Το τραγούδι που είπε η Χάρις Αλεξίου και ζήτησε η Καναδή με το Grammy και τα εκατομμύρια πωλήσεις

Δεν ήταν μια οποιαδήποτε μελωδία. Δεν ήταν απλώς ένας δίσκος. Το “Δι’ Ευχών” δεν έμοιαζε με τίποτα που είχε ακουστεί μέχρι τότε στη σύγχρονη ελληνική μουσική. Το 1992, η Χάρις Αλεξίου έγινε η φωνή ενός έργου που υπέγραφαν ο Νίκος Αντύπας στη μουσική και η Λίνα Νικολακοπούλου στους στίχους. Και αυτό που ακολούθησε, δεν ήταν τίποτα λιγότερο από έναν πολιτισμικό σεισμό.

Η Αλεξίου, ήδη στο απόγειο της καριέρας της, απογείωσε με τη φωνή της μια σειρά τραγουδιών που συνδύαζαν το έντεχνο με το ηλεκτρονικό, το παραδοσιακό με το μοντέρνο, το ελληνικό με το διεθνές. Ο ήχος ήταν πρωτοποριακός. Οι ενορχηστρώσεις του Αντύπα έδιναν μια σπάνια υφή, ένα βάθος, μια τόλμη που τότε έμοιαζε ριζοσπαστική. Η Νικολακοπούλου παρέδωσε στίχους σαν προσευχές. Και όλα αυτά μαζί, έγιναν “Δι’ Ευχών”.

Η επιτυχία ήταν εκκωφαντική. Ο δίσκος αγαπήθηκε, ακούστηκε παντού, πέρασε τα σύνορα. Έφτασε στο Ισραήλ, στο Βέλγιο, στη Γαλλία, ακόμη και στην Ιαπωνία. Και τότε συνέβη το απρόσμενο. Η Alannah Myles, η Καναδή ροκ τραγουδίστρια με το βραβείο Grammy για το παγκόσμιο hit “Black Velvet” και εκατομμύρια πωλήσεις στο ενεργητικό της, άκουσε το τραγούδι “Δι’ Ευχών” και ζήτησε να το διασκευάσει. Με αγγλικό στίχο. Ήθελε το τραγούδι. Το ελληνικό.

Ο Νίκος Αντύπας της έδωσε την άδεια. Όχι γιατί ήταν απλώς τιμή. Αλλά γιατί η μουσική δεν έχει σύνορα. Γιατί όταν μια γυναίκα με Grammy και διεθνή αναγνώριση στρέφεται σε κάτι που γεννήθηκε στην Αθήνα από έναν συνθέτη με ρίζες στον Πόντο και στα Ταταύλα, από μια στιχουργό που γράφει σαν να ψάχνει την ψυχή σου και από μια ερμηνεύτρια σαν τη Χάρις, τότε καταλαβαίνεις ότι κάτι μεγάλο έχει συμβεί.

Η ιστορία δεν έγινε ευρέως γνωστή στο ελληνικό κοινό. Δεν μεταδόθηκε στις ειδήσεις. Δεν έγινε πρωτοσέλιδο. Κι όμως, είναι από εκείνες τις σπάνιες στιγμές που αποδεικνύουν πως ένα ελληνικό τραγούδι μπορεί να σταθεί δίπλα στα διεθνή standards. Και πως η φωνή της Αλεξίου δεν ήταν απλώς μία από τις καλύτερες της χώρας. Ήταν η φωνή που μπορούσε να κάνει μια Καναδή με Grammy να ζηλέψει.

Ακούστε το Alibi