Τσουγκρίζεις αβγά κάθε Πάσχα. Ξέρεις όμως γιατί;

Το κρατάς σφιχτά στο χέρι. Διαλέγεις το πιο «σκληρό», ρίχνεις μια ματιά στον αντίπαλο, και «τσικ» – η πρώτη σύγκρουση. Είναι μια στιγμή γνώριμη, σχεδόν τελετουργική. Κι όμως, πίσω από το χαμόγελο και την ανταλλαγή των ευχών, κρύβεται μια παράδοση πολύ πιο βαθιά απ’ όσο νομίζεις.

Το αβγό, ήδη από την αρχαιότητα, συμβόλιζε τη γέννηση, την αναγέννηση, την ίδια τη ζωή. Οι πρώτοι Χριστιανοί το υιοθέτησαν ως σύμβολο της Ανάστασης, της εξόδου από τον τάφο, της νέας ζωής που δεν πεθαίνει. Το τσόφλι είναι ο τάφος. Το σπάσιμό του, η Ανάσταση.

Στην Ορθοδοξία, το κόκκινο χρώμα δεν είναι διακοσμητικό. Είναι το αίμα του Χριστού. Το αυγό δεν είναι μόνο τρόφιμο, είναι σύμβολο θυσίας και ελπίδας. Όταν το τσουγκρίζεις λες «Χριστός Ανέστη». Δεν είναι ευχή. Είναι δήλωση πίστης.

Από τον Μεσαίωνα ως σήμερα, το τσούγκρισμα επιβίωσε παντού. Στην Πολωνία του 15ου αιώνα, στο Ζάγκρεμπ του 14ου, στην Κροατία, στη Ρουμανία, στη Βουλγαρία, ακόμη και στην Ινδία και στις ΗΠΑ. Άλλοι για διαγωνισμό, άλλοι για γούρι, άλλοι για διασκέδαση. Αλλά πάντα το ίδιο αρχέγονο σπάσιμο. Η νίκη του φωτός επί του σκότους.

Στην Ελλάδα, το τσούγκρισμα έγινε απλό έθιμο, χωρίς διαγωνισμό. Δεν έχει σημασία ποιος κερδίζει. Έχει σημασία να το κάνεις. Όλοι μαζί. Να ακουστεί η φράση. Να ακουστεί η χαρά. Και κάπου στο βάθος, να νιώσεις ξανά πως η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ.

Από το τραπέζι του Πάσχα μέχρι τις αυλές, από τον Άγιο Βασίλη μέχρι τους πολιτικούς που το κάνουν μπροστά στις κάμερες, το τσούγκρισμα παραμένει μικρή πράξη πίστης. Ένα θραύσμα Ανάστασης, στα χέρια σου.