Ο δήμιος που δεν ήξερε πώς να κρεμάσει ανθρώπους και είπε ψέματα για να πάρει τη δουλειά

Το όνομά του ήταν Τζον Γουντς. Δεν ήταν δήμιος, δεν ήταν εκπαιδευμένος, και σίγουρα δεν ήταν ειδικός στις εκτελέσεις. Ήταν ένας απλός Αμερικανός στρατιώτης με ιστορικό ψυχιατρικών προβλημάτων και υποτιθέμενη αποβολή από προηγούμενη στρατιωτική θητεία. Κι όμως, βρέθηκε να κρατάει στα χέρια του τα σκοινιά που θα έπνιγαν τα πιο μισητά πρόσωπα του 20ού αιώνα: τους καταδικασμένους ηγέτες των Ναζί στη Δίκη της Νυρεμβέργης.

Όταν ξέσπασε ο πόλεμος, ο Γουντς δήλωσε ψευδώς ότι είχε εμπειρία στις εκτελέσεις. Το στρατιωτικό γραφειοκρατικό σύστημα δεν τον αμφισβήτησε. Του έδωσαν τη θέση του δημίου στην Ευρώπη και άρχισε να χτίζει αγχόνες και να εκτελεί καταδικασμένους. Μέσα σε δύο χρόνια, υπολογίζεται ότι έστειλε στον θάνατο 60 με 70 ανθρώπους. Οι πιο γνωστοί του “πελάτες”: οι 10 υψηλόβαθμοι Ναζί που καταδικάστηκαν σε θάνατο στη Νυρεμβέργη.

Το πρόβλημα; Δεν ήξερε τι έκανε. Οι αγχόνες που έστησε ήταν χαμηλές, τα σκοινιά δεν είχαν το κατάλληλο μήκος, και η μέθοδος που χρησιμοποίησε δεν εξασφάλιζε ακαριαίο θάνατο από σπάσιμο αυχένα. Οι καταδικασμένοι πέθαιναν σιγά, βασανιστικά, με στραγγαλισμό. Μερικοί σπασμοί κράτησαν έως και 20 λεπτά. Ένας από τους Ναζί, λέγεται, πέθανε μετά από δεύτερη προσπάθεια, καθώς το πρώτο σκοινί γλίστρησε.

Κι όμως, ο Τζον Γουντς δεν τιμωρήθηκε ποτέ. Αντίθετα, προωθήθηκε ως ο «άνθρωπος που εκτέλεσε τη Δικαιοσύνη της Ιστορίας». Φωτογραφήθηκε χαμογελαστός δίπλα στις αγχόνες του, σαν να είχε μόλις τελειώσει μια συνηθισμένη βάρδια. Πέντε χρόνια αργότερα, το 1950, σκοτώθηκε από ηλεκτροπληξία ενώ εργαζόταν σε βάση στον Παναμά. Δεν άκουσε ποτέ την Ιστορία να τον κρίνει.