Το γήπεδο που έφτιαξαν οι πρόσφυγες της Μικράς Ασίας για να θυμούνται και να ξεχνούν. Έπαιξαν, πανηγύρισαν, αγκαλιάστηκαν
Το γήπεδο Προσφυγικών στην Πάτρα το έφτιαξαν με τα χέρια τους οι Μικρασιάτες πρόσφυγες. Έπαιξαν, πανηγύρισαν, δάκρυσαν.
Δεν είχαν ούτε παπούτσια. Μόνο μνήμες. Κι ένα κομμάτι γης με καλαμιές, δίπλα στην Αγία Φωτεινή της Πάτρας. Εκεί, το 1925, οι πρόσφυγες της Μικράς Ασίας καθάρισαν τον χώρο με τα χέρια τους και έχτισαν γήπεδο. Δεν ήταν για να παίζουν απλώς ποδόσφαιρο. Ήταν για να θυμούνται από πού έφυγαν. Και να ξεχνούν πού έφτασαν.
Στην αρχή ήταν ξερό. Το περιέφραξαν με τάβλες, μετά με λαμαρίνες από βαρέλια. Ήταν το Γήπεδο του Ολυμπιακού Πατρών. Ένα κομμάτι ζωής για τα παιδιά της Σμύρνης, του Αϊβαλιού, της Εφέσου και του Οδεμησίου. Ένα μέρος όπου έμπαινες ξυπόλυτος και έβγαινες βασιλιάς. Το 1927 έγινε το πρώτο φιλικό. Ο Ολυμπιακός Πειραιάς ήρθε να παίξει με τον Ολυμπιακό Πατρών. Κέρδισαν οι Πατρινοί. 4–1. Με 3–0 στο ημίχρονο.
Αυτό δεν ήταν απλώς νίκη. Ήταν η πρώτη φορά που χειροκρότησαν πρόσφυγες. Όχι από λύπηση. Από θαυμασμό.
Το γήπεδο φιλοξένησε όλες τις πατραϊκές ομάδες. Ο Άρης, η Θύελλα, ο Απόλλωνας, το Πάτραι. Όλοι περάσαν από εκεί. Το 1968, μπήκαν 5.729 άνθρωποι. Όρθιοι. Για έναν αγώνα Β’ Εθνικής. Δεν υπήρχε θέση ούτε για να γείρεις. Κι όμως, κανείς δεν έφευγε.
Το 1984, το γήπεδο κινδύνεψε να γίνει πολυκατοικίες. Αλλά σώθηκε. Αγοράστηκε από την ΕΠΣ Αχαΐας. Το 2000 μπήκε φυσικό χορτάρι. Νέα αποδυτήρια. Καθίσματα. Το γήπεδο αναπνέει ξανά. Όμως όχι για πολύ.
Από το 2006 ξεκίνησε η παρακμή. Ο χλοοτάπητας αφαιρέθηκε. Έγινε ξανά «ξερό». Το 2011 κρίθηκε ακατάλληλο. Και από τότε, είναι σιωπηλό. Ούτε φωνές, ούτε γκολ, ούτε πανηγυρισμοί. Μόνο σπασμένα κάγκελα, σκουριασμένα δίχτυα και η σκόνη που φυσάει πάνω από τα άδεια δοκάρια.
Το γήπεδο αυτό δεν ήταν ποτέ μόνο γήπεδο. Ήταν τρόπος να συνεχίσουν να ζουν αυτοί που έχασαν πατρίδα, σπίτια, συγγενείς και όνομα. Ήταν ένα μέρος που αγκάλιασε τη Μικρασία με μια μπάλα.
Και σήμερα, το γήπεδο αυτό – που ανήκει σε όλους – δεν ανήκει σε κανέναν. Περιμένει ακόμα. Σιωπηλό. Όπως περιμένουν και οι φωτογραφίες των παππούδων μας στο πατάρι.
Γρηγόρης Κεντητός
Γράφω για πράγματα που με συναρπάζουν, αλλά φροντίζω πάντα να τα ερευνώ σαν να τα μελετούσα για πρώτη φορά. Αναζητώ τη σύνδεση ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, το ανθρώπινο μέσα στο ακαδημαϊκό, και τη γνώση που μπορεί να μεταφερθεί με τρόπο απλό, ακριβή και ζωντανό. Είτε πρόκειται για έναν αρχαίο πόλεμο είτε για ένα φαινόμενο της εποχής μας, στηρίζομαι πάντα σε πρωτογενές υλικό, πραγματικές πηγές και σοβαρή τεκμηρίωση. Θέλω κάθε κείμενο να αξίζει τον χρόνο του αναγνώστη — και τον δικό μου.
για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.
