Ένα κόκκινο στρινγκ και το μπάσκετμπολ του… κώλου

Ξεκινάμε με κάτι απλό: Σε έναν ιδανικό κόσμο, καμία ομάδα δεν θα έπρεπε να αποχωρίσει από κανένα παιχνίδι.

Δεν μπορώ να διανοηθώ πως μία ομάδα, όπως ο Ολυμπιακός, θα έπαιρνε την απόφαση να τα… βροντήξει και να αποχωρήσει.

Δική μου γνώμη είναι. Δεν παίζω εγώ στο παρκέ. Ούτε φυσικά πληρώνω τους παίκτες του Ολυμπιακού.

Αυτό το κάνουν ο Γιώργος και ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος. Και η τελική απόφαση είναι δική τους. Όπως και οι συνέπειες θα είναι δικές τους. Και των παικτών του Ολυμπιακού.

Αν θεωρούν ότι η απόφασή τους είναι ικανή να φέρει την… έκρηξη που επιθυμούν, θα του δούμε τις επόμενες ημέρες.

Αλλά και πάλι, δεν μπορεί ένας Ολυμπιακός να φεύγει έτσι. Πόσο μάλλον ένας Ολυμπιακός που έπαιξε με το μυαλό αλλού για αλλού.

Ολοφάνερα. Χαμένος στο παιχνίδι της… διαιτησίας που στήθηκε εδώ και μερικές ημέρες.

Ναι, η διαιτησία δεν ήταν καλή. Ήταν κακή. Δεν είναι μόνο τα γρήγορα φάουλ που έδωσαν, αλλά ο γενικότερος τρόπος με τον οποίον μπήκαν στο ματς οι τρεις ρεφερί.

Ο Ολυμπιακός δεν θα έπρεπε να… μασήσει. Να με συμπαθάτε, αλλά δεν έχει… μασήσει σε άλλες και άλλες καταστάσεις.

Έχει δείξει… καρύδια σε περιπτώσεις με κόντρα διαιτησία, με εις βάρος του διαφορές, με, με, με…

Πάμε στα άλλα. Στα… δροσερά.

Είναι αδιανόητο και συνάμα απαράδεκτο για έναν ιδιοκτήτη μίας από τις μεγαλύτερες ομάδες, προκειμένου να κερδίσει μερικά χειροκροτήματά παραπάνω να αφήσει ένα κόκκινο στρινγκ στον πάγκο του αντίπαλου. Δεν το έχει ανάγκη αυτό ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Σε καμία περίπτωση. Και ενώ έχει το πάνω χέρι, μετά την αποχώρηση του Ολυμπιακού.

Είναι καραμπινάτο λάθος. Όπως θα ήταν λάθος, αν το έκαναν οι αδελφοί Αγγελόπουλοι στην αντίστοιχη περίπτωση που αποχωρούσε ο Παναθηναϊκός.

Για όσους δεν το πήραν χαμπάρι, χαμένο βγήκε το μπασκετάκι.

Σε έναν ημιτελικό που διαφημίστηκε ως μια μάχη και κατέληξε σε κακό… ανέκδοτο.

Με ένα ολοκόκκινο στρινγκ να την κοσμεί.