Τα παλιά τρένα που βρήκε η Βόρεια Κορέα, τα έβαψε πράσινα και μετά εξαφανίστηκαν για πάντα

Όταν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος έφτανε στο τέλος του, τέσσερις βαριές ηλεκτρικές μηχανές τρένου είχαν μείνει ξεχασμένες στις ράγες της κορεατικής ενδοχώρας. Είχαν κατασκευαστεί στην Ιαπωνία το 1943 και το 1944 από τη Hitachi, με στόχο να τροφοδοτήσουν ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο ηλεκτροκίνησης που δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί. Η Κορέα τότε ήταν αποικία της Ιαπωνικής Αυτοκρατορίας. Τα τρένα ονομάζονταν DeRoNi. Ήταν ό,τι πιο μοντέρνο υπήρχε στην εποχή του.

Η Ιαπωνία ηττήθηκε. Η Κορέα χωρίστηκε στα δύο. Και οι τέσσερις αυτές μηχανές τύπου “boxcab” έμειναν σταθμευμένες στο Βορρά. Κανείς δεν τις μετέφερε ποτέ. Έμειναν εκεί, σαν απομεινάρια μιας εποχής που χάθηκε με τη βόμβα στη Χιροσίμα. Στη διάρκεια του Πολέμου της Κορέας, το δίκτυο ηλεκτροδότησης καταστράφηκε. Οι μηχανές αχρηστεύτηκαν. Κανείς δεν τις μετακίνησε. Ήταν εκεί. Νεκρές.

Το 1956, δέκα χρόνια μετά την οριστική διαίρεση του βορρά και του νότου, το καθεστώς του Κιμ ανακοινώνει ότι ξεκινά την ηλεκτροκίνηση ξανά από την αρχή. Η Βόρεια Κορέα αποφασίζει να αναστήσει αυτές τις τέσσερις μηχανές. Τις μεταφέρουν στο εργοστάσιο Yangdŏk. Τις επισκευάζουν. Τις ξαναβαφτίζουν “Ηλεκτρική Δύο”. Και το σημαντικότερο: τις βάφουν πράσινες με ανοιχτό μπλε, τα χρώματα που αργότερα θα γίνουν το επίσημο λουκ των “Κόκκινων Σημαιών”, των πιο θρυλικών κορεατικών μηχανών.

Μέχρι το 1959, τα τρένα αυτά κινούνται στη διαδρομή Yangdŏk–Ch’ŏnsŏng, την πρώτη ηλεκτροκίνητη γραμμή της Βόρειας Κορέας. Μεταφέρουν πρώτες ύλες, εργάτες, στρατιώτες. Είναι πλέον σύμβολα δύναμης. Τα πρώτα “ηλεκτρικά θηρία” του καθεστώτος. Όμως μετά; Απότομα, χωρίς καμία ανακοίνωση, τα ίχνη τους χάνονται.

Ούτε φωτογραφίες, ούτε αρχεία, ούτε ακριβής ημερομηνία απόσυρσης. Δεν υπάρχουν σε μουσεία, ούτε σε καταλόγους αποθήκευσης. Είναι σαν να εξατμίστηκαν από τον χάρτη. Άλλοι λένε ότι τα έθαψαν, άλλοι ότι διαλύθηκαν για ανταλλακτικά. Κάποιοι, πιο ρομαντικοί, πιστεύουν πως ένα από αυτά ίσως κρύβεται ακόμη σε μια ξεχασμένη αποθήκη, κάπου στις γραμμές του Πεκτσόνγκ.

Ήταν μόλις τέσσερις μηχανές. Φτιαγμένες από Ιάπωνες για μια κατεχόμενη χώρα, επαναχρησιμοποιήθηκαν από ένα απομονωμένο καθεστώς και χάθηκαν σε ένα τοπίο χωρίς διαφάνεια. Ήταν τρένα που έζησαν δύο ζωές. Μία στη σκιά της αυτοκρατορίας. Μία στον έλεγχο της ιδεολογίας. Και μετά, τίποτα.