνικό επίπεδο, παράλληλα όμως ήταν και η αρχή μίας μίνι «παρακμής» για το πρωτάθλημα της χώρας.

Η κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2006 δεν αντιστοιχούσε σε τίποτα λιγότερο για εκείνη τη φουρνιά παικτών, μιας και μιλάμε για παίκτες με έντονο το στοιχείο του ιταλικού ποδοσφαίρου, δηλαδή δύναμη, αντοχή, τακτική αντίληψη και πλάι σε αυτούς υπήρχαν οι… αρτίστες, οι βιρτουόζοι της στρογγυλής θεάς που… γλύκαιναν με τον τρόπο τους το παιχνίδι της ομάδας.

Παίκτες όπως ο Πίρλο, ο Τότι, ο Ντελ Πιέρο, βρέθηκαν δίπλα στους σκληροτράχηλους αλλά… εγκεφαλικούς Καναβάρο, Γκατούζο, Ματεράτσι, ενώ ο Λούκα Τόνι αποτελούσε τον ακρογωνιαίο λίθο και τον άνθρωπο που μπορούσε να στείλει τη squadra azzurra στην κορυφή.

Από τη μία, στα γήπεδα της Γερμανίας το συγκρότημα του Μαρτσέλο Λίπι κατακτούσε την κορυφή του κόσμου, από την άλλη όμως στην Ιταλία, παράλληλα με τους πανηγυρισμούς, γινόταν γνωστό το σκάνδαλο Calciopoli.

Το Calciopoli ήταν το σκάνδαλο που ξέσπασε στην ιταλική χερσόνησο το 2006, με την ιταλική αστυνομία να κάνει λόγο για στήσιμο ποδοσφαιρικών αγώνων. Πέντε ομάδες βρέθηκαν στο εδώλιο του κατηγορούμενου, με τη Γιουβέντους να είναι η ομάδα που δέχθηκε την πιο βαριά ποινή, γνωρίζοντας τον υποβιβασμό στη Serie B και αυτό μάλιστα μετά από έφεση, καθότι η αρχική ποινή ήταν ο υποβιβασμός στη τρίτη τη τάξει κατηγορία της χώρας.

Ποινές όμως δέχθηκαν και η Μίλαν, η Λάτσιο, η Φιορεντίνα και η Ρετζίνα, με τη Λάτσιο και τη Φιορεντίνα να έχουν αρχικά δεχθεί ποινή υποβιβασμού, όμως μετά τις εφέσεις και οι τέσσερις ομάδες δέχθηκαν μόνο ποινή αφαίρεσης βαθμών για το επόμενο πρωτάθλημα, αλλά και αποκλεισμού από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις (το ίδιο ίσχυσε και για τη Μίλαν).

Αυτή η εξέλιξη άλλαξε άρδην το χάρτη του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, με τη Serie A να βρίσκεται σε ένα… budgee jumping χωρίς σχοινί και το ενδιαφέρον να χάνεται σιγά σιγά.

Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι έλειπε πλέον από τα σαλόνια το brand name της Γιουβέντους ή τα μεγάλα ονόματα παικτών που κοσμούσαν το ιταλικό ποδόσφαιρο, είχε μπει παράλληλα το… σαράκι στη συνείδηση των φίλων του ποδοσφαίρου που έβλεπαν την αξιοπιστία της Serie A να μην είναι τόσο ισχυρή.

Μέσα σε όλα, είχε αρχίσει να ασθενεί και η παραγωγή Ιταλών ποδοσφαιριστών, μιας και για σχεδόν μία δεκαετία δεν αναδείχθηκε ένας παίκτης τοπ κλάσης που θα μπορούσε να βρεθεί στο υψηλότερο level.

 

 

Serie A: Η Γιουβέντους ανέβηκε, οι υπόλοιποι;

Η Γιουβέντους που ήταν και παραμένει το μεγάλο brand name της Serie A βρέθηκε με ταχείς ρυθμούς στο κορυφαίο τη τάξει πρωτάθλημα της χώρας, λείποντας μόλις για μία σεζόν από εκεί (2006-07).

Ο Κλαούντιο Ρανιέρι ανέλαβε τα ηνία της ομάδας, παρόλα αυτά, χρειαζόταν αρκετός χρόνος και χρήμα για να βρεθεί η vecchia signora ξανά και στην κορυφή του πρωταθλήματος, μιας και δεν υπήρχε το ρόστερ των προηγούμενων ετών, ενώ η Ίντερ που είχε επωφεληθεί μεταγραφικά από το σκάνδαλο Calciopoli, είχε πλέον την πρωτοκαθεδρία.

Θα χρειαστούν πέντε χρόνια προκειμένου η ομάδα από το Τορίνο να βρεθεί ξανά στην κορυφή της Ιταλίας και ενόσω η Ίντερ είχε πλέον αποδυναμωθεί μετά την κατάκτηση του Champions League και την αποχώρηση του Ζοζέ Μουρίνιο.

Η σεζόν 2009-10 ήταν και η τελευταία που η Ίντερ απήλαυσε την κορυφή τόσο της Ευρώπης όσο και της Ιταλίας, σε ένα ρόστερ όμως που το ιταλικό στοιχείο ήταν σχεδόν… αόρατο. Έκτοτε όμως χάθηκε και η ευρωπαϊκή πορεία για τις ιταλικές ομάδες.

Η Ίντερ, όπως προαναφέρθηκε, δεν έκανε ξανά κάτι, η Μίλαν είχε και αυτή βρεθεί σε τέλμα μετά την ακμή της ιταλικής φουρνιάς που διέθετε με τους Πίρλο-Γκατούζο-Αμπροζίνι-Ιντζάγκι αλλά και τους Κακά-Ζέεντορφ να κάνουν τη διαφορά από τη μέση και μπροστά. Η Γιουβέντους βρισκόταν σε διαδικασία αναζήτησης του εαυτού της, κοινώς η επόμενη ευρωπαϊκή επιτυχία ακολούθησε το 2015.

 

Η ανάπτυξη ήρθε μέσω του Κριστιάνο

Η σεζόν 2018-19 είναι η πλέον κομβική στη σύγχρονη ιστορία της Serie A. Η Γιουβέντους μετά από δύο ανεπιτυχείς προσπάθειες σε τελικούς του Champions League (2015-2017) και τον αποκλεισμό από τη Ρεάλ Μαδρίτης τη σεζόν 2017-18 στα προημιτελικά και μετά από μία επική ανατροπή που δεν ολοκληρώθηκε, θέλησε να ανεβάσει κι άλλο τον πήχη.

Αποφάσισε λοιπόν να πραγματοποιήσει την πλέον δαπανηρή μετεγγραφή στην ιστορία της, αποκτώντας τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Ο Πορτογάλος σούπερ σταρ άφησε μετά από εννιά χρόνια και τέσσερις κατακτήσεις Champions League τη Ρεάλ Μαδρίτης και τη La Liga για να βρεθεί στην Ιταλία και να φορέσει τη φανέλα των bianconero.

Παράλληλα με την άφιξη του CR7, συντελείται μία ακόμα αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας της Serie A που έμελλε να αποδειχθεί καταλυτική για την εξέλιξη του πρωταθλήματος διαχρονικά. Το 2017 γίνεται διαγωνισμός για τα τηλεοπτικά δικαιώματα του πρωταθλήματος και η MP & Silva που κατείχε αυτό το προνόμιο χάνει στη διαγωνιστική διαδικασία, με την IMG Group να αναλαμβάνει πλέον τα ηνία στον τηλεοπτικό χάρτη.

Η πρόταση που είχε καταθέσει άγγιζε τα 380 εκατομμύρια ευρώ για την τριετία 2018-21, με σκοπό να επαναφέρει τηλεοπτικά το ιταλικό ποδόσφαιρο ανάμεσα στα κορυφαία της Ευρώπης.

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως τα προηγούμενα χρόνια η Serie A είχε τα λιγότερα κέρδη από τα υπόλοιπα πρωταθλήματα σε προβολές του προϊόντος στο εξωτερικό, με τη σεζόν 2017-18 να αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Την ώρα που το κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου, η Premier League, είχε τηλεοπτικά έσοδα που άγγιζαν τα 5.400.000.000 ευρώ, η Serie Α είχε μόλις 2,2 δις ευρώ, με τη La Liga και τη Bundesliga να έχουν τουλάχιστον 3 δις ευρώ.

Η Mediapro ήταν η εταιρεία που ανέλαβε την προώθηση του ιταλικού πρωταθλήματος σε όλες τις χώρες της Ευρώπης από το καλοκαίρι του 2019, με το Sky Italia και την πλατφόρμα DAZN να έχουν αναλάβει τη μετάδοση των αγώνων και ήδη τα έσοδα των ομάδων είναι πολύ υψηλότερα σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.

Εξέλιξη που συνδυάζεται άμεσα φυσικά και με την παρουσία του Κριστιάνο Ρονάλντο, ο οποίος παρά τα 35 του χρόνια, παραμένει πόλος έλξης για τους φίλους της στρογγυλής θεάς.

Παράλληλα όμως σημαντικό στην όλη συζήτηση γύρω από τα τηλεοπτικά είναι το γεγονός πως άλλαξε πλέον και ο τρόπος διανομής των εσόδων, με την αναδιανομή να μη γίνεται με τον καθιερωμένο τρόπο, δηλαδή οι πρώτοι της βαθμολογίας να παίρνουν τα μεγαλύτερα ποσά, αλλά μέσω ενός πιο περίπλοκου συστήματος, το οποίο όμως βοηθά και τις πιο αδύναμες, οικονομικά, ομάδες

 

Serie A: Τα έσοδα φέρνουν μεταγραφές

Μπορεί το καλοκαίρι του 2018 να ήταν κομβικό για την αλλαγή στο status της Serie A, το καλοκαίρι του 2019 όμως ήταν αυτό που μπήκαν οι βάσεις για να δούμε φέτος ένα άκρως ανταγωνιστικό και ενδιαφέρον πρωτάθλημα. Γιουβέντους και Ίντερ έβαλαν βαθιά το χέρι στην τσέπη, ενώ και η Μίλαν προσπάθησε να ακολουθήσει σε υψηλούς ρυθμούς στο μεταγραφικό παζάρι, την ώρα που Νάπολι και Ρόμα ισχυροποιούσαν τις αμυντικές τους λειτουργίες.

Παίκτες κορυφαίου επιπέδου, όπως ο Ρονάλντο, ο Λουκάκου, ο Ιμπραΐμοβιτς, ο Γοδίν κοκ αποφάσισαν να έρθουν στην Ιταλία προκειμένου να επαναφέρουν τις ομάδες τους στην κορυφή της Ιταλίας.

Αυτή η εξέλιξη βοήθησε και τις ομάδες χαμηλότερου επιπέδου όμως, μιας και παίκτες που μέχρι πρότινος αγωνίζονταν σε αρκετά δυνατές ομάδες, βρέθηκαν σε χαμηλότερες προκειμένου να έχουν ρόλο και χρόνο, χρησιμοποιώντας τη συνιδιοκτησία που υπήρχε και συνεχίζει να υπάρχει στη γειτονική χώρα. Με αυτό το καθεστώς ομάδες όπως η Μπολόνια, η Σασουόλο και η Κάλιαρι απέκτησαν ικανότατα ρόστερ.

 

Φουρνιά Ιταλών ικανή για το κάτι παραπάνω

Μέσα σε όλα τα ευχάριστα που ζει εδώ και σχεδόν ένα χρόνο το ιταλικό πρωτάθλημα, υπάρχει ένα ακόμα στοιχείο που οδηγεί σε μία νέα… ανατολή στον ιταλικό ουρανό. Το ιταλικό ποδόσφαιρο αναδεικνύει ξανά δικούς του παίκτες, ικανούς να κάνουν τη διαφορά στις ομάδες τους. Σαφώς τα ιταλικά ταλέντα δεν είναι κάτι μεταξύ του Ρονάλντο και του Μέσι, δεν είναι ο… Ιταλός Εμπαπέ, άλλωστε δεν είχε ποτέ τέτοιους η γειτονική χώρα. Υπάρχουν όμως παίκτες με περίσσιο ταλέντο, ικανοί για το καλύτερο δυνατό.

Χαρακτηριστικό είναι άλλωστε το παράδειγμα του Τσίρο Ιμόμπιλε, ο οποίος μπορεί να μην θεωρείται ταλέντο, ηλικιακά, στα 29 του χρόνια όμως πραγματοποιεί την καλύτερη σεζόν της καριέρας του με τη φανέλα της Λάτσιο, έχοντας πετύχει 25 γκολ σε 23 αγώνες, σκοράροντας ανά 77’ λεπτά αγώνα.

Ο Νικολό Μπαρέλα είναι μία άλλη περίπτωση παίκτη που θα απασχολήσει το φιλοθεάμον κοινό, με τον χαφ της Ίντερ να καταπίνει τα χιλιόμετρα στα 23 του χρόνια και στο ντέρμπι της Κυριακής με τη Μίλαν να είναι ένας από τους παίκτες-κλειδιά για την ανατροπή. Από κοντά και ο Νικολό Τζανιόλο, νεότερος μεν (20 ετών), πιο αρτίστας δε. Ο επιτελικός χαφ της Ρόμα αποτελεί τον παίκτη που άπαντες στην πρωτεύουσα της Ιταλίας πιστεύουν ως τον επόμενο Φραντσέσκο Τότι και μένει να φανεί αν αυτό το βάρος θα λειτουργήσει ευεργετικά ή αποθαρρυντικά για το μέλλον του.

Ακόμα όμως και πιο χαμηλής δυναμικής ομάδες διαθέτουν παίκτες με παρόν και μέλλον. Το παρόν φαίνεται πως ανήκει στον… άσημο στο ευρύ κοινό Αντρέα Πετάνια, τον 24χρονο επιθετικό της ΣΠΑΛ, ο οποίος προέρχεται από τις ακαδημίες της Μίλαν και έχει συμφωνήσει με τη Νάπολι για να φορέσει τη φανέλα της από το καλοκαίρι του 2020.

Το μέλλον από την άλλη φαίνεται πως ανήκει στον Σάντρο Τονάλι, ο οποίος σε ηλικία μόλις 19 ετών βλέπει τις κορυφαίες ομάδες της Serie A να… σφάζονται στα πόδια του προκειμένου να τον κάνουν δικό τους. Ο ίδιος βέβαια προσπαθεί να πετύχει το στόχο της Μπρέσια, την παραμονή δηλαδή στην κατηγορία.

 

Οι δυνάμεις που επιστρέφουν και αυτές που αναδεικνύονται

Η σεζόν που διανύουμε στην Ιταλία έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, με τη μάχη της πρωτιάς να κερδίζει τις εντυπώσεις. Μπορεί άπαντες να έχουν στο μυαλό τους το δίπολο Γιουβέντους-Ίντερ, υπάρχει όμως και ένας τρίτος πόλος που ακούει στο όνομα Λάτσιο. Η ομάδα της πρωτεύουσας θα μπορούσε αυτή τη στιγμή να βρίσκεται στην κορυφή της βαθμολογίας, αν λίγες ημέρες πριν κέρδιζε εντός έδρας την Ελλάς Βερόνα.

Παρόλα αυτά βρίσκεται στην 3^η θέση του βαθμολογικού πίνακα και απόσταση… αναπνοής από την κορυφή, με τον Σιμόνε Ιντζάγκι να ακολουθεί πιστά το πλάνο του 3-5-2, με την τριάδα Λούκας-Μιλίνκοβιτς Σάβιτς-Λουίς Αλμπέρτο να αποτελεί μία από τις πιο ισχυρές τριάδες στα χαφ, ενώ ο Ιμόμπιλε βρήκε τον ιδανικό παίκτη δίπλα του, τον Χοακίν Κορέα, με τον οποίο μοιράζονται τις θέσεις των επιθετικών.

Η ομάδα από την άλλη που παίζει το πιο εντυπωσιακό και παραγωγικό (σε φάσεις) ποδόσφαιρο είναι η Αταλάντα. Η ομάδα από το Μπέργκαμο είχε δείξει από πέρυσι τις προθέσεις της όταν και βρέθηκε στην πρώτη τετράδα της βαθμολογίας, όμως φέτος δείχνει το κάτι παραπάνω, μιας και συνδυάζει τα εντός των τειχών παιχνίδια με την παρουσία της στο Champions League.

Μπορεί η αμυντική λειτουργία να αποτελεί… αχίλλειο πτέρνα, όμως η έλευση του Καλντάρα αναμένεται να τονώσει αυτό το πολύπαθο κομμάτι, την ώρα που στο 3-4-1-2 ο Πάπου Γκόμες αποτελεί το ιδανικό 10άρι για κάθε ομάδα, με τον Ίλιτσιτς να δένει άψογα τόσο με τον Μουριέλ (κυρίως) όσο και με τον Ζαπάτα.

Η Ιταλία έχει μπει, όπως δείχνουν και τα ανωτέρω στοιχεία, σε μία νέα περίοδο ακμής και δεν θα αργήσουν οι ευρωπαϊκές επιτυχίες τόσο σε συλλογικό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Ο στόχος απάντων βέβαια δεν θα πρέπει να είναι άλλος από το να μη συμβεί ότι συνέβη και πριν σχεδόν 15 χρόνια και τότε το τέλος θα είναι οριστικό.

Κάντε follow στο Sportime

Κάντε like στην σελίδα του Sportime στο Facebook

Ακολουθήστε το Sportime στο Instagram