Κάποιες ψυχές δεν κάνουν θόρυβο… Σηκώνουν φορτία αθέατα…

Κάποιες ψυχές δεν κάνουν θόρυβο. Σηκώνουν φορτία αθέατα, χαμογελούν, παλεύουν, προσφέρουν, και στο τέλος λυγίζουν σιωπηλά.

 Είναι ψυχές ανθρώπων που βαδίζουν στη ζωή μας διακριτικά, με αξιοπρέπεια και σεβασμό. Άνθρωποι που ζητούν σχεδόν το τίποτα και προσφέρουν τα πάρα πολλά.

Έφυγε ένας πρώην συνεργάτης, ένας φίλος, ένας μάνατζερ με ήθος, που αγαπούσε το ποδόσφαιρο όχι για τα χρήματα ή τη δόξα, αλλά για τους ανθρώπους. Για τους νέους που βοηθούσε, για τις ευκαιρίες που έδινε, για τις οικογένειες που στήριζε.

Υπήρξε συνοδοιπόρος, στήριγμα και  αληθινός καθοδηγητής σε δεκάδες νέους ποδοσφαιριστές. Πίστεψε σε παιδιά και μέσα από σκληρή δουλειά, αφοσίωση και πίστη, τα οδήγησε ως άντρες στη διεθνή καταξίωση.

Ο ίδιος είχε φτάσει στην κορυφή. Ήρεμα, με συνέπεια και επιμονή. Μακριά από φανφάρες και κοντά στους ανθρώπους. Και όμως, ο Ανδρέας, ο τόσο πετυχημένος και τόσο αγαπητός  λύγισε. Μόνος, σιωπηλά, μέσα σε σκέψεις που ίσως κανείς μας δεν κατάλαβε εγκαίρως.

Η επιλογή του να φύγει από τη ζωή μάς συγκλόνισε. Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε την πράξη, ούτε όμως και να την καταδικάσουμε με ευκολία. Ο Θεός βλέπει τα βάθη της καρδιάς, γνωρίζει τι περνά ο άνθρωπος πριν λυγίσει, και μόνο Εκείνος μπορεί να κρίνει. Δεν είναι ένας ψυχρός δικαστής, αλλά ο Πατέρας του άσωτου, ο γιατρός των ψυχών. Γνωρίζει τι θλίψεις βαραίνουν την καρδιά και τι μάχες χάνονται στο εσωτερικό του ανθρώπου.

Εμείς δεν θα τον θυμόμαστε για το τέλος του, αλλά για την αγνότητα της ψυχής του, για το ήθος του, για τις μάχες που έδωσε και κέρδισε. Ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος του ποδοσφαίρου και  έφυγε με έναν τρόπο σκοτεινό που πονά. Θα μείνει στη σκέψη μας και στην καρδιά μας για το φως που είχε μέσα του  και που τόσοι γύρω του το είδαν και το έζησαν.

Προσευχόμαστε ο Χριστός, να του χαρίσει το φως και την ειρήνη που ίσως δεν κατάφερε να βρει εδώ.