Έκαψε την πόλη της για να τη σώσει και να μην την πάρουν οι εχθροί. Και έφυγε παίρνοντας μαζί της το νεκρό σώμα του άντρα της.

Όταν πέθανε ο Ελ Σιντ το 1099, δεν ήταν απλώς ένας διάσημος πολεμιστής. Ήταν ο κύριος της Βαλένθια, ένας θρύλος εν ζωή και το τελευταίο ανάχωμα απέναντι στην επέλαση των Αλμοραβίδων. Όταν έσβησε, έμεινε πίσω η χήρα του, η Χιμένα Ντίαθ, μια γυναίκα μόνη, περικυκλωμένη, και με μια πόλη πάνω στους ώμους της.

Η Βαλένθια δεν παραδόθηκε αμέσως. Η Χιμένα πήρε τα ηνία σαν στρατηγός, κυβερνήτης και σύμβολο αντίστασης. Ο εχθρός όμως δεν άργησε. Στα τέλη του 1101, στρατεύματα από το Μαρόκο με επικεφαλής τον Αλ-Μαζντάλι, κατέφθασαν με εντολή του Γιουσούφ ιμπν Τάσφιν να ξαναπάρουν την πόλη. Η πολιορκία ξεκίνησε. Οι πύλες έκλεισαν. Και η γυναίκα του Ελ Σιντ έστειλε μηνύματα για βοήθεια στον βασιλιά Αλφόνσο ΣΤ’, τον ίδιο που παλιότερα είχε δώσει την πόλη στον σύζυγό της.

Ο Αλφόνσο ξεκίνησε με στρατό. Έφτασε την άνοιξη του 1102. Οι Αλμοραβίδες φοβήθηκαν και υποχώρησαν προσωρινά. Όμως η αποστολή απέτυχε. Η μάχη που ακολούθησε δεν έκρινε τίποτα, και ο Αλφόνσο κατάλαβε πως χωρίς τον Ελ Σιντ, η Βαλένθια δεν μπορούσε να σωθεί. Αποφάσισε να την εκκενώσει. Όχι να την παραδώσει. Να την κάψει.

Η Χιμένα φόρτωσε ό,τι μπορούσε να σωθεί. Όπλα, τρόφιμα, εικόνες, μα πάνω απ’ όλα: το πτώμα του άντρα της. Είχε ταριχευτεί για να παραμείνει ακέραιο. Τοποθετήθηκε πάνω στο άλογο του Ελ Σιντ, σαν να ήταν ακόμα ζωντανός. Μαζί του εγκατέλειψε και την πόλη. Οι φλόγες την τύλιξαν. Οι εχθροί δεν πάτησαν ποτέ σε εχθρική πόλη – μπήκαν σε στάχτες.

Στις 5 Μαΐου 1102, οι Αλμοραβίδες μπήκαν σε μια καμένη Βαλένθια. Τίποτα δεν τους περίμενε. Ούτε στρατός, ούτε θησαυρός, ούτε θρίαμβος. Μόνο καπνός. Η πόλη δεν παραδόθηκε ποτέ. Η χήρα του Ελ Σιντ δεν τους χάρισε ούτε έναν λίθο. Μόνο στάχτη. Και θρύλο.