Πίστευαν πως κατάγονταν από λύκους, και ονομάζονταν Λυκάονες, για να δείξουν την αγριότητα και την αρχαιότητά τους
Η παράδοση των Αρκάδων που ήθελε τον γενάρχη τους να γίνεται λύκος και να ιδρύει έναν λαό διαφορετικό από όλους.
Οι Αρκάδες δεν δήλωναν απλώς αυτόχθονες. Πίστευαν πως ήταν οι πρώτοι άνθρωποι της Ελλάδας. Οι πιο παλιοί από τους Έλληνες, προγενέστεροι ακόμα και από τον Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα. Και αυτό δεν το έκρυβαν. Αντιθέτως: το έκαναν εθνική τους ταυτότητα.
Ο γενάρχης τους λεγόταν Λυκάων, και σύμφωνα με την παράδοση ήταν βασιλιάς και ταυτόχρονα ιερέας του Δία. Όμως το όνομά του δεν ήταν τυχαίο. Ο Λυκάων –όπως πίστευαν οι ίδιοι οι Αρκάδες– είχε θυσιάσει παιδί στον Δία Λύκαιο, και ο θεός τον μεταμόρφωσε σε λύκο. Από τότε, οι απόγονοί του κουβαλούσαν μέσα τους το σημάδι του.
Δεν το απαρνήθηκαν ποτέ. Ονομάζονταν “Λυκάονες”, όχι μόνο για να τιμήσουν τον γενάρχη τους, αλλά και για να ξεχωρίσουν. Η καταγωγή από λύκο θεωρούνταν τεκμήριο παλαιότητας, επιβίωσης, και αυθεντικής βαρβατίλας. Η λέξη δεν ήταν ύβρις. Ήταν τίτλος τιμής.
Στην κορυφή του Λυκαίου Όρους, που ονομαζόταν και “Όλυμπος της Αρκαδίας”, υπήρχε ιερό του Δία Λύκαιου. Εκεί γίνονταν τελετές που κανείς δεν περιέγραφε με ακρίβεια. Ίσως γιατί δεν έπρεπε. Ο Παυσανίας αναφέρει μαρτυρίες για ανθρωποθυσίες και μυστηριακές μεταμορφώσεις. Εάν κάποιος έτρωγε κομμάτι ανθρώπινης σάρκας στην τελετή, πίστευαν πως θα γινόταν λύκος για 10 χρόνια. Αν δεν έτρωγε ξανά άνθρωπο, μπορούσε να ξαναγίνει άνθρωπος.
Η υπόλοιπη Ελλάδα τους κοιτούσε με δέος. Και φόβο. Ο Ηρόδοτος και ο Θουκυδίδης τούς αναφέρουν ως αυτόχθονες, αλλά ο σεβασμός συνοδεύεται από απόσταση. Οι Αρκάδες δεν είχαν λιμάνια. Είχαν βουνά. Δεν είχαν στόλο. Είχαν μύθους. Και οι μύθοι τους, μύριζαν αίμα και ομίχλη.
Ήταν ο μόνος λαός που περηφανευόταν ότι κουβαλούσε ακόμα κάτι από το θηρίο μέσα του. Κάτι που είχε τιμωρηθεί, αλλά όχι εξαλειφθεί. Κάτι που σήμαινε ότι δεν κατάγονταν από θεούς ή ήρωες. Κατάγονταν από τον λύκο.
Γρηγόρης Κεντητός
Γράφω για πράγματα που με συναρπάζουν, αλλά φροντίζω πάντα να τα ερευνώ σαν να τα μελετούσα για πρώτη φορά. Αναζητώ τη σύνδεση ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, το ανθρώπινο μέσα στο ακαδημαϊκό, και τη γνώση που μπορεί να μεταφερθεί με τρόπο απλό, ακριβή και ζωντανό. Είτε πρόκειται για έναν αρχαίο πόλεμο είτε για ένα φαινόμενο της εποχής μας, στηρίζομαι πάντα σε πρωτογενές υλικό, πραγματικές πηγές και σοβαρή τεκμηρίωση. Θέλω κάθε κείμενο να αξίζει τον χρόνο του αναγνώστη — και τον δικό μου.
για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.
