The English Game: 7 λόγοι για να το δείτε

The English Game. Πιθανότατα το έχει πάρει το αυτί σας. Πιθανόν επίσης να το έχετε ήδη δει. Αυτές τις μέρες της καραντίνας άλλωστε, το Netflix επιτελεί κοινωνικό έργο. Κάποια στιγμή η Ιστορία θα μιλήσει με τρεμάμενη από συγκίνηση φωνή για το πόσο μας στάθηκε η τηλεοπτική αυτή πλατφόρμα στις μαύρες μέρες του περιορισμού…

Ξεφύγαμε όμως. Κάπου χαμένοι ανάμεσα στον ηρωισμό και στο cocooning (Πρωθυπουργέ μου…). Στο θέμα μας, ξανά. English Game, λοιπόν. Τι είναι τούτο;

Αντιγράφουμε από το εισαγωγικό σημείωμα του Netflix: «Δύο ποδοσφαιριστές του 19ου αι. από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις κάνουν επαγγελματικούς και προσωπικούς ελιγμούς για να αλλάξουν το παιχνίδι -και την Αγγλία- για πάντα». Συνοπτικό, σαφές, μας βάζει στο κλίμα.

Έχουμε και λίγο ακόμη to know us better. Μιλάει για την (ευγενή εν τέλει) αντιπαλότητα ανάμεσα σε έναν εκ των μεγάλων αριστοκρατών των πρώιμων χρόνων του ποδοσφαίρου (σερ Άρθουρ Κίνερντ) και του εκ Γλασκώβης ορμώμενου παιδιού της εργατικής τάξης, Φέργκους Σούτερ – ο πρώτος επαγγελματίας του αθλήματος. Αναφέρεται στο πώς μια ιδέα τροποποιείται όταν γίνεται μαζικό φαινόμενο.

Αρκετά φλυαρήσαμε, όμως. Ωρα για επιχειρήματα!

The English Game: να το δω ή να μην το δω; Να το δω!

1.Θα μάθετε πώς ήταν το ποδόσφαιρο κάποτε. Εξηγεί εν πολλοίς τη σταδιακή μετάλλαξη ή μετεξέλιξη του αθλήματος προς τη μορφή που το γνωρίζουμε σήμερα. Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια για να αλλάξει πολύ. Κυρίως να μπουν στο παιχνίδι (κυριολεκτικά και μεταφορικά) και άλλοι πλην των Άγγλων. Κάθε κουλτούρα που το υιοθέτησε, έβαλε το λιθαράκι της ώστε να φτιαχτεί αυτό το μωσαϊκό που τόσο αγαπάμε. Αλλά η αφετηρία, ήταν αυτή.

2.Είναι μόλις 6 επεισόδια, κοντά στο 45λεπτο το καθένα εξ αυτών και δεν θα σας κουράσει καθόλου. Ούτε «πότε θα βγει η επόμενη σεζόν», ούτε «άσε μην μπλέκω, δεν έχω χρόνο για σειρές». Ρέει σαν γάργαρο νεράκι, καταναλώνεται με την αγαλλίαση που προσφέρει ένα ποτήρι καλό κόκκινο κρασί με 2-3 εκλεκτά μεζεδάκια…

3.Δείχνει πώς το ποδόσφαιρο έγινε λαϊκό άθλημα. Για να φτάσουμε στο σημείο που ξέρουμε. Να είναι δηλαδή μια απόλαυση παγκόσμια και πανανθρώπινη. Ανεξαιρέτως φυλής, χρώματος, κάστας, φύλου. Δεν ήταν έτσι εξ αρχής. Ιστορικά και κοινωνιολογικά, άκρως ενδιαφέρον.

4.Βλέπεται πολύ ευχάριστα και από ανθρώπους που ουδεμία σχέση έχουν με το «κολλημένοι με την μπάλα». Ιδανικό συνεπώς και για ζευγάρια που το έτερον ήμισυ (θα λέγαμε «γυναίκα», αλλά μακριά από μας τέτοιες σεξιστικές προκαταλήψεις) αγνοεί τι εστί οφσάιντ.

5.Είναι μια φοβερή και πιστή απεικόνιση της εποχής στα τέλη του 19^ου αιώνα, της βικτοριανής Αγγλίας. Έχει γίνει φοβερή και σε βάθος δουλειά από την παραγωγή. Παρεμπιπτόντως, οι δημιουργοί είναι οι ίδιοι του Downton Abbey, άρα όσοι το έχετε δει, αντιλαμβάνεστε τα ποιοτικά στάνταρ.

6.Χωρίς καθόλου ποδόσφαιρο εκεί έξω (να μας συμπαθάνε στη Λευκορωσία, στη Νικαράγουα και στο Τατζικιστάν, αλλά δεν καλύπτουν ούτε 0,002% του συνδρόμου στέρησης που ταλανίζει την ύπαρξή μας) είναι ένα κάποιο υποκατάστατο. Μία κάποια λύση.

7.Και για φινάλε, μια κριτική στους… (άλλους) κριτικούς. Υπήρξαν αρκετοί που  «έθαψαν» το English Game. Το κατηγόρησαν, κυρίως, για επιφανειακό. Το ακούμε, εν μέρει ως επιχείρημα. Τα γεγονότα δεν έγιναν ακριβώς έτσι όπως περιγράφονται, δεν θα πούμε περισσότερα γιατί τα spoiler είναι πολύ κακό πράγμα.

Υπάρχουν επίσης σεναριακές ευκολίες, κλισέ και καταστάσεις-ατάκες φτιαγμένες για τηλεοπτική κατανάλωση. Όμως και κυρίως: Ρε παιδιά, μην το κάνουμε πιο σύνθετο από όσο θα έπρεπε: είναι απλώς μια σειρά. Σκοπός της είναι να μας κάνει να περάσουμε καλά. Το πετυχαίνει; Σαφώς. Αρκεί; Και (μας) περισσεύει.