Είναι ο Άλεκ Πίτερς ο πιο αδικημένος παίκτης του Ολυμπιακού;

Η περίπτωση του Άλεκ Πίτερς στον Ολυμπιακό απασχολεί για έναν απλό λόγο: έχει τα χαρακτηριστικά ενός σύγχρονου stretch-4 με elite σουτ, εμπειρία στο κορυφαίο επίπεδο και επαγγελματισμό, όμως ο ρόλος του στην ομάδα παρέμεινε σε δεύτερο πλάνο — πολλές φορές ανεξήγητα.

Ο Πίτερς είναι ένας παίκτης με αποδεδειγμένη ικανότητα στο μακρινό σουτ, σοβαρός στην άμυνα και με καλή κατανόηση του παιχνιδιού. Μπορεί να ανοίξει το γήπεδο, να εκτελέσει μετά από πάσα, να λειτουργήσει καλά σε pick-and-pop και να τιμωρήσει mismatch. Επίσης, είναι ψηλός με καλή κίνηση χωρίς τη μπάλα και εξαιρετικά ώριμος τακτικά.

Το βασικό παράπονο: δεν έλαβε ποτέ έναν ξεκάθαρο, σταθερό ρόλο σε ένα σύστημα που θα τον αξιοποιούσε όπως πρέπει. Συχνά περνούσε μεγάλα διαστήματα στον πάγκο χωρίς αγωνιστικό λόγο, ενώ στα ματς που είχε χρόνο συμμετοχής, συνήθως ανταποκρινόταν με συνέπεια. Δεν του δόθηκε η ίδια εμπιστοσύνη που είδαν παίκτες με χαμηλότερη απόδοση ή αστάθεια. Η έλλειψη επιθετικής στόχευσης για τον ίδιο ήταν εμφανής.

Σε μια ομάδα που βασίζεται στην κυκλοφορία της μπάλας και το spacing, ο Πίτερς μπορούσε να είναι «πολυτέλεια» — και συχνά ήταν. Όμως σε στιγμές που ο Ολυμπιακός είχε ανάγκη από σκορ ή όταν οι αντίπαλοι έκλειναν τις διεισδύσεις, ο Πίτερς μπορούσε να προσφέρει λύσεις. Η επιμονή στον Βεζένκοφ, και στη συνέχεια σε άλλους power forwards, τον κράτησε πίσω.

Ο Άλεκ Πίτερς μπορεί να χαρακτηριστεί ο πιο αδικημένος παίκτης του Ολυμπιακού. Όχι γιατί δεν αγωνίστηκε καθόλου, αλλά γιατί δεν αξιοποιήθηκε ποτέ στο μέγιστο των δυνατοτήτων του, ούτε σε διάρκεια, ούτε σε ρόλο. Αν αποχωρήσει, θα αφήσει ένα «τι θα γινόταν αν» — κι αυτό λέει πολλά.

Διαβάστε επίσης:

Το δύσκολο καλοκαίρι του Γιώργου Μπαρτζώκα – Τι θα κάνει με Μακίσικ και Ντόρσεϊ αλλά και οι τουλάχιστον τρεις πρώτης γραμμής που χρειάζεται

Έρχεται… game 5 Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού για Οτούρου;