Η μουσίτσα ο Ναπολέων εξόρισε τον κολλητό του γιατί είχε γίνει δημοφιλής. Εκείνος όμως του την έφερε.

Όταν ο Jean Victor Marie Moreau γνώρισε τον Ναπολέοντα, δεν υπήρχε ακόμα αυτοκράτορας. Ήταν κι οι δύο στρατηγοί της Γαλλικής Επανάστασης, νέοι, φιλόδοξοι, με το σπαθί στο χέρι και τη Δημοκρατία στα χείλη. Ο Moreau ήταν ήδη ήρωας, με νίκες και στρατιωτικά θαύματα που τον ανέδειξαν ως τον μόνο που μπορούσε να σταθεί δίπλα στον Βοναπάρτη – ή και απέναντί του.

Ο Ναπολέων, βλέποντας στον Moreau ένα επικίνδυνο είδωλο που ανέβαινε γρήγορα, αποφάσισε να τον έχει κοντά του. Τον κάλεσε για να τον βοηθήσει στο πραξικόπημα του 18 Brumaire. Ο Moreau δεν ήταν βασιλόφρονας, ούτε φανατικός ριζοσπάστης. Ήθελε σταθερότητα και δημοκρατία. Πίστεψε, έστω και προσωρινά, στον Ναπολέοντα. Ήταν ο άνθρωπος που κρατούσε φρουρούς κλειδωμένους στο Λουξεμβούργο για χάρη του. Και ήταν ο μόνος στρατηγός που δεν του έγλειφε τις μπότες.

Μετά το έπος της μάχης του Hohenlinden, η φήμη του Moreau απογειώθηκε. Είχε κατατροπώσει τους Αυστριακούς, είχε γονατίσει την Αυτοκρατορία. Η Γαλλία τον αποθέωνε. Και αυτό δεν άρεσε καθόλου στον Ναπολέοντα. Η γυναίκα του Moreau, η Μαυριτιανή Ευγενία, έκανε τα πράγματα χειρότερα: μάζευε στο σαλόνι της όποιον αντιπαθούσε την όλο και πιο αυταρχική εξουσία του Βοναπάρτη.

Ο Ναπολέων άρχισε να του τη στήνει. Τον συνέδεσε με συνωμοσίες βασιλόφρονων, χωρίς αποδείξεις. Πίεσε τους δικαστές. Κι όταν τον καταδίκασε, έκανε τον μεγαλόψυχο: δεν τον έκλεισε φυλακή. Τον εξόρισε. Μακριά. Στην Αμερική.

Ο Moreau έφτασε στη Νέα Υόρκη το 1805. Έστησε τη ζωή του στην Πενσυλβάνια, κυνηγούσε, ψάρευε, έπαιζε βιολί. Ήταν ήσυχος. Ώσπου το 1812, έφτασε η είδηση: ο Ναπολέων είχε χάσει σχεδόν όλο του τον στρατό στη Ρωσία. Η στιγμή είχε έρθει.

Ο εξόριστος στρατηγός που κάποτε φυλούσε το Λουξεμβούργο για τον Ναπολέοντα, επέστρεψε στην Ευρώπη. Αλλά αυτή τη φορά δεν ήρθε να τον προστατεύσει. Ήρθε να τον ρίξει. Συμμαχούσε πια με τον Τσάρο και τον Σουηδό βασιλιά, παλιούς εχθρούς της Γαλλίας. Και δεν δίσταζε να τους δίνει συμβουλές για το πώς να νικήσουν τον αυτοκράτορα που κάποτε στήριξε.

Στη μάχη της Δρέσδης, ο Moreau στεκόταν δίπλα στον Τσάρο Αλέξανδρο, όταν γαλλικό κανόνι έσκισε τα πόδια του. Πέθανε λίγες μέρες μετά. Ο Τσάρος τον τίμησε. Η Γαλλία τον έθαψε στα λόγια σαν προδότη. Αλλά ο Λουδοβίκος ΙΗ΄, χρόνια μετά, του έδωσε τιμητικά τον τίτλο του Στρατάρχη.

Ο Ναπολέων τον εξόρισε για να μην του πάρει το φως. Ο Moreau του το πήρε με τον πιο θορυβώδη, θεατρικό και τελειωτικό τρόπο: γύρισε με τους εχθρούς του και πέθανε παλεύοντας να τον ρίξει.