Μπασκετικός και ποδοσφαιρικός Άρης: Δύο ομάδες με παρόμοια δεδομένα, αλλά διαφορετική ψυχή

Ποδοσφαιρικός και Μπασκετικός Άρης. Δύο ομάδες που κινούνται σε παρόμοια δεδομένα. Δηλαδή δεν έχουν μεγάλο μπάτζετ, ταλαιπωρούνται αμφότερες από τραυματισμούς και αντιμετωπίζονται εχθρικά από τη διαιτησία. Και όμως καταφέρνουν να προκαλούν εντελώς διαφορετικά συναισθήματα στους οπαδούς του Άρη.

Ο Άρης του Άλαν Πάρντιου δεν παίρνει αποτελέσματα, δεν παρουσιάζει την βελτίωση που περιμέναμε και σε παιχνίδια με πολύ κατώτερες ομάδες όπως ο Ιωνικό; γνωρίζει ήττες λόγω λιγοψυχίας.

Από την άλλη ο Άρης του Γιάννη Καστρίτη παρουσιάζει ένα άκρως ελκυστικό θέαμα, νικώντας αντιπάλους με πολύ μεγαλύτερα μπάτζετ λόγω του ότι είναι πραγματική ΟΜΑΔΑ η οποία καταθέτει την ψυχή της.

Σίγουρα στο ποδόσφαιρο είναι πολύ πιο δύσκολο να φτιάξεις ομάδα, όμως στο άθλημα αυτό ο «Θεός του πολέμου» διαθέτει το 5ο μπάτζετ της κατηγορίας και μεγαλομέτοχο ενώ στο μπάσκετ διαθέτει ένα από τα πιο φτωχά και ουσιαστικά τη διοικούν διαχειριστές.

Μπασκετικός και ποδοσφαιρικός Άρης: Δύο ομάδες με παρόμοια δεδομένα, αλλά διαφορετική ψυχή

Βλέπεις όμως τι διαχείριση κάνει ο Καστρίτης, καλύπτοντας έξυπνα τα κενά που υπάρχουν στο ρόστερ είτε από τραυματισμούς, είτε απλά λόγω «ρηχού» ρόστερ. Παράλληλα βλέπουμε από παιχνίδι σε παιχνίδι να εμφανίζεται κάθε φορά και άλλοι πρωταγωνιστές που χαρίζουν την εκάστοτε νίκη.

Στο ποδοσφαιρικό τμήμα, βλέπεις μια ομάδα που δεν έχει κατασταλάξει σε μια σταθερή 11άδα κι ένα σύστημα που της ταιριάζει (οι τραυματισμοί αποτελούν ελαφρυντικό ως ένα σημείο) και παράλληλα να μην μπορεί να αναδείξει ηγέτες. Παράλληλα είναι ένα σύνολο χωρίς εμπιστοσύνη στις ικανότητές του (υπάρχουν δυνατότητες γιατί το ρόστερ δεν είναι τόσο κακό) και σε έχει πείσει ότι όσες φάσεις και να δημιουργήσει θα βρει τρόπο να τις πετάξει στα σκουπίδια.

Από την άλλη το μπάσκετ τις αδυναμίες του τις κάνει ατού και δεν διστάζει να προκαλέσει την τύχη του καθώς «αναβλύζει» περισσή πίστη, ενέργεια και διάθεση.

Δεν ξέρω αν τελικά ο Άλαν Πάρντιου αποχωρήσει άμεσα από την τεχνική ηγεσία όπως «βγαίνει» από τον Άρη. Ότι απόφαση και να πάρει ο Θόδωρος Καρυπίδης θα πρέπει να είναι προς το σωστό. Αυτό που θέλω είναι δύο πράγματα.

Πρώτον η ομάδα να μην παρατήσει την προσπάθεια για όσο το δυνατόν καλύτερα αποτελέσματα ως το τέλος της σεζόν. Και δεύτερον να εκμεταλλευθεί στο έπακρο το διάστημα ως το καλοκαίρι ώστε να φτιάξει αυτά που χρειάζεται ενόψει της νέας σεζόν.

ΥΓ: Συμφωνώ με τον Πάρντιου οτι ο πλήρης Άρης μπορεί να δείξει πολλά περισσότερα. Αλλά και με αυτά τα δεδομένα που έχει τώρα, ματς όπως αυτά με τον Ιωνικό δεν γίνεται να τα χάνεις.

ΥΓ1: Δεν θα μου κάνει εντύπωση αν ο Άρης νικήσει τον Παναθηναϊκό. Είναι ίσως και το ιδανικό παιχνίδι για να πάρει τα πάνω του στο υπόλοιπο του πρωταθλήματος.

ΥΓ2: Περίμενα πολλά περισσότερα από τον Άγγλο τεχνικό και ήμουν από αυτούς που μέχρι πρότινος ήμουν τελείως αντίθετος στο ενδεχόμενο αντικατάστασής του. Βλέπω όμως οτι αδυνατεί να αλλάξει την κατάσταση και να παρουσιάσει μια κανονική ομάδα. Στη Νίκαια το κακό παράγινε.

ΥΓ3: Αυτόν τον Νετζήπογλου θέλουμε να βλέπουμε. Στην άμυνα προπσαθεί πάντα, αλλά στην επίθεση παρουσιάζει σκαμπανεβάσματα, λογικό εν μέρει για την ηλικία. Απόψε σε ένα ματς ντέρμπι βγήκε μπροστά και έδειξε την προσωπικότητα που χρειάζεται

ΥΓ4: Εποχές… Τάρπλεϊ θύμισε ο Γκούντγουιν που κατέβασε 19 ριμπάουντ, τα 13 επιθετικά! Επιπλέον, κόντρα σε έναν πολύ σκληρό ικανό αντίπαλο όπως ο Μίτσελ που πάει στις επαφές, ο Αμερικανός του Άρη διαχειρίστηκε πολύ καλά τα φάουλ του (μόλις 2). Στο 4ο δεκάλεπτο ειδικά, «φρέναρε» σχεδόν μόνος του την ΑΕΚ, βγάζοντας ενέργεια σε όλα τα μήκη και τα πλάτη.