Η ΑΕΚ λύγισε από την πίεση και την ίωση – Ο Γκαρσία με τα τελειώματά του έριξε την τιμή του

Η ΑΕΚ έχασε την ευκαιρία. Έχασε μεγάλη ευκαιρία. Δικαιολογίες υπάρχουν και υπάρχουν για όλα τα πράγματα. Το θέμα είναι να μπορεί να κάνει κανείς την υπέρβαση.

Η ΑΕΚ μπορεί να παίζει το πιο ωραίο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα φέτος, αλλά 2 αγωνιστικές πριν το τέλος της Super League 1, την υπέρβαση δεν μπορεί να την κάνει.

Τουλάχιστον αυτό έδειξε απέναντι στον παθιασμένο και ψυχωμένο Ολυμπιακό. Με αποτέλεσμα να μείνει ο Παναθηναϊκός στην πρώτη θέση και να κρατά την τύχη στα χέρια του. Όπως συνέβαινε και πριν την έναρξη αυτής της αγωνιστικής.

 

Η ΑΕΚ λύγισε. Λύγισε από πίεση και ίωση. Η ίωση έχει χτυπήσει την ομάδα και πριν το ντέρμπι στη Λεωφόρο. Η ΑΕΚ εκεί όμως ήταν η γνωστή φετινή ΑΕΚ. Με τον Ολυμπιακό δεν ήταν. Και ο Παναθηναϊκός υπήρχαν στιγμές που έπαιζε μαζική άμυνα.

Οι παίκτες της ΑΕΚ, όμως, έδειχναν φαντασία, είχαν ενέργεια, μπορούσαν να κάνουν το κάτι παραπάνω. Άσχετα αν δεν μπήκε το γκολ.

Με τον Ολυμπιακό όμως δεν ήταν έτσι. Ναι ο Ολυμπιακός έπαιξε για περισσότερα λεπτά πιο μαζική άμυνα. Με τρεις ζώνες άμυνας μάλιστα.

Αλλά αν ήταν άλλος στη θέση του Ανιγκό ή ο καθείς που είδε το ματς το ίδιο δε θα έκανε; Μπορεί η φετινή στατιστική μεταξύ των δύο ομάδων να ολοκληρώθηκε στο 2 νίκες η καθεμία και 2 ισοπαλίες αλλά στα περισσότερα παιχνίδια, η ΑΕΚ ήταν αγωνιστικά καλύτερη.

Όπου έβρισκε σε open play τον Ολυμπιακό, τον έριχνε στα σχοινιά. Πήγε ο Ολυμπιακός στη Νέα Φιλαδέλφεια λοιπόν και έπαιξε μαζική άμυνα και καλά έκανε.

 

Έπαιξε 4-3-3 με τον Σαμασέκου και μετά τον Κασάμι μαζί με τους Εμβιλά, Ινμπέομ. Και πέτυχε. Το ζήτημα όμως και για εκείνον είναι πως κάτι θα πρέπει να πάρει από τον Παναθηναϊκό μετά το Χ του ΠΑΟΚ στη Λεωφόρο. Αλλιώς η 3η θέση μάλλον θα είναι στα χέρια της ομάδας του Λουτσέσκου.

 

ΑΕΚ: Λύγισε από την πίεση

Η ίωση είναι μια δικαιολογία. Σημαντική. Η υγεία είναι πάνω απ’ όλα. Η ΑΕΚ όμως λύγισε και από την πίεση. Φαινόταν από τις κινήσεις των παικτών της, τις πάσες τους, τη γλώσσα του σώματός τους. Είχαν άγχος. Ότι μια λάθος μπαλιά, μια λάθος τοποθέτηση μπορούσε να κάνει τη ζημιά. Ακόμα και ο σχεδόν αλάνθαστος Μουκουντί κάνει το μέγα λάθος στη φάση του οφσάιντ-γκολ του Μπακαμπού.

 

Οι κινήσεις βεβιασμένες, η έλλειψη καθαρού μυαλού φανερή. Ο Αλμέιδα είδε τους βασικούς να μην πατούν καλά. Περισσότερη ενέργεια έφερε ο Φερνάντες που ζητούσε συνεχώς την μπάλα. Ή ακόμα και ο Ελίασον που έπαιξε και μπακ. Ο Πινέδα ήταν φανερό πως ήταν καταβεβλημένος, είχε αγωνιστεί και περισσότερα λεπτά στη Λεωφόρο. Αλλά και η απορία των περισσότερων δικαιολογημένη. Γιατί Ζίνι και όχι Φαν Βέερτ; Αν και ο Αλμέιδα δεν έχει αφήσει πολλά περιθώρια με τη διαχείριση που κάνει στην ομάδα του, ο Ολλανδός μάλλον δεν έχει μέλλον στην ΑΕΚ. Αν και βιογραφικό είχε και γκολ έδειχνε πως μπορούσε να προσφέρει και είχε προσφέρει ήδη.

 

Τα άσχημα τελειώματα του Γκαρσία

 

Ο μοιραίος όμως δεν ήταν ούτε ο Αλμέιδα ούτε ο Ζίνι. Ήταν με διαφορά ο Λιβάι Γκαρσία. Φάνηκε από τις πρώτες του επαφές με την μπάλα. Κακές. Ήθελε μέτρα για να φέρει την μπάλα μπροστά του. Και χρόνο. Σε τέτοια ματς που ο αντίπαλος δαγκώνει, δεν τον έχεις. Άσχημα κοντρόλ ενώ μπορούσε να τελειώσει τη φάση τουλάχιστον σε δύο περιπτώσεις. Άσχημα τελειώματα σε τουλάχιστον 3 φάσεις που ο καλός Γκαρσία θα τις είχε κάνει γκολ. Παίζει και ο τερματοφύλακας σύμφωνοι και ο Τζολάκης ήταν καλός. Αλλά αν ο Γκαρσία ήταν π.χ. Σλούκας θα είχε κάνει ένα γκολ.

Δεν είναι όμως. Ακόμα. Στο μέλλον κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει. Ακόμα leader όμως δεν είναι.

Και επειδή εδώ στο… χωριό μας αρέσει να τα μεγεθύνουμε όλα, με τέτοια τελειώματα σε αγώνα που καίει και είναι κομβικός, δύσκολα ομάδα θα δώσει 15 εκατομμύρια για να τον πάρει.

Την ρίχνει την τιμή του.

Η ΑΕΚ όμως τώρα δε νοιάζεται για αυτό. Νοιάζεται ότι την έχασε την ευκαιρία. Once in a lifetime λένε οι Αμερικάνοι. Η ΑΕΚ την είχε την ευκαιρία της. Αν θα είναι η αγωνιστική που έκρινε τη σεζόν θα φανεί άμεσα.