Ο Άρης δεν κατάλαβε πώς έχασε, ο Παναθηναϊκός δεν κατάλαβε πώς νίκησε

Σε ένα παιχνίδι που το δικαιότερο αποτέλεσμα ήταν η ισοπαλία, είδαμε τις δύο ομάδες να φτάνουν σε ένα αποτέλεσμα που μας έχουν συνηθίσει στα περισσότερους αγώνες τους φέτος. Ένας Άρης που ακόμη κι όταν αξίζει να πάρει θετικό αποτέλεσμα βρίσκει κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο να χάσει, κι έναν Παναθηναϊκό που ακόμη κι όταν δεν αξίζει να νικήσει, καταφέρνει να πάρει το «τρίποντο».

Ναι στο ποδόσφαιρο υπάρχει «ρέντα» και «αύρα» όμως όσα είδαμε στο «Βικελίδης» δεν έχουν να κάνουν μόνο με… γκαντεμιά, κ@Λ@φαρδία, ή απλά τύχη και ατυχία.

Ήταν το πρώτο ντέρμπι φέτος που ο Άρης μπήκε ιδανικά. Με πάθος με διάθεση και με γρήγορο γκολ, το οποίο επιτέλους μια φορά προήλθε από δοκάρι και μέσα και όχι δοκάρι και έξω όπως γίνεται συνήθως.

Η ομάδα του Τόλη Τερζή έδειξε πολύ σωστή νοοτροπία και τα επόμενα 15-20 λεπτά, διάστημα στο οποίο δεν κλείστηκε, συνέχισε να βγαίνει μπροστά και να ψάχει το δεύτερο γκολ. Δημιούργησε μάλιστα μερικές καλές ευκαιρίες, με κορυφαία εκείνη του Καμαρά, που αν γινόταν γκολ, πιθανότατα η «σεμνή τελετή» θα λάμβανε τέλος.

Άλλωστε ο Παναθηναϊκός έδειχνε μια ομάδα έτοιμη να παραδοθεί, στην περίπτωση που θα δεχόταν και δεύτερο τέρμα τόσο σύντομα.

Κι ενώ ο Άρης είχε το πάνω χέρι, άρχισε ξαφνικά να οπισθοχωρεί, να κλείνεται και να παραχωρεί μέτρα σε έναν αντίπαλο που ήταν αρκετά αμυντικογενώς στημένος.

Στην ισοφάριση γίνονται πολλά λάθη. Ο Φαμπιάνο και χάνει τον Ιωαννίδη και δεν τον «γκρεμίζει» στη συνέχεια πριν μπει στην περιοχή και τρώει και την ντρίμπλα του παίκτη του Παναθηναϊκού.  Εν συνεχεία ακολουθούν κι άλλα λάθη, καθώς κανείς από τους Μαζικού και Οντουμπάτζο, δεν σπεύδουν προς τον Μαντσίνι ώστε να μην του επιτρέψουν να σκοράρει προ κενής εστίας.

Στο δεύτερο μέρος οι «κιτρινόμαυροι» συνέχισαν να μην είναι όσο απειλητικοί θα περιμέναμε και να επιτρέπουν στον αντίπαλό τους να φτάνει έξω από την περιοχή τους αρκετά άνετα. Αν μάλιστα σου έλεγαν σε ποια ομάδα θα πόνταρες να σκοράρει, αυτή ήταν ο Παναθηναϊκός. Όχι ότι η ομάδα του Γιοβάνοβιτς έκανε τίποτα σπουδαίες φάσεις, αλλά έχει δείξει οτι όταν του επιτρέπεις να βρίσκεται στα καρέ σου θα την κάνει τη ζημιά.

Την ίδια ώρα ο «Θεός του πολέμου», παρά τα αρκετά στημένα που κέρδισε δεν έπαιρνε τίποτα, έχοντας και τον Πάλμα εμφανώς εκτός φόρμας μετά την τόσο μεγάλη αποχή του. Κι όχι μόνο δεν πήρε μπροστά, αλλά δέχθηκε και γκολ από στημένη φάση, έστω κι αν το τέρμα που δέχθηκε είχε μεγάλη δόση τύχης για τον αντίπαλο.

Χάνεται η κεφαλιά στο κόρνερ από όλη την άμυνα και ειδικά τον Ενκουλού (ως εκείνο το σημείο ήταν πολύ καλός), δεν βγαίνει και ο Κουέστα που ίσως μπορούσε να βγει κι… έδωσε το γλυκό.

Τέλος πάντων το ματς αυτό τελείωσε και ο Άρης πρέπει να συνεχίσει. Η νέα εξέλιξη θέλει τον Θόδωρο Καρυπίδη να δείχνει διάθεση να αλλάξει φέρνοντας εγκαίρως έναν ελπιδοφόρο τεχνικό διευθυντή με ελκυστικό βιογραφικό και με ικανότητα στην οργάνωση των ακαδημιών.

Το επόμενο βήμα είναι η επιλογή του προπονητή ο οποίος θα πρέπει και αυτός να έρθει εγκαίρως, πριν τα πλέι οφ. Κι αν όχ να αναλάβει την ομάδα, τουλάχιστον να την παρακολουθεί και να ενημερώνεται για όλα ώστε να μην χαθεί ούτε μέρα μόλις πιάσει δουλειά επίσημα.

ΥΓ: Για μία ακόμη φορά σχεδόν όλες οι επίμαχες φάσεις δίνοντας εις βάρος του Άρη. Δείτε το παραπάνω gif. Μήπως υπάρχει χέρι κατά την προσπάθεια του Παλάσιος στο 1-2;

ΥΓ1: Μπορεί ο Καμαρά να έχασε μεγάλη ευκαιρία για το 2-0, όμως σε όλο το υπόλοιπο έδωσε όλα αυτά τα στοιχεία της αθλητικότητας που έλειψαν ως τώρα. Το θέμα είναι όμως να δούμε σε κάποια παιχνίδια τον Μαυριτανό μαζί με τον Γκρέι από την αρχή.

ΥΓ1: Στο 20λεπτο που μπήκε ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος δεν «μάγεψε» όμως κατάφερε σε 2-3 περιπτώσεις να τον νιώσει η αντίπαλη άμυνα. Κάτι που δεν κάνουν οι άλλοι εξτρέμ που έχει ο Άρης.

ΥΓ2: Την αλλαγή του Ετέμπο δεν την κατάλαβα, εκτός κι αν τη ζήτησε ο ίδιος όντας «σκασμένος». Ήταν ένα χρονικό σημείο που ο Παναθηναϊκός θα έκανε την τελευταία προσπάθεια για ένα δεύτερο γκολ και είχες ήδη χάσει μέτρα στο γήπεδο.