Την είπαν τρελή για να της πάρουν τον θρόνο. Έζησε 46 χρόνια φυλακισμένη από τον πατέρα και τον γιο της

Ήταν μορφωμένη, όμορφη και βασίλισσα. Και αυτό ήταν το πρόβλημα. Η Ιωάννα της Καστίλης, κόρη των πιο ισχυρών μοναρχών της Ισπανίας, δεν έφταιξε σε τίποτα πέρα από το ότι ήξερε να σκέφτεται και διεκδικούσε αυτά που της ανήκαν. Η Ιστορία τη θυμάται ως «η Τρελή», αλλά στην πραγματικότητα η τρέλα ήταν η δικαιολογία των άλλων για να την κλείσουν σε ένα κελί και να της κλέψουν τα πάντα.

Γεννήθηκε το 1473, κόρη των Φερδινάνδου και Ισαβέλλας, εκείνων που ένωσαν την Ισπανία και έστειλαν τον Κολόμβο στην Αμερική. Ήταν η τρίτη στη σειρά διαδοχής, όμως ο θάνατος των αδερφών της την έφερε ξαφνικά μπροστά σε έναν θρόνο που δεν είχε διεκδικήσει – αλλά δεν ήθελε και να της τον αρπάξουν.

Παντρεύτηκε τον Φίλιππο τον Ωραίο, γιο του Μαξιμιλιανού των Αψβούργων. Εκείνος όμως ήταν περισσότερο “ωραίος” στα χαρτιά και λιγότερο στο ήθος. Την απατούσε σχεδόν από την πρώτη νύχτα του γάμου τους. Η Ιωάννα δεν το δέχτηκε σιωπηλά. Ζήλευε, θύμωνε, απαιτούσε πίστη. Μα για μια γυναίκα της εποχής, αυτά ήταν «παραλογισμοί». Και πολύ γρήγορα, η αυλή άρχισε να ψιθυρίζει τη λέξη “τρελή”.

Όταν πέθανε η μητέρα της, η Ιωάννα κληρονόμησε τον θρόνο της Καστίλης. Όμως ο πατέρας της, Φερδινάνδος, δεν ήθελε να παραδώσει την εξουσία. Την παρουσίασε ως ασταθή, ανίκανη να κυβερνήσει, και πήρε εκείνος τον έλεγχο του βασιλείου «ως αντιβασιλέας».

Μετά, πέθανε και ο σύζυγός της. Και η Ιωάννα άρχισε να καταρρέει από την προδοσία, όχι από παραφροσύνη. Μετέφερε το φέρετρό του σε μακρινή πομπή, λέγοντας πως θα τον θάψει μόνο σε γη που δεν είχε “γυναίκες” – δεν ήθελε καν η μνήμη του να περιβάλλεται από τις ερωμένες του. Ήταν σπαρακτικό, όχι τρελό. Ήταν πένθος σε γυναικεία γλώσσα, που κανείς δεν ήθελε να καταλάβει.

Το 1509, την έκλεισαν στο μοναστήρι του Τορδεσίγιας. Ήταν 35 χρονών. Έζησε εκεί 46 χρόνια, φυλακισμένη, αποκομμένη από τον κόσμο, αλλά όχι από τη λογική της. Διάβαζε, έγραφε, μιλούσε λατινικά. Αλλά για τον πατέρα της και αργότερα τον γιο της, τον Κάρολο Ε’, ήταν απειλή. Όχι ασθενής.

Ο Κάρολος ήρθε κάποτε να τη δει. Και όπως γράφουν οι χρονικογράφοι, εκείνη υπέγραψε ένα έγγραφο που τον έκανε βασιλιά. Δεν ήταν συναίνεση. Ήταν εξαναγκασμός. Από εκείνη τη μέρα, έμεινε για πάντα στο κελί της. Ήταν ακόμα νέα. Αν παντρευόταν, αν έβγαινε έξω, αν μιλούσε σε στρατηγούς, θα είχε δικαίωμα στο σκήπτρο. Και αυτό δεν έπρεπε να συμβεί.

Η Ιωάννα δεν τρελάθηκε ποτέ. Την έκλεισαν, την έκαναν να μαραζώσει, δεν της μιλούσαν, της απαγόρευαν να βλέπει φως ή επισκέπτες. Και όταν κάποτε είπε ότι δεν ήθελε πια να φάει, εκείνοι το είπαν «παράνοια». Ήταν απλώς λύπη που δεν χωρούσε πια σε λέξεις.

Πέθανε το 1555. Σχεδόν κανείς δεν θυμόταν πια πως ήταν βασίλισσα. Της πήραν τον τίτλο, τα παιδιά της, τη φωνή της και στο τέλος της έμεινε μόνο το προσωνύμιο: Ιωάννα η Τρελή.

Μα δεν ήταν ποτέ τρελή. Ήταν απλώς μια γυναίκα με εξουσία που δεν τους βόλευε.