Έθαψαν τον καλλιτέχνη των βασιλικών τάφων μαζί με τη γυναίκα του και το μωρό τους σε έναν μικρό θάλαμο που δεν άγγιξε κανείς για 3.000 χρόνια

Δεν ήταν Φαραώ. Ούτε ευγενής. Ήταν απλός καλλιτέχνης, εργάτης του θανάτου, όπως λέγανε τότε όσους στόλιζαν τους τάφους των βασιλιάδων με ζωγραφιές, σύμβολα και λέξεις αιώνιες. Τον έλεγαν Σεννεφέρ, και τον έθαψαν εκεί που δούλευε, στην άκρη της ερήμου, στο Ντεϊρ ελ-Μεντίνα, το χωριό των τεχνιτών της Νέας Βασιλείας. Μα δεν τον έθαψαν μόνο. Δίπλα του, ξάπλωσαν για πάντα η νεαρή γυναίκα του Νεφερτίτη και το εννιά μηνών μωρό τους.

Το 1928, Γάλλοι αρχαιολόγοι άνοιξαν έναν κατεστραμμένο υπόγειο τάφο και βρέθηκαν μπροστά σε μια σχεδόν ανέγγιχτη ταφή. Ήταν ένας στενός, λαξευμένος θάλαμος, ούτε τρία μέτρα μήκος, με χαμηλό θόλο, και μέσα του τρία φέρετρα. Δύο από ξύλο συκομουριάς, διακοσμημένα με ζωγραφισμένες θεότητες και πολύχρωμα περιδέραια. Ένα τρίτο, μικρό και λευκό, χωρίς καμία επιγραφή. Ήταν το μωρό.

Ο Σεννεφέρ είχε ταριχευθεί απλά. Δεν είχε υποστεί πλήρη μουμιοποίηση, μα το σώμα του ήταν περιποιημένο, τυλιγμένο με επτά στρώσεις λινού, στολισμένο με καρδιοειδές φυλαχτό και περίτεχνο περιδέραιο. Στο στήθος του, είχαν ακουμπήσει λευκά λωτούδια και στεφάνια από άμπελο και ιτιά. Το κεφάλι του φορούσε νεκρική μάσκα, ενώ στο φέρετρο υπήρχε ζωγραφισμένη σκηνή: ο ίδιος μπροστά σε τραπέζι προσφορών, ήρεμος.

Η γυναίκα του, μόλις 18 με 20 χρονών όταν πέθανε, είχε κι εκείνη στολίδια: βραχιόλια, δαχτυλίδια, χάντρες από καρνεόλη, χρυσό, τιρκουάζ και οστό. Το μεγαλύτερο από τα δαχτυλίδια έδειχνε τη θεά Αθώρ καθισμένη. Το μικρότερο, μια ιερή αγελάδα ανάμεσα σε πάπυρους. Ήταν η θεά της μητρότητας και του έρωτα. Ίσως κάποιος να ήθελε να της χαρίσει γαλήνη, εκεί που πήγαινε.

Το μωρό τους ήταν σε ξύλινο, λευκό φέρετρο, χωρίς καμία γραφή. Μικρό, σκελετωμένο, καλυμμένο με λινό. Είχε θαφτεί με τον ίδιο τρόπο: τυλιγμένο με τρυφερότητα.

Στην είσοδο του θαλάμου βρέθηκαν αποξηραμένα στεφάνια και αγγεία με ξηρούς καρπούς. Ένα σκαρίφημα πάνω σε λίθο έδειχνε ένα τραπέζι προσφορών. Το σκίτσο είχε γίνει με κόκκινο μελάνι. Ίσως από κάποιον συνάδελφο του Σεννεφέρ. Ίσως από φίλο.

Ο τάφος δεν είχε πειραχτεί. Ή σχεδόν. Ίσως κάποτε, στα βάθη των αιώνων, κάποιος να μπήκε και να έψαξε, διστακτικά. Ίσως είδε την τρυφερότητα και δεν τόλμησε να λεηλατήσει. Γιατί αυτός ο τάφος δεν έμοιαζε με άλλους. Δεν είχε χρυσάφι. Είχε οικογένεια. Και σιωπή.