Έχεις δει πώς τελειώνει το Pac-Man; Στην ουσία κλατάρει ο υπολογιστής

Το Pac-Man δεν έχει κανονικό τέλος. Δεν έχει «τελικό boss» ή cutscene με φινάλε. Έχει κάτι πιο παράξενο. Ένα σημείο στο οποίο ο υπολογιστής… απλώς καταρρέει. Και αυτό το σημείο είναι το επίπεδο 256. Το επίπεδο που φτάνεις μόνο αν είσαι τέρας υπομονής, ακρίβειας και απόλυτης προσήλωσης. Και όταν φτάσεις εκεί, το παιχνίδι σού πετάει κάτι που δεν περιμένεις. Δεν είναι πρόκληση. Είναι bug.

Το λεγόμενο «kill screen» εμφανίζεται επειδή ο αριθμός των επιπέδων αποθηκεύεται σε έναν οκταψήφιο μετρητή, και στο 256 γίνεται υπερχείλιση. Η μνήμη δεν ξέρει πώς να χειριστεί τον αριθμό, και ξεκινά να πετάει δεδομένα όπου βρει. Το αποτέλεσμα: η δεξιά πλευρά της οθόνης γεμίζει με σκουπίδια. Σύμβολα, αριθμοί, πίξελ εκτός ελέγχου. Η πίστα είναι πλέον μισή – αριστερά κανονική, δεξιά χαοτική.

Αν προσπαθήσεις να παίξεις, μπορείς να μαζέψεις μερικές κουκκίδες, ακόμα και να κερδίσεις πόντους. Αλλά δεν υπάρχει τρόπος να ολοκληρώσεις το επίπεδο. Δεν είναι πρόβλημα δυσκολίας. Είναι τεχνικό αδιέξοδο. Ένα ψηφιακό “κρασάρισμα” που λειτουργεί σαν απόλυτο ταβάνι. Εκεί τελειώνει η λογική του παιχνιδιού. Κυριολεκτικά.

Ο Aaron Tokunaga και άλλοι ελάχιστοι παίκτες έχουν φτάσει το σημείο αυτό με το απόλυτο σκορ: 3.333.360 πόντους. Το λεγόμενο “Perfect Game”. Δεν έχασαν καμία ζωή, έφαγαν όλα τα φρούτα, τις κουκκίδες και τους εχθρούς, σε όλα τα προηγούμενα 255 επίπεδα. Και μετά βρήκαν το τείχος. Ένα ψηφιακό τείχος που δεν γκρεμίζεται.

Η εικόνα του split screen έχει γίνει σύμβολο στην ιστορία του gaming. Δεν είναι απλώς το τέλος ενός παιχνιδιού. Είναι μια σιωπηρή αποδοχή ότι η τεχνολογία του 1980 είχε όρια. Και αυτά τα όρια αποκαλύπτονται με τον πιο θεαματικό τρόπο. Όχι με θρίαμβο. Αλλά με αποσύνθεση.