Γιατί πριν απο 29 χρόνια η Αθήνα με τη Σπάρτη υπέγραψαν συνθήκη ειρήνης μεταξύ τους;
Το 1996, η Αθήνα και η Σπάρτη έκαναν το αδιανόητο: υπέγραψαν ειρήνη για έναν πόλεμο που είχε τελειώσει εδώ και 2.500 χρόνια
Στις 12 Μαρτίου 1996, κάτι ασυνήθιστο συνέβη στην Ελλάδα. Οι δήμαρχοι της Αθήνας και της Σπάρτης συναντήθηκαν και υπέγραψαν μια συμβολική συνθήκη ειρήνης, επισφραγίζοντας την οριστική λήξη του Πελοποννησιακού Πολέμου. Ένας πόλεμος που είχε ξεκινήσει το 431 π.Χ. και τελείωσε το 404 π.Χ., όμως επίσημη ειρήνη δεν είχε ποτέ υπογραφεί.
Η διαμάχη μεταξύ Αθήνας και Σπάρτης υπήρξε η μεγαλύτερη σύγκρουση της αρχαίας Ελλάδας. Οι δύο πανίσχυρες πόλεις-κράτη πολέμησαν για την κυριαρχία στον ελληνικό κόσμο, με τη Σπάρτη τελικά να επικρατεί. Παρά την ήττα, η Αθήνα παρέμεινε ισχυρή πολιτισμικά, ενώ οι αιώνες που ακολούθησαν εξαφάνισαν τα άλλοτε πολιτικά και στρατιωτικά πάθη. Όμως, η έλλειψη μιας επίσημης ειρήνης παρέμενε μια ιστορική λεπτομέρεια που κάποιοι θεώρησαν πως έπρεπε να διορθωθεί.
Η πρωτοβουλία για τη συμβολική συνθήκη ξεκίνησε ως ένα φιλικό χειρονομιακό βήμα, με στόχο να ενισχυθεί ο δεσμός των δύο πόλεων στη σύγχρονη εποχή. Το 1996, η Αθήνα ήταν μια σύγχρονη μητρόπολη και η Σπάρτη ένα ιστορικό σύμβολο της Λακωνίας. Παρότι δεν υπήρχε πραγματική σύγκρουση μεταξύ τους, η κίνηση αυτή είχε ισχυρό πολιτιστικό και συμβολικό αντίκτυπο.
Η τελετή υπογραφής δεν είχε καμία νομική ισχύ, αλλά αποτέλεσε ένα ξεκάθαρο μήνυμα ότι οι δύο πόλεις, που κάποτε ήταν θανάσιμοι εχθροί, σήμερα είναι ενωμένες στην κοινή τους ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά. Η εικόνα των δημάρχων που ανταλλάσσουν χειραψία σηματοδότησε την οριστική συμφιλίωση δύο κόσμων που είχαν καθορίσει την ιστορία της αρχαίας Ελλάδας.
Γρηγόρης Κεντητός
Γράφω για πράγματα που με συναρπάζουν, αλλά φροντίζω πάντα να τα ερευνώ σαν να τα μελετούσα για πρώτη φορά. Αναζητώ τη σύνδεση ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, το ανθρώπινο μέσα στο ακαδημαϊκό, και τη γνώση που μπορεί να μεταφερθεί με τρόπο απλό, ακριβή και ζωντανό. Είτε πρόκειται για έναν αρχαίο πόλεμο είτε για ένα φαινόμενο της εποχής μας, στηρίζομαι πάντα σε πρωτογενές υλικό, πραγματικές πηγές και σοβαρή τεκμηρίωση. Θέλω κάθε κείμενο να αξίζει τον χρόνο του αναγνώστη — και τον δικό μου.
για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.
