Το τελευταίο Μουντιάλ πριν ξεσπάσει η Κόλαση. Δεν πήγαν οι Άγγλοι, δεν πήγε η Αργεντινή, και η Αυστρία είχε πάψει να υπάρχει
Στο Μουντιάλ του 1938 η Ευρώπη έπαιζε ποδόσφαιρο με τον πόλεμο πάνω από το κεφάλι της. Και κάποιοι δεν ήξεραν ότι παίζουν για τελευταία φορά.
Στις 4 Ιουνίου 1938, ξεκινούσε στη Γαλλία το τρίτο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου. Έμοιαζε με γιορτή. Τα στάδια ήταν γεμάτα, οι μπάλες έπαιζαν, τα γκολ έπεφταν βροχή. Κανείς δεν ήξερε ότι ήταν η τελευταία φορά που θα έβλεπαν τον κόσμο έτσι. Η Ευρώπη ήταν έτοιμη να εκραγεί.
Η Ιταλία πήγε στη Γαλλία με έναν στόχο: να επιβεβαιώσει ότι η προηγούμενη νίκη της, το 1934, δεν ήταν τυχαία. Ο Μουσολίνι παρακολουθούσε κάθε ματς από μακριά. Δεν ήθελε απλώς το κύπελλο – ήθελε προπαγάνδα. Ο Βιτόριο Πότσο είχε εντολή να μη φέρει πίσω τίποτα λιγότερο από τη νίκη. Και το έκανε.
Η Αυστρία είχε κερδίσει την πρόκρισή της, αλλά μέχρι να ξεκινήσει η διοργάνωση… δεν υπήρχε πια. Το Μάρτιο του ’38, η ναζιστική Γερμανία την προσάρτησε. Η ομάδα διαλύθηκε. Κάποιοι παίκτες έπαιξαν αναγκαστικά με τη φανέλα της Γερμανίας. Άλλοι αρνήθηκαν. Ορισμένοι δεν ξαναφόρεσαν ποτέ φανέλα εθνικής.
Η FIFA πρότεινε στην Αγγλία να πάρει τη θέση της Αυστρίας. Εκείνη αρνήθηκε. Δεν είχε συμμετάσχει ποτέ σε Μουντιάλ. Το θεωρούσε “εσωτερική υπόθεση της ηπειρωτικής Ευρώπης”. Η Αργεντινή είχε θυμώσει: πίστευε ότι ήταν η σειρά της να διοργανώσει. Δεν πήγε καν.
Δεκαπέντε ομάδες κατέβηκαν. Σε έναν κόσμο που ήδη άρχιζε να ραγίζει, το ποδόσφαιρο κράτησε για λίγο την ψευδαίσθηση της ενότητας. Ο Λεονίντας, ο Βραζιλιάνος “μαύρος διαμάντι”, έκανε θαύματα στο χορτάρι. Η Ουγγαρία μάγεψε τους θεατές. Αλλά η Ιταλία είχε Πιόλα και Κολαούσι – και σίδερο στην ψυχή.
Ο τελικός έγινε στο Παρίσι. Η Ιταλία νίκησε την Ουγγαρία 4-2. Ένα Μουντιάλ που δεν θα ξεχαστεί, όχι για το θέαμα, αλλά γιατί ήταν το τελευταίο πριν αρχίσουν οι βομβαρδισμοί. Το επόμενο έγινε δώδεκα χρόνια μετά. Όσοι έπαιξαν τότε, πολλοί δεν πρόλαβαν να παίξουν ξανά.
Γρηγόρης Κεντητός
Γράφω για πράγματα που με συναρπάζουν, αλλά φροντίζω πάντα να τα ερευνώ σαν να τα μελετούσα για πρώτη φορά. Αναζητώ τη σύνδεση ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, το ανθρώπινο μέσα στο ακαδημαϊκό, και τη γνώση που μπορεί να μεταφερθεί με τρόπο απλό, ακριβή και ζωντανό. Είτε πρόκειται για έναν αρχαίο πόλεμο είτε για ένα φαινόμενο της εποχής μας, στηρίζομαι πάντα σε πρωτογενές υλικό, πραγματικές πηγές και σοβαρή τεκμηρίωση. Θέλω κάθε κείμενο να αξίζει τον χρόνο του αναγνώστη — και τον δικό μου.
για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.
