Γεννήθηκε στην Πόλη, τον έδιωξαν από τα σχολεία, και έγινε η φωνή της Ελλάδας για 2.000 χρόνια Ιστορίας

Το 1821 του πήρε τα πάντα. Ο πατέρας του, τραπεζίτης της Πόλης, σφαγιάστηκε μαζί με συγγενείς του. Η μητέρα του τον πήρε και τα οκτώ παιδιά και βρήκαν καταφύγιο στην Οδησσό. Εκεί ο μικρός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος σπούδασε με υποτροφία του Τσάρου, ώσπου έφτασε στην Ελλάδα για να συνεχίσει τη ζωή του. Αλλά η Ελλάδα δεν τον ήθελε.

Επειδή γεννήθηκε εκτός του νεοσύστατου κράτους, ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος θεωρήθηκε «ξένος». Δεν του επέτρεψαν να αποφοιτήσει, να γίνει δάσκαλος, να πάρει πανεπιστημιακό δίπλωμα. Τον έδιωξαν από τις θέσεις που κέρδιζε με την αξία του. Όμως εκείνος δεν υποχώρησε. Διάβαζε, έγραφε, μετέφραζε, και τελικά πήρε διδακτορικό… χωρίς να πατήσει ποτέ σε πανεπιστημιακή τάξη.

Τον χαρακτήρισαν αιρετικό όταν είπε ότι οι Έλληνες δεν χάθηκαν στους αιώνες. Ότι δεν υπάρχει χάσμα ανάμεσα στην αρχαιότητα και το Βυζάντιο. Ότι είμαστε ένας λαός με συνέχεια. Έγραψε την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους και την εξέδωσε μόνος του. Σε μια εποχή που όλοι έβλεπαν παρακμή, εκείνος έδειξε συνέχεια, μνήμη, ταυτότητα.

Μέσα από πέντε τόμους, έντυσε την ελληνική ύπαρξη με λέξεις. Από την αρχαία Ελλάδα μέχρι το Βυζάντιο και τους σύγχρονους αγώνες, έφτιαξε το νήμα που ένωνε τα πάντα. Όταν το ελληνικό κράτος δεν είχε αφήγημα, του το έδωσε εκείνος. Τον είπαν εθνικιστή. Τον είπαν ρομαντικό. Μα πάνω απ’ όλα ήταν παιδί του 1821.

Δεν τον έκαναν ποτέ δεκτό ως “δικό τους”. Κι όμως, έγινε καθηγητής, πρύτανης, δάσκαλος των βασιλοπαίδων και ιδρυτής της ελληνικής ιστοριογραφίας. Εξοβελισμένος στην αρχή, τιμημένος στο τέλος. Ο άνθρωπος που δεν τον άφησαν να πάει σχολείο, δίδαξε τελικά την Ιστορία σε ολόκληρο το έθνος.