Ποιος ήταν ο Θείος Λουκάς, ο ποιητής που έγινε ο πρώτος μεγαλομέτοχος της ΑΕΚ και τα έδωσε όλα για μια ιδέα

Το 1974, σε μια εποχή που η Ελλάδα άλλαζε δέρμα και το ποδόσφαιρο βάδιζε προς τον επαγγελματισμό, ένας άνθρωπος εμφανίστηκε και μεταμόρφωσε την ΑΕΚ. Δεν ήταν ποδοσφαιράνθρωπος, ούτε επιχειρηματίας της μπάλας. Ήταν ποιητής. Και όταν έβαλε την υπογραφή του στην ΑΕΚ, δεν το έκανε για να πλουτίσει. Το έκανε γιατί πίστευε σε μια ιδέα.

Ο Λουκάς Μπάρλος δεν είχε ανάγκη από φώτα ή μικρόφωνα. Ήταν ήδη πλούσιος, ευγενής στην όψη και στην ψυχή. Βιομήχανος στην Πάτρα, μεγαλωμένος με εθνικές αξίες, πατέρας και λάτρης των γραμμάτων. Έγραφε ποίηση, ζούσε σεμνά, αλλά όταν έβλεπε την ΑΕΚ στο γήπεδο, δάκρυζε. Για εκείνον, ο Δικέφαλος δεν ήταν σύλλογος. Ήταν προσφυγιά, Βυζάντιο, οικογένεια, χαμένη πατρίδα.

Όταν ψηφίστηκε ο νόμος 879 του 1979 που μετέτρεπε τις ομάδες σε Ανώνυμες Εταιρείες, ο «θείος Λουκάς» έγινε ο πρώτος μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ ΑΕΚ. Πούλησε κομμάτια από την περιουσία του για να καλύψει μεταγραφές, ανακαινίσεις, μισθούς, οράματα. Έφερε τον Μαύρο, τον Μπάγεβιτς, τον Παπαϊωάννου, τον Βιέρα, τον Νικολάου, τον Φάντρονκ. Έχτισε τη «Σκεπαστή». Αναβίωσε τα όνειρα.

Στην Ευρώπη η ΑΕΚ έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του Κυπέλλου UEFA. Στην Ελλάδα κατέκτησε το νταμπλ. Και στις κερκίδες, οι φίλοι της Ένωσης δεν τραγουδούσαν απλώς. Έκλαιγαν για εκείνον. Τον αποκαλούσαν «θείο Λουκά», γιατί ήταν πατρική φιγούρα, στοργικός, ευγενής, πάντα διακριτικός, πάντα συγκινημένος.

Ο Μπάρλος δεν άντεξε την εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου. Είχε φτιάξει μια ομάδα για να εκφράσει ψυχή, όχι να πουλήσει προϊόν. Όταν κατάλαβε ότι ο κόσμος της μπάλας άλλαξε, αποχώρησε. Ήσυχα, με αξιοπρέπεια. Άφησε πίσω του μια αυτοκρατορία με κιτρινόμαυρες σημαίες και τα ποιήματά του. Σε ένα από αυτά έγραφε:

«Δεν θέλω κέρδη και χειροκρότημα. Θέλω μόνο μια ιδέα που να μη φθείρεται ποτέ.»

Πέθανε φτωχός, μα για την ΑΕΚ ήταν πάντα ο πλουσιότερος που πέρασε ποτέ. Γιατί έδωσε τα πάντα, χωρίς να ζητήσει τίποτα. Κι αυτό δεν ξεχνιέται.