«Το ΣΕΦ δεν πάει άλλο»: Η επιστολή εργαζομένων γκρεμίζει τα άλλοθι πολιτείας και εμπλεκόμενων

Aν μέχρι σήμερα υπήρχε κάποια αμφιβολία για το τι συμβαίνει πραγματικά στο ΣΕΦ, η επιστολή των εργαζομένων προς τον Γιάννη Βρούτση απλώς εξαφάνισε και την τελευταία.

Η εικόνα που περιγράφουν δεν είναι απλώς ανησυχητική – είναι εκκωφαντικά αποκαρδιωτική: ένα στάδιο ιστορικό, που φιλοξενεί ευρωπαϊκές διοργανώσεις και εκατοντάδες εκδηλώσεις τον χρόνο, λειτουργεί με 54 υπαλλήλους, χωρίς μηχανικούς, χωρίς συντηρητές, χωρίς επαρκές τεχνικό προσωπικό. Ένα ΣΕΦ που έχει αφεθεί κυριολεκτικά στη μοίρα του.

Το ζήτημα είναι μεγάλο πλέον. Από τη στιγμή  που οι εργαζόμενοι γράφουν επισήμως ότι έχουν κάνει συνεχείς εκκλήσεις επί χρόνια και δεν έχει γίνει ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ. Δεν γίνεται η πολιτεία να λέει πως το ΣΕΦ προχωρά, όταν το ίδιο το προσωπικό προειδοποιεί πως μια απλή βροχή δημιουργεί «σημαντικές πλημμύρες στην κεντρική αρένα», τις οποίες αντιμετωπίζουν με ελάχιστα μέσα και απελπιστικά υποστελεχωμένοι.

Επιπρόσθετα, το γεγονός ότι το ΣΕΦ λειτουργεί χωρίς ηλεκτρολόγο–μηχανολόγο, χωρίς μηχανικό συντηρητή και με έναν μόνο υδραυλικό για όλο το στάδιο, δεν είναι μια γραφειοκρατική λεπτομέρεια. Είναι ζήτημα ασφάλειας, ευθύνης και στοιχειώδους λειτουργικότητας. Και αν ο πρόεδρος ενός τέτοιου φορέα δεν μπορεί να διασφαλίσει τα απολύτως βασικά, τότε πού ακριβώς βρίσκεται η διοικητική του επάρκεια; Πού είναι η επιρροή προς την κυβέρνηση; Πού είναι η περίφημη «πρόσβαση» που θα έπρεπε να έχει ένα πρόσωπο που ανήκει πολιτικά στον κυβερνώντα χώρο;

Διότι τώρα, με αυτή την επιστολή στο τραπέζι, η εικόνα είναι απολύτως ξεκάθαρη: η Τσιλιγκίρη είτε δεν πίεσε, είτε δεν εισακούστηκε, είτε –ακόμα χειρότερα– πίστευε πως τα πράγματα ήταν υπό έλεγχο, την ώρα που μέσα στο ίδιο το ΣΕΦ σήμανε επί χρόνια συναγερμός για κατάρρευση υποδομών και κρίσιμη υποστελέχωση. Όποιο από τα τρία κι αν ισχύει, η ευθύνη παραμένει βαριά.

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση δεν μπορεί να παριστάνει τον ανήξερο. Δεν γίνεται να υπάρχει πρόεδρος πολιτικά δικός σου, να λαμβάνεις επίσημες αναφορές και δεκάδες αιτήματα για ΑΣΕΠ, τεχνικό προσωπικό και έργα συντήρησης, και τελικά το 2025 να καταλήγουμε σε ένα στάδιο μη λειτουργικό, όπως λένε οι εργαζόμενοι. Εδώ δεν χωράει καμία δικαιολογία περί «χρονοβόρων διαδικασιών» ή «προτεραιοτήτων». Μιλάμε για ένα στάδιο-σύμβολο, για μια αθλητική υποδομή που εκθέτει τη χώρα όταν βυθίζεται στο πρώτο νερό.