Ο Βασιλιάς που φορούσε τακούνια, καλσόν, περούκα και τιάρα, και έκανε πιρουέτες για να κυβερνήσει

Δεν χρειάστηκε να σηκώσει σπαθί. Ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ της Γαλλίας, ο μακροβιότερος μονάρχης στην ευρωπαϊκή ιστορία, ανέβηκε στον θρόνο παιδί και κυβέρνησε σαν θεός – κυριολεκτικά. Όχι μέσα από αίθουσες πολέμου ή αίματα, αλλά μέσα από θέατρα, σάλες, και σκηνές όπου ο ίδιος πρωταγωνιστούσε. Με τακούνια, μεταξωτά καλσόν, λευκή περούκα και τιάρα, έκανε πιρουέτες μπροστά σε μια αυλή που χειροκροτούσε. Κι εκεί, μέσα στον ιδρώτα του μπαλέτου, γινόταν αυτοκράτορας.

Ο νεαρός βασιλιάς δεν μεγάλωσε με στρατηγούς. Μεγάλωσε με χορογράφους. Στα 14 του, πρωταγωνίστησε στο «Ballet de la nuit» ως Απόλλωνας. Βγήκε στη σκηνή λουσμένος στο φως, ντυμένος σαν θεότητα, κι από τότε όλοι τον φώναζαν «Βασιλιά Ήλιο». Δεν ήταν παρατσούκλι. Ήταν πολιτική απόφαση. Ενσάρκωνε το φως, την αρμονία, την τάξη. Και το παλάτι, αντί για υπουργικό συμβούλιο, γέμιζε με ευγενείς που χόρευαν γύρω του για να κερδίσουν την εύνοιά του.

Ο ίδιος χόρεψε 80 διαφορετικούς ρόλους σε περισσότερα από 40 μπαλέτα. Δεν έκανε ποτέ πίσω. Έκανε relevé, arabesque, και grand jeté με πειθαρχία στρατηγού και φιλοδοξία αυτοκράτορα. Κάθε χορευτική του εμφάνιση δεν ήταν παράσταση. Ήταν μήνυμα. Έδειχνε ότι το κέντρο του κόσμου βρισκόταν εκεί που πατούσε αυτός. Κι αν τον χειροκροτούσες αρκετά, ίσως σε άφηνε να ζήσεις κοντά στο φως του.

Το παλάτι των Βερσαλλιών δεν ήταν απλώς τόπος διαμονής. Ήταν σκηνή. Ένα σκηνικό όπου η αριστοκρατία ήταν μόνιμα απασχολημένη με ενδυματολογικούς κώδικες, πρόβες, εθιμοτυπίες και τελετουργίες. Όσο χόρευαν γύρω του, κανείς δεν είχε χρόνο να συνωμοτήσει. Είχαν άλλωστε να μάθουν βήματα. Στις παραστάσεις του, εκείνος δεν έπαιζε τον βασιλιά. Ήταν ο βασιλιάς. Ο Απόλλωνας. Ο Ήλιος. Ο Νόμος.

Η απολυταρχία του δεν βασίστηκε στον τρόμο. Βασίστηκε στην γοητεία, στο θέαμα, στο ότι όλοι ήθελαν να είναι μέρος της αυλής του, κοντά στη λάμψη, κοντά στο φως. Έτσι κυβερνούσε. Με καλσόν, με τακούνια, με βήματα χορού και βλέμμα σταθερό σαν στρατηγός εν ώρα μάχης. Και έτσι έμεινε στην ιστορία. Όχι μόνο ως βασιλιάς. Αλλά ως ο άνθρωπος που χόρεψε τον θρόνο του μέχρι το τελευταίο του χειροκρότημα.